Archief

Wanneer de vier dichters uit Verabredungen | Afspraken representatief zijn voor de poëzie die momenteel in Duitsland wordt uitgegeven, dan is de poëzie daar nogal escapistisch en voor de gevestigde orde absoluut onschadelijk. De politiek is vrijwel afwezig, en het individu kan zich met zijn bezadigde onvrede prima vermaken. Juist in Duitsland zou je anders verwachten. Is de vorige eeuw niet gedomineerd door wat daar gebeurde? Misschien is de matheid die ik proef, het gebrek aan hartstocht, een stilte voor de storm. Misschien getuigt zij van het streven naar een harmonie die nooit heeft bestaan, hoewel zij in de poëzie lang is beleden. Veel te lang. De werkelijkheid wordt aardig ui

De slotregel van dit gedicht van Bloem is één van de bekendste uit de Nederlandstalige poëzie: “Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.” Maar ook de rest van het gedicht mag er zijn. Hans Puper: “het is een briljantje dat het licht voortdurend op een andere manier reflecteert. Het verveelt daarom nooit.”

Anne Broeksma Het is belangrijk om in een saaie omgeving te leven ik ben een oneetbare nachtvlinder onderscheid mij van de eetbare exemplaren door mij op het juiste moment als een debiel te gedragen het is belangrijk om in een saaie omgeving te leven en ik hecht aan de gedachte slechts een voorbeeldje te zijn er lopen mensen rond die het recht op retour achter hun ogen dragen en tegelijkertijd een vlag planten op elke vierkante centimeter groei het gaat erom niet naar het licht te willen vliegen niet de zoveelste sukkel te zijn die in de zon verdwijnt

Anne Broeksma (Almelo, 1987) treedt regelmatig op met haar poëzie op festivals als Mooie Woorden en Lowlands. Ze schreef gedichten voor Radio 1 en publiceerde in o.m. de tijdschriften 'Het Liegend Konijn', 'Kluger Hans' en 'Tirade'. Daarnaast presenteert ze literaire programma’s voor Het Literatuurhuis in Utrecht. In 2011 sprak Meander met haar over Tuincentra, meerstijligheid en poetryslams. In augustus verschijnt haar debuutbundel bij uitgeverij Atlas Contact: 'Regen kosmos kamerplant'. Tijd voor een vervolggesprek.

Doodwater, de titel van het poëziedebuut van Sofie Verdoodt, staat voor mijn gevoel in schril contrast met de artistieke inhoud (lees: het effect) van de bundel: uiterst vruchtbaar en met een niet aflatende fantasie…

‘Zuiver technisch gesproken komt poëzie natuurlijk neer op het rangschikken van woorden met het hoogste soortelijk gewicht in de meeste onvermijdelijke volgorde. Idealiter ontkent de taal haar eigen massa en de wetten van de zwaartekracht. Ze streeft naar omhoog of zijwaarts naar het begin waar het Woord was. Voor de taal is poëzie de hoogste bestaansvorm, waarbij de dichter geneigd is de klank belangrijker te achten dan denkbeelden en overtuigingen.’ Met deze woorden uit zijn essay ‘De dichter en proza’ legt de Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky de lat voor zichzelf en zijn collega’s hoog. Als ik de poëzie uit de debuutbundel Heerlijke galop van Pieter de Bruij

Wat een prachtig idee! Een estafette van dichters die reageren op de thema's ‘Alles te verbergen’ of ‘Niets te verbergen’. Het idee is afkomstig van schrijver Harry Vaandrager, die tevens de samensteller is. Het riep bij mij verwachtingen op, en een minstens even grote nieuwsgierigheid. Durfden de dichters zichzelf uit te dagen? Zouden ze zichzelf meer bloot durven te geven dan doorgaans?

Ik heb een dichter weleens horen beweren dat een gedicht in het beste geval een eenheid is van onverenigbare contrasten. Ik moest daaraan denken toen ik de fascinerende poëzie van Laura van der Haar las in Bodemdrang.

De Namibische dichter Piet van Rooyen schreef honderd gedichten over paarden en verzamelde die in Reisiger te perd, zijn vierde dichtbundel. Een aantal jaren streepte hij alle teksten aan over paarden die hem aanspraken en maakte daarvan gedichten. Hij heeft welbewust verhalen en romans als basis gebruikt, opdat hij zijn ‘digterlike vryheid vrye teuels’ kon geven. Achterin zijn bundel heeft hij een imposante lijst van gelezen werken opgenomen. Homerus en Vergilius staan naast moderne, onderling zeer verschillende schrijvers als Thomas Mann en André Malraux. De relatie van de gedichten met de bronnen is meestal heel los. Meestal vormen die niet meer dan een aanleiding voor e

Als van Chr.J. van Geel de Verzamelde gedichten niet bestonden en de Onverzamelde gedichten het enige was wat we van hem kenden, zou je gemakkelijk kunnen denken dat er veel onaf werk in gepubliceerd wordt, aanzetten, probeersels, beginnetjes - zo schetsmatig en fragmentarisch komen veel teksten in eerste instantie op je over. Het doet regelmatig denken aan een variant op Leopolds 'O rijkdom van het onvoltooide'. Vaak lijkt iets niet meer dan een notitie, maar de Van Geel-lezer weet beter: parels zijn het meestal, juweeltjes.

Dichter en forensisch psychiater Antoine de Kom (Den Haag, 1956) begon in de jaren negentig met het publiceren van poëzie. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel 'Tropen', later volgden de bundels 'De kilte in Brasilia', 'Zebrahoeven', 'Chocoladetranen' en 'De lieve geur van zijn of haar'. Antoine de Kom is van Surinaams-Nederlandse afkomst en bracht een groot deel van zijn jeugd in Suriname door. Zijn gemengde afkomst en de ervaringen uit zijn jeugd hebben in belangrijke mate zijn poëzie bepaald. Met zijn zesde bundel 'Ritmisch zonder string' won hij de VSB poëzieprijs in januari van dit jaar. Op 10, 13 en 14 juni aanstaande zal de dichter optreden in Rotterdam tijdens het Poetry Inte

Antoine de Kom

Véronique Pittolo (Douai, 1960) is één van de gasten op het komende Poetry International. In haar poëzie speelt ze graag met verschillende literaire genres en gebruikt ze regelmatig bekende fictieve en non-fictieve elementen om de lezer aldus aan het denken te zetten. Sander de Vaan spr@k met een Française die het bovendien gewoon leuk vindt om te dichten.

Achtzig is een keuze uit de gedichten van de Oostduitse dichter Reiner Kunze ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Kunze gebruikt beelden uit de natuur voor beschouwingen over de menselijke aard. Maar hij durft ook dingen op de schrijven, die anderen nooit zouden opschrijven. Een bundel in drie talen: Duits, Nederlands en Engels.

Meer hoef dan voet van Marjolijn van Heemstra is een bundel over het verlangen naar verbondenheid, naar het opheffen van de menselijke eenzaamheid. Oorsprong en einde van het leven zijn onbekend: 'in mij sleept een slak zich prehistorisch kalm/ terug naar het begin en een mens zich naar het einde; geen van beide/ is in zicht, alleen dit tijdelijke midden.' Van Heemstra verbeeldt verhalen 'van kiem tot kroon', van de diepzee tot de toekomst in het heelal. Ze zoekt naar verhaal dat het best past bij haar verlangen.

Geen uitgever die meer aandacht besteedt aan de literatuur uit wat vroeger ‘De West’ heette dan het Haarlemse In de Knipscheer. Daar verscheen onlangs onder de subtitel Drie Surinaamse dichters op muziek gezet een mooie dubbeluitgave - boek en dvd - rond het werk van Trefossa, Shrinivási en Dobru, dichters die, mede omdat ze in een sterke orale traditie staan, geworteld zijn in het collectieve geheugen van de Surinamers.

Martín Gambarotta Om te beginnen is een elektricien geen elektricien maar een man die werkt als elektricien ook al denkt hij ’s avonds dat zijn aderen kabels zijn die overtollige watts geleiden van zijn dagelijks werk. (Uit Seudo. Vertaling Bodil Kok.)

De Argentijnse dichter Martín Gambarotta (Buenos Aires, 1968) is één van de gasten op het komende Poetry International. Sander de Vaan had een mailgesprek met de man die niet vies is van wat meer ‘wildheid’ in de poëzie.

Het eerste wat bij lezing van Andy Fierens' Wonderbra's & Pepperspray opvalt, is het plezier in het spelen met de taal. dat spat van bijna elke regel af. De meeste gedichten schijnen in een flow geschreven te zijn. Hier is een virtuoos aan het werk, die zijn verbeelding elke kant die hij wil op kan sturen. Zonder onsamenhangend te worden, de onderstroom blijft altijd voelbaar. Fierens schrijft vrij absurdistische gedichten. De meeste zijn hilarisch

Ik heb opnieuw een prachtig uitgegeven boekje in handen van Kleinood & Grootzeer, dit keer een bundel van Kees Hermis, De val van de witte duiven. Hoewel Hermis al een fors aantal bundels publiceerde, is zijn bekendheid beperkt gebleven. De val van de witte duiven telt vijftig gedichten, verdeeld over vier ongeveer gelijke afdelingen.

Joost Oomen (De Bilt, 1990) publiceerde de bundels ‘Vliegenierswonden’ en ‘De stort’. In het studiejaar 2010-2011 was hij huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen. Hij ontving in 2011 het Hendrik de Vries-stipendium van de gemeente Groningen. In 2013 werd hij voor twee jaar benoemd tot stadsdichter van Groningen.

Joost Oomen Op puntlassen gaan Beste, Graag zou ik me inschrijven voor de cursus puntlassen U weet, ik ben niet geschikt voor puntlassen Ik ben te klein en te magertjes voor puntlassen Toch zou ik me graag willen inschrijven voor de cursus puntlassen En er zitten ook heus voordelen aan mij Zo kan ik het inschrijfgeld makkelijk betalen Ik bulk zogezegd van de centen Tevens ben ik een geïnteresseerde leerling, het gaat mij puur en alleen om het puntlassen Niemand hoeft mij tijdens de lessen af te trekken Aan sociale contacten geen gebrek Toch zou ik mij graag inschrijven voor de cursus puntlassen Ik ben namelijk erg begeesterd door het idee van puntlassen Ik kan mij voll