Archief

De Zimbabwaanse dichter Togara Muzanenhamo (1975) is één van de gasten op het komende Poetry International Festival in Rotterdam. Sander de Vaan spr@k met Togara kort voor zijn komst naar Nederland.

In "wat gebeurt is maar de helft van het verhaal" bespreekt Lambert Wierenga op de manier die we van hem kennen van zijn beschouwingen voor Meander Klassiekers en uit zijn boeken Zo werkt poëzie en Ziezo Poëzie! twaalf gedichten van Menno van der Beek.
Aan de besprekingen gaat een essay vooraf waarin Wierenga uitgebreid ingaat op Van der Beeks poëtica.

In 2012 vertrok dichter Hanneke van Schooten voor een jaar naar Schiermonnikoog. Daar ontstond de bundel Getijden, 42 gedichten die elk bestaan uit twee kwatrijnen, ingedeeld in een ruim een jaar overspannende cyclus van winter-voorjaar-zomer-herfst-winter. Het is één lange queeste naar een geliefde ander, steeds hernomen zoektocht en ontmoeting ineen. Van Martien Frijns werden dertig foto's opgenomen, waarvan er tien werden afgedrukt op een dubbele pagina. Ze hebben niets toeristisch, doen het vrijwel zonder mensen, de fotograaf had vooral oog voor wisselende ritmische patronen en structuren. Tekst en beeld gaan nooit op elkaar in, maar passen desondanks uitstekend bij elkaar. In

Alja Spaan won de tweede prijs in de Turing gedichtenwedstrijd 2015 , schreef een gedicht over de uitreiking , vertelt hier hoe het is om te winnen en hoe haar poëzie ontstaat. Elke dag schrijvend vanaf haar elfde kwam de poëzie als het ware vanzelf tot stand.

De witte pauw is de vertaling door Frans De Haes van Le paon blanc van Jo Gisekin, een bundel die geïnspireerd werd door foto's van Annouk Westerling. Het is een prachtige uitgave: mooi papier, mooie letter, je zou de bundel aan iemand van wie je houdt cadeau willen doen. De foto's zijn adembenemend mooi. Alleen jammer dat de dichteres boven haar macht greep.

Ben je werkelijk een poëzie gourmet, dan ben je bijna verplicht om de poëzie van Geert van Istendael te proeven. Hij gunt je in Het was wat wasniet alleen het genot je weg te kunnen laten drijven op zijn taalmuziek, hij geeft je nog inhoud ook. Niet alleen je gevoel wordt aangesproken, ook je denken.

Gedichten van Cees Steenmetz, Anne-Marijke Claeys en Wim Klooster.

Acedia is een keuze uit de gedichten van Erik Lindner en bevat ook een aantal nieuwe. De bundel (uit 2014 en tot nu toe ten onrechte vrijwel onbesproken) toont opnieuw aan dat Lindner een belangrijk dichter is. Taal schiet voor hem tekort: ‘Woorden zijn doof. Stom is hun horen / terwijl onderweg de samenhang ineenvalt’. Veel dichters hebben zich daarover al gebogen, maar het gaat er natuurlijk om wat Lindner ermee doet en dat is niet gering.

De Poolse poëzie geldt op wereldniveau als één van de rijkste van de laatste zeventig jaar. Naast Nobelprijswinnaars Czesław Miłosz en Wisława Szymborska zijn er nog tal van andere boeiende dichters in het land te vinden. Een van hen is Józef Baran (1947). Sander de Vaan spr@k met hem en vertaalde een aantal gedichten.

Literator Hans Werkman verzorgde voor de mooie Prominentreeks van de Baarnse uitgever Tiem een deeltje over Kees van Duinen, een protestants-christelijke dichter wiens werk nauwelijks bekend geworden is, maar die het in ieder geval volgens Wim Hazeu verdiende uit de marge van de literatuur te worden gehaald. Lidy van Eijsselsteijn, Reinold Kuipers en C. Rijnsdorp lieten zich al veel eerder in positieve zin uit.

In juni verschijnt de debuutbundel Kalfsvlies van Marieke Rijneveld. De dichteres stond al met gedichten in de Revisor, het Hollands Maandblad en op diverse podia. Meander sprak haar over haar poëzie en haar ambities.

Anneke Brassinga bracht in Grondstoffen ruim drieëntwintig tussen 1998 en 2014 geschreven verspreide teksten bijeen: een enkel krantenartikel, columns en essays, verschillende op verzoek geschreven gelegenheidsbijdragen. Het zijn vanuit haar persoonlijke leeservaring geschreven stukken over het schrijver- en kunstenaarschap, over poëzie in het algemeen en over specifieke dichters en gedichten in het bijzonder, over schrijvers van vroeger en nu. In alle teksten etaleert Brassinga een bijzondere, heel eigen dienstbaarheid aan de taal en de verbeelding, die zich in wederkerigheid aan haar schatplichtig mogen weten, want haar taalgebruik is op een volstrekt vanzelfsprekende wijze su

Bette Westera (tekst) en Sylvia Weve (beeld) verdienen diep respect voor de manier waarop ze met Doodgewoon een prachtige dichtbundel voor kinderen over de dood hebben gemaakt. Een kunstwerk. Het is niet alleen een heel mooi en leerzaam boek, het is een noodzakelijk boek. En je zou wensen dat elke zichzelf serieus nemende dichter voor volwassenen zoveel verbeeldingskracht had en zo'n sterk taalgevoel.

Journalist Nick Muller maakte met Gedichten die mannen aan het huilen maken een Nederlandse variant van de vorig jaar verschenen succesvolle Engelse uitgave Poems That Make Grown Men Cry van Anthony en Ben Holden. Hij kopieerde simpelweg het Engelse recept door in zijn geval aan een flink aantal 'vooraanstaande' Nederlandse en Vlaamse mannen te vragen waarom een bepaald gedicht iets voor hen betekent, hen misschien wel elke keer als ze het lezen, ontroert.

In deze aflevering bespreekt Jeroen van den Heuvel ('Ik vertaal gedichten en kinderboeken. Daarnaast schrijf ik essays over poëzie. Ik ben redacteur van ooteoote.nl') een gedicht dat ooit tot nogal wat ophef leidde vanwege het vermeende onfatsoenlijke karakter. Mag 2015 inmiddels het jaar geworden zijn van 'fuck de koning', in 1966 - jaar van Het Huwelijk! - ging het om 'Komtocheensklaarklootzak'. Ja, het toeval heeft soms mooie dingen in petto.

Van Pieter Boskma werden van enkele gedichten in het Turks vertaald. In Meander de oorspronkelijke gedichten en de vertaling in het Turks.

Van Aly Freije werden enkele gedichten in het Turks vertaald. In Meander de oorspronkelijke gedichten en de vertaling in het Turks.

Negen Turks-Nederlandse dichters vertaalden het werk van een aantal Nederlandstalige dichters in het Turks. Ze werden gepubliceerd in het in 37 landen verspreide Turkse tijdschrift Güncel Sanat ('Hedendaagse kunst'). De vertaalgroep werd gecoördineerd door İbrahim Eroğlu , die zelf het werk van zeven Nederlandse dichters vertaalde. Hij vertelde ons wat over het project.

Mijn vader bad is de vijfde dichtbundel van Jabik Veenbaas. De bundel bestaat uit losse gedichten, afgewisseld door drie cycli: ‘Brieven aan mijn vader’, ‘The hills are alive. Aan mijn moeder’ en ‘Terug naar het dorp’. De gedichten hebben een sterke onderlinge samenhang. Ze gaan over een voorgoed onbereikbare jeugd die zich afspeelde op een klein dorp in het weidse Friese landschap.
Een voorgoed onbereikbaar verleden confronteert je met het verstrijken van de tijd. Over de betekenis van zijn poëzie schrijft Veenbaas: ‘ik schrijf gedichten / ijle illusies van het blijvende.’ Het levert fascinerende, beeldende poëzie op.

Daan de Ligt (Den Haag, 1953) is geboren en getogen in Den Haag. Hij schreef tussen 2003 en 2010 zo’n 250 stadsgedichten voor de AD Haagse Courant. In 2003 publiceerde hij in eigen beheer zijn poëziedebuut Vijftig. Daarna volgden maar liefst zeven dichtbundels van zijn hand , waarvan twee als e-book. Zijn laatste drie dichtbundels publiceerde hij kort na elkaar. Eind 2014 verscheen Voldaan en begin 2015 zagen nog twee bundels het licht: Gedichten uit de bezemwagen en Op zand en veen.