Archief

Frans Terken (Heerlen, 1949) is al jaren actief op diverse dichterspodia en tijdens poëziefestivals. Hij publiceerde onder andere in De Brakke Hond, Meander Magazine, Krakatau en de Optimist. Daarnaast is er werk van hem opgenomen in verschillende verzamelbundels.

Een reeks gedichten van Mark Iske (1980).

Na het handboek ‘Zo word je een geweldige dichter’ heeft Ellen Deckwitz ‘Olijven moet je leren lezen’ geschreven. Het is de meest aanstekelijke introductie in het lezen van poëzie sinds ‘Koen, maak je mijn schoen?’ van Willem Wilmink uit 1983 – ze was toen twee. Niet alleen voor beginnende lezers is dit boek interessant, maar ook voor ‘gevorderden’.

Gedichten van Arend Vlieg, Steven van der Heyden, Ria Westerhuis en Marcel Ozymantra.

Precies een jaar geleden besprak Inge Boulonois ‘Misverstand 3’ van Charles Ducal. En nu weer een gedicht van deze Belgische dichter? Het vorig jaar besproken gedicht kwam uit zijn debuutbundel uit 1987. Het gedicht van deze maand publiceerde hij pas vorige zomer. In deze kleine twintig jaar zien we een duidelijke ontwikkeling in het werk van Ducal. Waar ‘Misverstand 3’ volledig om de wereld van de ik-persoon leek te draaien, is nu de blik naar buiten gericht, naar de politieke en maatschappelijke realiteit.

Jante Wortel (1996) volgt een opleiding aan de ArtEZ en won de landelijke finale Kunstbende Taal 2015. Onlangs won ze de Drentse Talentprijs Cultuur. Thema's in haar werk zijn onder meer familie, dagelijkse gebeurtenissen en ongemak.

'Dit is hoe het ging' heet de onlangs verschenen bundel van Froukje van der Ploeg. Als ervaren lezer ben je dan direct gewaarschuwd: dit is natuurlijk NIET hoe het ging. Poëzie vertelt geen verhaaltjes. Of toch wel? Veel gedichten komen anekdotisch over, waarbij in een paar strofen niet alleen een gebeurtenis, maar ook een portret wordt geschetst. Hoe kunnen we deze bundel lezen?

De debuutbundel ‘De regels van het spel’ van Eric van Loo (1957) is de oogst van tien jaar dichterschap. De gedichten zijn helder, schijnbaar eenvoudig en traditioneel in de goede zin van het woord: Van Loo kent zijn voorgangers, maar blijft onmiskenbaar zichzelf. Bij herlezing blijkt hoezeer hij zich heeft laten leiden door een zoektocht naar de essentie van het dichterschap. Een goede bundel.

Tijs van Bragt (1985) is dichter en woonachtig in Zeeuws-Vlaanderen, waar hij jaarlijks De Avond van de Poëzie organiseert. Eerder verscheen zijn werk in bloemlezingen en in de poëziescheurkalender van Gerrit Komrij. In 2012 verscheen zijn bundel Alles Is In Mij.

De bundel ‘Geef me nu ik wil’ van Anne van Amstel leg je niet zomaar terzijde. Met name de eerste afdeling intrigeert, onder andere omdat ieder gedicht begint met een verzoek dat steeds dezelfde strekking heeft: ‘geef me ( … ), want ik wil nu ( … )’. Maar tot wie richt de dichter haar verzoek? Tot god, de inspiratie, haar verbeelding? Het kan alle drie. Ze wil chaos leren scheppen uit orde en de lezer mag met haar mee het doolhof in. Die leeft tenslotte maar eens.

Gedichten van Wim Vandeleene, Anneke van Schaik en Peter de Volder.

‘Ben jij liefde’ is het debuut van Mustafa Kör (1976) als dichter. De bundel staat in het teken van verlies, afscheid en teleurstelling. Kör weet je zo zijn wereld binnen te trekken, dat je de neiging hebt om de gedichten keer op keer te lezen, alsof ze elke keer iets nieuws te bieden hebben dat je is ontgaan, hoewel je niet direct kan aangeven wat dat dan is.

Paul Gellings nodigt ons in zijn nieuwste bundel ‘Café Egidius’ uit stil te staan bij wat hij in het verleden achter zich heeft gelaten. In de titel van zijn bundel verwijst hij naar het bekendste middeleeuwse lied uit onze literatuurgeschiedenis, ‘Egidius waer bestu bleven’. Daarin beschrijft de dichter zijn verdriet over de dood van zijn vriend en betreurt hij zijn eigen lot. Dit verlies heeft Gellings ertoe gebracht in deze nieuwe bundel op zoek te gaan naar zijn verloren tijd.

Van Shari van Goethem (1988) verscheen onlangs de debuutbundel Een man begraaft een boom . De flaptekst waarschuwt dat wie de gedichten niet aanvoelt naar een doolhof wordt verwezen. Op zoek naar de uitgang stelde Rob de Vos enkele vragen aan Shari.

‘Ik ben een punt’ bevat vertalingen van de poëzie van de dadaïst Hans Arp en reflecties daarop van in taal en beeld van Kreek Daey Ouwens en Harry van Doveren. Zij laten zich leiden door het dromerige van Arp en zijn absurdistische belevingswereld. De (krijt)tekeningen en collagetechnieken van Ineke van Doorn, die voor ‘het beeld’ in de bundel zorg droeg, zijn spannend en suggestief, en passen uitstekend bij de poëzie.

Estelle Boelsma (Hilversum 1971) studeerde af aan de Hogeschool voor Beeldende kunsten in Arnhem. Omdat ze zich wilde verdiepen in, en een fascinatie heeft voor taal, is ze daarna Taal- en kunstfilosofie gaan studeren aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Onlangs verscheen bij uitgeverij Stanza haar nieuwe bundel: alles is een onderbreking van de lege ruimte.

In de nieuwe ‘Poëzie Kort’ de bloemlezing 'Ik proef iets wat bedorven is' (hekeldichten) van Daniël Dee, Alexis de Roode en Benne van der Velde. Daarnaast de bundel 'Restanten' van Jan Fabre, 'Warm van Vacht' van Margreet Schouwenaar– gedichten in symbiose met prachtige miniaturen van Anja Jager - en 'Verzamelde liefdesgedichten' van Dirk Kroon.

De nieuwe bundel van Elmar Kuiper heet 'Ruimtedier'. Hij biedt de lezer zowel toegankelijk genot als intellectuele inspanning. Volgens de recensent wekken sommige gedichten echter weerzin op en zijn andere niet interessant. Hij heeft een sterke verbeelding en dat is zijn kracht. In enkele woorden schept hij levendige beelden.

Gedichten van Ann Dewulf en Wim Klooster

In 1997 verscheen ‘Entre deux mers’ van Lut de Block. Wat bewoog deze Vlaamse dichteres om haar bundel een Franse titel te geven? Wijnkenners komt de titel bekend voor: het is een streek in de Bordeaux waar uitstekende wijn vandaan komt. Maar in deze gedichten wordt weinig gedronken. Het openingsgedicht maakt duidelijk, dat de titel een woordspeling is, en ook opgevat kan worden als ‘entre deux mères’. De dichteres bevindt zich in het midden van haar leven, tussen haar moeder en haar dochter –die haar zelf tot moeder maakt– in. De laatste afdeling van de bundel, ‘Vruchtgebruik’, is geheel aan de dochter gewijd. Inge Boulonois bespreekt het eerste gedicht van deze afdeling.