Archief

Laura Demelza Bosma (1986) – ze ging Demelza als tweede naam gebruiken omdat er tijdens haar schrijfopleiding nog een Laura was – debuteerde in 2007 met de bundel Daar vliegen de walvissen . In 2010 verhuisde ze door liefde gedreven naar Oostenrijk en kreeg daar drie kinderen. Afgelopen jaar zou haar tweede bundel verschijnen, maar het liep helaas anders. Laura blijft echter vol verwachting. Zeker nu ze haar rijbewijs heeft gehaald.

In de bundel Dichter & andere dingen is de dichter een ding en het gedicht een levend organisme, zo constateert Ernst Jan Peters. Deze verzamelbundel met het dichtwerk van Ton van 't Hof geeft een helder overzicht in het zoekproces naar de mogelijkheden van taal. De taal levert 'monstrueuze schikkingen die uit zijn op onstuimig effectbejag', maar het is de dichter die de keuzes maakt en zo toch iets bloot geeft van zichzelf, over zichzelf.

Herbert Mouwen over ‘Het waaide er’ van Jan Glas: ‘[Het] is een verzameling gedichten – ik durf het woord ‘reeks’ niet te gebruiken, omdat het een lineair verband veronderstelt – die zich niet zomaar prijs geeft aan de lezer. (…) Laat je levenservaring, je belezenheid en zogenaamde intellectuele bagage thuis en ga eens écht lezen, misschien wil de dichter dat wel. Of toch niet?’

Eric van Loo: “Tijdens het lezen van ‘verdere bijzonderheden’ van Rozalie Hirs kwam ik er al snel achter, dat er van de lezer een andere leeshouding gevraagd wordt. (…) De lezer moet zich enige inspanning getroosten, misschien zelfs door de gedichten als partituur te beschouwen en hardop voor te lezen, tot een eigen interpretatie te komen. Zoals de dichter schrijft in ‘tijd en sintel’: ‘neem dit en lees dit verteer en laat je verteren bewaar het laat je bewaren’. Die lezer wordt zeker beloond.”

Daniel Bras schrijft gedichten op het snijpunt van theater en poëzie. Hij publiceerde die gedichten in tijdschriften als Passionate, Tzum, Lava, Krakatau, Meander, Op Ruwe Planken, NY, Kluger Hans en de Revisor. Het afgelopen jaar publiceerde hij zijn feuilleton Europia op een gelijknamig blog. 

Hans Franse over ‘Sluitertijd’ van Stan Mooij: ‘Er valt weinig negatiefs te zeggen over deze bundel met oprechte, bescheiden poëzie met een bescheiden bewogen melancholie, maar toch ook van het genieten van reizen, van vreemde steden, van herinneringen.’

Ivan Sacharov: "Onder de titel ‘Op de hoogte van de vogels’ zijn bij Uitgeverij Liverse de verzamelde gedichten van Dirk Kroon uitgegeven. Bijna zeshonderd bladzijden gevuld met teksten, waarin een prominente plaats is weggelegd voor universele thema's als liefde en dood. (…) Helaas voor deze dichter behoor ik niet tot de groep mensen die, omdat ze liefhebbers van schepen zijn, een schilderij van een schip automatisch een goed schilderij vinden."

Johan Reijmerink: “Miriam Van hee heeft haar nieuwe bundel ‘Als werden wij ergens ontboden’ een motto van de Zwitserse schrijver Robert Walser (1878-1956) meegegeven: ‘Je hoeft niet zoveel bijzonders te zien. Je ziet zo al veel.' (…) Met haar personifiërende waarnemingen van de natuur creëert zij haar eigen binnenwereld. Zodoende neemt ze in een glimp het ongewone aan het gewone waar en toont ons de werkelijkheid op een ongeziene wijze.”

Paul Roelofsen over ‘Morgue en andere gedichten’van Gottfried Benn (1886 – 1952): ‘hij was bezeten van de geneeskunde en de snijkamer en vanuit die passie beschreef hij de werkelijkheid zonder illusies te koesteren. Hij vervormde de realiteit nauwelijks. (…) Je zou kunnen zeggen dat hij voor de Eerste Wereldoorlog wakker schudde, wat zich na die oorlog ontwikkelde tot het expressionisme.’

Gedichten van Irene Schoenmacker, Olaf Korder, Harry Vreeswijk en Alphonse W Wijnants.

Hans Puper over ‘Western’ van Delphine Lecompte: ‘[Ze] geeft haar uitbundige verbeelding zonder enige terughoudendheid de vrije hand, meer nog dan in voorgaande bundels. (…) Het laatste gedicht is een ‘Deleted scene’, met als titel ‘De profetische teckel en de analfabetische jongenshoer’. 'Deleted' is absurd: we lezen het immers. Maar dát het ‘deleted’ moest worden, wordt aan het slot pijnlijk duidelijk.

Frouke Arns is tekstschrijver, literair vertaler en dichter. In 2015-2016 was zij Stadsdichter van Nijmegen. Oktober 2017 verscheen bij uitgeverij Marmer Eigen Terrein, een bundel met haar stadsgedichten. Onderstaande gedichten komen uit deze bundel.

'Toen met een lijst van nu errond' leest, na een langzame start, als een trein. Deze biografie van Herman de Coninck werd gelezen door Ernst Jan Peters. Hij is enthousiast hoewel door het anekdotische en fragmentarische karakter er meer afstand tot de dichter blijft dan hij zou wensen. Daarmee nodigt deze biografie wel weer uit tot het lezen en herlezen van De Conincks poëzie.

Lieke Marsman (1990) stormde op jonge leeftijd de Nederlandse letteren binnen. Ze is met vijf gedichten vertegenwoordigd in 'De Nederlandse poëzie van de twintigste en de eenentwintigste eeuw in 1000 en enige gedichten' (2016). Het hier besproken ‘Vasthoudendheid’ zit daar niet bij, maar staat wel in drie andere gezaghebbende bloemlezingen: 'Ik ben een bijl' (2009), 'Dichters uit de bundel' (2014) en 'Dichters van het nieuwe millennium' (2016). Nu al een klassieker dus. Jeroen van den Heuvel legt uit waarom.

Eric van Loo over ‘Vertraagd stilleven’ van Dorien De Vylder: "Een roomwitte, bijna vierkante bundel. Grijs de naam van de auteur, de titel van de bundel in reliëf aangebracht, zonder kleur. En wat voor een titel! Terwijl een stilleven per definitie geen beweging kent, spreekt de dichter van een ‘vertraagd’ stilleven. (…) ‘Vertraagd stilleven’ is een sobere bundel, in gedurfd eenvoudige taal geschreven. Een indrukwekkend debuut."

Het werk van Hans Tentije (Beverwijk, 1944) werd veelvuldig bekroond, onder andere met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Herman Gorterprijs, de Guido Gezelleprijs, de Karel van de Woestijneprijs en onlangs met de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre.

Peter J.R. Vermaat over ‘Het zingen van de wereld’: ‘Marc Tritsmans weet waaruit zijn taal gehouwen of naar boven gepompt is en hij schaamt zich daar niet voor. Evenals in voorgaande bundels sorteert, stapelt en bouwt hij zijn gedichten met woorden die de weerklank zijn van zijn natuurlijke omgeving: sterren, steen en groene begroeiing. Maar daarbij blijft het niet. In zijn taal ondergaat hij de natuurlijke processen, hij ondervindt ze aan den lijve en getuigt van die sensaties in zijn poëzie.’

Na 16 jaar weer een gedichtenbundel van Dimitri Verhulst. De liefde en de angst voor sleur komen volop aan bod. Gelukkig weer terug van weggeweest. Door Maurice Broere

‘Finisterre’ van Eugenio Montale verscheen in 1943 in Zwitserland. Met haar vertaling heeft Liesje Schreuders een grootse prestatie geleverd, aldus Hans Franse: ‘Het is met recht een herschepping van moeilijke poëzie, waarbij zij, door haar grote kennis van de taal en het oeuvre van de dichter, ‘Finisterre’ tot een prachtig wetenschappelijk en literair verantwoorde vertaling heeft gemaakt’.

Herbert Mouwen over ‘Vrije val met hindernissen’ van Lief Vleugels: “In de bundel verwerkt de dichteres het verlies van haar dochter, die zichzelf in 2014 van het leven benam door in Tsjechië van een brug te springen. Nadat de dichteres een jaar later zelf van de trap viel – voor haar niet alleen een parallelle, maar ook ‘een hallucinante ervaring’ – ontstond tijdens de ‘ziekenhuisopname en herstelperiode’ deze bundel met gedichten.” Bijzonder en zeer persoonlijk.

Mariet Lems is specialist literatuureducatie en tekstschrijver. Ze is de auteur van Weten waar de woorden zijn, een methodiek creatief schrijven voor leerkrachten PO. Ze publiceerde ook een aantal dichtbundels.

In deze recensie bespreekt Romain John van de Maele niet zozeer de bloemlezing uit de poëzie van Michael Ondaatje (‘De kaneelschiller’) als wel de vertaling van Joris Iven, die de bundel ook samenstelde en inleidde. ‘Mijn detailkritiek wekt misschien de indruk dat de bundel wrevel heeft opgewekt, maar dat is niet zo. Alles wel beschouwd, waardeer ik het vertaalwerk van Iven.’