Dit jaar leverde de Turing gedichtenwedstrijd twee winnaars voor de hoofdprijs: De Vlaamse Ruth Lasters met het gedicht ‘Witlof’ en Laurens Hoevenaren uit Gelderland met ‘De zotte Charlotte’. Zijn tweede gedicht ‘Koningskinderen’ staat ook in de top tien.
Deze maand bespreekt Wilma van den Akker een gedicht met een verrassende clou.
Met Nachtopera. Een episch gedicht staat Liesbeth Lagemaat in een traditie die ook in onze Nederlandse literatuur enkele spraakmakende voorbeelden heeft opgeleverd, zoals Albert Verwey met zijn Persephone en Demeter, Martinus Nijhoff met Awater en Willem Jan Otten met De Vlek. Met hun verhalend en mythisch karakter hebben zij ieder op hun eigen manier naar thema en vorm gestalte gegeven aan het genre van het epische gedicht.
Lagemaat valt te bewonderen om haar beeldenstorm, haar kleurrijke taal, haar ritme en haar gedrevenheid in bepaalde delen van het gedicht, maar de stroom aan beelden doet te kort aan de epische lijn die ze heeft willen uitzetten over het samenleven tussen een man, een vrouw en een kind.
Hoe geef je je leven zin? We weten het niet. Als het leven zin heeft, dan kan het alleen de zin zijn die je er zelf aan geeft, in religieus opzicht of anders. Toegespitst op de poëzie van Marc Tritsmans in Aanrakingen zou je kunnen zeggen dat zij lijdt onder zijn behoefte om zinvol te zijn.
In De blanke gave van Ellen Deckwitz is overal water: kraanwater, zeewater, overstromingen en lichaamsvocht. Zij bekijkt en beschrijft de wereld door een vergrootglas, met een lachspiegel en een periscoop, wat verrukkelijke beelden en zinnen oplevert.