Archief

Piet Gerbrandy (1958) is niet alleen dichter, maar ook essayist en criticus. Hij kreeg de Jan Campert-prijs 2014 voor zijn bundel 'Vlinderslag', die tevens werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2015. Zijn laatste bundel is 'Voegwoorden. De Gedichten' (2015).

In Poëzie Kort 2016/5 een bundel facebookberichten van Peter van Galen, het eerste nummer van Het Liegend Konijn in 2016, de verzamelde gedichten van de arbeider-dichter Wim de Vries en een mooi debuut van de Zuid-Afrikaanse dichter Hilda Smits.

Dinie Sophie Fintelman (1951) woont en dicht in Groede. Ze studeerde Nederlands aan de Nutsacademie in Middelburg en debuteerde met haar volumineuze gedichtenbundel 'Bots' in 2014 bij uitgeverij Liverse.

Op 24 april kwam de eerste bundel van Eric van Loo (1957), De regels van het spel, uit bij Poëziefonds Open. Antoinette Sisto besloot hem te interviewen naar aanleiding van het verschijnen van dit langverwachte debuut.

Arnoud van Adrichem en Jan Lauwereyns zijn in ‘Het riool’ versmolten tot één goede dichter. De bundel bestaat uit negen lange gedichten met strofen van ten hoogste drie regels waaronder meerdere eenregelige met een vraagteken. Vooral die vraagtekens zuigen de lezer het gedicht in. Het achterplat vermeldt dat de literaire samenzang van de dichters afdaalt tot in de donkerste krochten en holen van onze wereld. Dat is zonder meer waar. Het is een boeiende bundel.

Gedichten van Rosa Braber, Maren Mostert, Sami Kalaï en Serpil Karisli.

Tom Lanoye schreef in de NRC van 21 april dat de nabestaanden van Shakespeare bang waren dat bewonderaars hem uit zijn graf zouden stelen. Op zijn grafsteen kwam daarom een waarschuwende tekst te staan: ‘Blest the man who spares this stones / And cursed be he who moves my bones.’ Fancultuur is van alle tijden. Rick Honings schreef een bijzonder boek over negentiende eeuw: ‘De dichter als idool’. Het geeft ook een goed inzicht geeft in de fancultuur van onze tijd.

‘Wij vreemden’ is het debuut van Edward Hoornaert. Het motto van de bundel, een regel van de dichter zelf, geeft de stemming van de bundel aan : ’van de bestemming/ aanvankelijk het haperende spoor’. De poëzie is verstild, de dichter soms aarzelend en zoekend.

Twee gedichten van Anneruth Wibaut (1953).

Van de onlangs verschenen debuutbundel 'Kanonnenvlees' van Lotte Dodion (1987) wordt al de derde druk verwacht. Het is inmiddels vijf jaar geleden dat er een interview met haar in Meander stond, dus het wordt tijd om wat bij te praten.

In deze Poëzie Kort drie bloemlezingen: de Turing-bundel 2016, bijdragen aan de site Het gezeefde gedicht en een bloemlezing over gedichten rond het thema afscheid. De respectievelijke samenstellers hebben veel aandacht besteed aan nog onbekende dichters. Hun onderlinge aanpak verschilt echter sterk. De vierde bespreking gaat over de bundel ‘Hoe het licht valt’ van Anton Endt.

‘Hoeveel pillen had je nodig voor dit interview?’ vraag ik bij binnenkomst. Dichter Elbert Gonggrijp (1965) herstelt nog van de zware psychose die hij vorig jaar kreeg. Een interview als dit, hoe blij en trots hij er ook mee is, tart zijn grenzen. ‘Extra veel’, zegt hij ironisch. Dit is zijn eerste grote publicatie en hij wordt erdoor verrast.

‘Zes’ is een knappe bundel, maar het is de vraag of je daar als dichter blij mee moet zijn. Gomperts geeft de belevingen van een Amsterdams jongetje consistent weer, hij is knap in de weergave van zijn dromerige binnenwereld en weet binnen een gedicht tegengestelde microsferen met de bijbehorende spanningen vorm te geven. Maar raakt hij je ook? Is de bundel mooi? Intrigerend?

Shall I compare thee to a summer's day? Met zijn sonnetten heeft Shakespeare een monument in taal opgericht. De Belgische dichter Guido de Bruyn stelt in het nawoord bij zijn vrije vertaling (1) van een selectie uit de Shakespeare-sonnetten: 'Deze sonnetten zijn de Kunst der Fuge van de poëzie.' Shakespeare zocht in zijn sonnetten bovenal de grenzen van de taal op, en toonde daarin zijn meesterschap. Dat maakt het vertalen van deze sonnetten schier onmogelijk, inhoud en taalspel lopen in elkaar over. Het is een uitdaging waar elke generatie zijn tanden op stukbijt, en ons ook verrast met telkens weer nieuwe vertalingen. Maar de klassieker van deze maand draait niet om een vertaling. Hugo C

Wil Breukers stiekem graag op Nijhoff lijken? Deze vraag zou men zich kunnen stellen bij het lezen van zijn nieuwste bundel ‘De zomer haalt nog één keer uit’. Hij heeft de pech (of het geluk) dat zijn poëzie – net als die van Nijhoff – een grote mate van vormbewustheid uitstraalt. Dit zijn teksten waaruit een zekere hang naar traditie en je zou haast zeggen burgerlijkheid spreekt.

'Kanonnenvlees' is het debuut van Lotte Dodion (1987). Je kunt haar gedichten als autobiografisch lezen, maar daar moet je het niet bij laten. Je mist dan onder andere dat je naast mensen ook god kunt zien als kanonnenvlees. Hem moet hardhandig aan het verstand worden gebracht hoe mensen lijden. Het eerste deel van de bundel is beter dan het tweede. Daarin glijdt zij uit.

Hava Güveli (Deventer, 1980) schrijft proza en poëzie. Ze won in 2006 de El Hizjra Literatuurwedstrijd. Haar gedichten waren al geregeld te horen op verschillende poëziepodia. Ook trad ze enkele keren op in het buitenland zoals in Duitsland en in Turkije. Ze geeft ook les in creatief schrijven.

‘Idioom van Geluk’ is de derde bundel van Inge Boulonois. Ze schept een wereld van kleur en verbeelding waarin alles zijn plaats heeft. Dat levert soms fraaie beelden op, hoewel de samenhang van de gedichten soms te wensen overlaat.

Op 4 april overleed Wim Brands.

Gedichten van Bert Struyvé, Marije Geerts en Huibert van der Meer.