Archief

Marleen van der Velden (1987) timmert aan de weg. Hoewel ze nog jong is, heeft ze al regelmatig in de spotlights gestaan. Zo won ze in 2008 de CJP Kortverhalenwedstrijd en stond ze het jaar erna op Onbederf’lijk Vers in Nijmegen. Anna de Bruyckere had een gesprek met haar over proza en poëzie, de buurvrouw, en smaakoordelen.

Kort nadat Antoinette Sisto in 2007 debuteerde met een dichtbundel, verscheen een interview met gedichten in Meander. Onlangs stuurde de dichteres nieuw werk in.

Marleen van der Velden Het begin van het einde Ik laat mijn handen vogels zijn. Nu de jaren niet meer in september beginnen, scheur ik het masker van jeugdigheid af en kleur binnen de lijntjes de advertenties in. ‘Ervaring gewenst. U bent sociaal en stressbestendig.’ Ik ben vooral lamlendig. Ik laat mijn hand een rendier zijn. Het papier heeft een afdruk op mijn gezicht achtergelaten, gelukkig is er geen verschil te zien. In het licht zie je strepen, zoals op een slecht geverfde muur. In mij is nu al een ruïne zichtbaar. Bouwvakkers heb ik nooit begrepen, ik breek de dingen liever af en bereken nooit de som van mijn gebreken. Ik laat mijn handen vuisten zijn.

Frouke Arns won onlangs de Meander Dichtersprijs. Sander de Vaan had een gesprek met haar over poëzieverslaving, overslaande stemmen, openstaande dichtdeuren en nog wat meer.

Frouke Arns (1964) heeft de Meander Dichtersprijs 2010 gewonnen. Zij kreeg 26% van de stemmen van de lezers van Meander.  

'Mijn poëzie is als een stuk zeep dat onder het douchen telkens uit je vingers glipt. Als je het weer te pakken hebt, zie je die zeep weer uit je handen floepen, het badkamerraam uit vliegen, een deuk slaan in de gloednieuwe wagen van de buurman, met als gevolg: gillend autoalarm, buurt hysterisch, chaos alom, de stad brandt af.' Dat is Ellen Deckwitz ten voeten uit. Meandermedewerker Sanne den Adel vroeg haar hoe het haar is vergaan na het winnen van de Meander Dichtersprijs in 2009.

Inge Boulonois TOURNEE Wat gebeurt: een gele dag en hij nestelt zich als bij toeval in de korf van mijn ribbenkast, die vogel van kristal. Mooier dan La Gioconda en nooit vermoeid bezit hij bebroedt hij mijn hardrode hart, de dauw van de melkweg nog rond zijn bek. Met de kop continu in de wolken ritselt hij op overgebleven blad, port een verborgen vonk op, zingt prompt heel mijn binnenste licht, veel lichter dan het oog van een dichter in de regel velen kan. Op een gele dag nestelt hij zich als bij toeval in de korf van een ribbenkast. Al eeuwen is hij op tournee –

'De laatste jaren heb ik me toegelegd op het schrijven van ekfrastische poëzie, gedichten die geïnspireerd zijn door schilderijen of beelden. Dat voelt voor mij natuurlijk heel vertrouwd', vertelt Inge Boulonois. De dichteres maakte een jaar of tien geleden, min of meer noodgedwongen, de overstap van de beeldende kunst naar de poëzie. Ze won inmiddels diverse prijzen.

Angela Marinescu Blues (Aceste bluesuri impregnate) Deze bluesgedichten doordrongen van de geur van papier van de gitaar van Paco de Lucia en van jouw kracht je te verschuilen achter een clownsmasker zijn precies wat ik me nu heb voorgenomen niet meer, maar ook niet minder in een gelijkmatig en toch onheilspellend ritme van steeds geraffineerder vleselijke genoegens toen het welriekende haar op je borst vermengd met sigarettenrook me een moeilijk te beschrijven beneveling van de zintuigen bezorgde, en toen ik omzichtig afdaalde over de middellijn, ik bedoel die bruinige lijn van jouw buik had ik kunnen stuiten op een kuil, een meer, een put maar ik botste op een in de nat

Op verzoek van Meander schreef Jan Willem Bos een korte biografische schets van de Roemeense dichteres Angela Marinescu. Sander de Vaan maakte een selectie van door Bos vertaalde gedichten. Wat Angela Marinescu te zeggen heeft, en de manier waarop ze het zegt, levert een heel eigen geluid op in de Roemeense poëzie

Dimitri Antonissen

Van Dimitri Antonissen (1974) verschenen gedichten en verhalen in literaire tijdschriften als Lava Literair, Sampel, Meander en in NRC Next. Hij is 35, woont in Antwerpen in de schaduw van het Beerschotstadion, en is verzot op zijn vrouw, dochter, hardlopen, lekker eten, kranten, ArtLine-stiften, New York en Shiraz. En op stiftdichten: in krantenartikelen woorden schrappen tot er een gedicht overblijft. In april verschijnt bij Wintertuin een eerste bundel.

Sinds kort is op de site van het Huygens Instituut de complete tekst te vinden van Van Deyssels Menschen en bergen. Het betreft hier een door Jan-Willem van der Weij bezorgde uiterst complete wetenschappelijke editie, voorzien van een overzichtelijke, intuïtieve en plezierig lezende gebruikersinterface. Bouke Vlierhuis toont zich onder de indruk, maar blijft toch liever spreken van een verhaal dan van een prozagedicht. Oordeel zelf, en geniet vooral van de fraaie poepscène!