Ivan Sacharov vindt ‘Sticky Drama’ van Dominique De Groen hier en daar wel vermakelijk: ”De Groen schept er de hele bundel genoegen in om sprookjes te vertellen, en die hebben meestal een diepere laag van betekenis. Echter vind ik haar in biologische termen ondergedompelde beeldspraak een tikje eentonig en niet overtuigend genoeg. De echte meeslependheid beperkt zich tot enkele ‘poëtische’ momenten.”
Merel van Slobbe stelt zich vragen als “Hoe geven we onszelf (en anderen) vorm?” Ze denkt na en schrijft over (de kunstmatigheid van) identiteit en verkent het grensgebied tussen proza en poëzie en hoewel ze stelt dat het voldoening geeft om iets te doen wat geen direct nut lijkt te hebben, zijn haar observaties uiterst waardevol, pijnlijk en ontroerend.
‘Geef mij je taal. Dat ik je beter versta’ van Hilda de Windt Ayoubi is volgens Hans Franse veel meer dan een gedichtenbundel: ‘Het is een essay, maar ook een pamflet. Het is een eerbetoon aan twee linguïsten: Frank Martinus Arion en Pieter Muysken. Maar het is ook een appèl voor het spreken en bestuderen van minderheidstalen in het algemeen en in het bijzonder het Papiamentu.’
In de serie “favorieten van Meandermedewerkers” presenteert Hettie Marzak drie van haar favoriete gedichten. Zij koos voor werk van de dichters Maria Vasalis, Czeslaw Milosz en Jan Eijkelboom.
Sinds 2014 publiceert Wintertuin Uitgeverij zogenaamde chapbooks: een soort proefuitgave als eerste kennismaking met een beginnend auteur. Van Merel van Slobbe, tweede prijs Turing Gedichtenwedstrijd 2017, verscheen onlangs ‘Aan de rand van een lichaam’. Inge Bak genoot van de inhoudelijk sterke teksten van deze dichter van een nieuwe generatie: ‘Als een chapbook wordt gezien als een eerste kennismaking met het literaire veld (…) kan ik niet wachten op de woorden die Merel van Slobbe heeft voor de weidse onbeschreven ruimte die nog voor haar ligt.’