Archief

Chrétien Breukers Bezoek aan het geboortehuis van C. B. Hier werd mijn jonge vriend geboren! Met schroom deed ik de voordeur van het slot. Het huis stond leeg. Rollend pluisstof. Zonder woorden was toen mijn gebed. Om mij heen werden de muren broos. Buitenlucht scheen er doorheen. Stemmen fluisterden mij verzen in. Klaagtaal over tijd die te beginnen stond: eeuwen waar mijn vriend geen weet van had.

Steven Mortier is geboren in Gent in 1975. Hij groeide op in Hansbeke en woonde in het voormalige klooster. Dat gebouw fungeerde als parochiaal centrum waarvan zijn ouders de conciërges waren. Die omgeving had invloed op zijn leven en zijn poëzie. Inmiddels is Mortier naar Gent verhuisd, waar hij nog altijd woont met vrouw en kinderen. Sinds 2004 werkt hij voor het Agentschap Ruimtelijke ordening en Onroerend erfgoed Vlaanderen. In dit Meandernummer debuteert hij met zijn poëzie.

Chrétien Breukers blies de befaamde Windroosreeks nieuw leven in. Hij begon een weblog dat uitgroeide tot een van de meest bezochte poëziesites van het Nederlandse taalgebied. Hij startte een uitgeverij, maakte een bloemlezing van Nederlandstalige poëzie tussen 1980-2005 en schreef een boek over hoe je dichter kunt worden. Als dichter heeft hij meerdere bundels op zijn naam staan. Meander interviewt hem over zijn laatste bundel, Gysbert Japicx bezoekt het drielandenpunt.

In juni volgde Ruth Lasters Ester Naomi Perquin op als laureaat van de debuutprijs van Het liegend konijn met haar bundel Vouwplannen. “Maar twee vrouwen zegt niets over de kansen van de heren,” sprak juryvoorzitter en Konijn-redacteur Jozef Deleu tijdens de prijsuitreiking op de avond van 9 oktober. En hij voegde daaraan toe: “Wij zullen nooit politiek correct zijn.”

'Spade' van Geert van Istendael is voor Wilma van den Akker een oergedicht: "Poëziezomer Watou, september 2002. In een boerenschuur vol hooi staat een spade tegen de muur. Er hangt een gedicht; het klinkt ook uit een speaker. 'Spade' van Geert van Istendael komt zo optimaal bij mij binnen. En ik raak het niet meer kwijt."

Hedwig Selles is een dichteres met een geheel eigen toon. Haar gedichten zijn grillig en niet altijd makkelijk te volgen, maar ritmisch zijn ze geweldig en ze voelen ondanks alles logisch aan. Je zult Selles dan ook niet gauw betrappen op spitsvondigheden, effectbejag of moeilijkdoenerij. Integendeel, de gedichten in IJzerbijt maken de indruk dat ze bewust van alle franje ontdaan zijn. Een bijzondere bundel, concludeert Bouke Vlierhuis.

Mariano Shifman SPINOZA OBJECIÓN A BERKELEY Sobre tibios pilares de cemento bajo el sol encantado de septiembre un casal cumple el rito de la especie. Lo contemplo sin ánimo idealista, mi visión no construye seres nuevos: las palomas existen por sí mismas. Cuando el tiempo convierta el celo en crías; cuando tiemblen las ramas con el brío y mis ojos lejanos nada vean, no habrá de verlas Dios para que sean Dios es el celo, el huevo y el nido. SPINOZA BEZWAAR TEGEN BERKELEY Op lauwwarme pilaren van cement onder de bekoorde zon van september voltrekt een paar de rite van de soort. Zonder idealistische bedoeling kijk ik het aan, mijn visie schept geen nieuwe wezens: de dui

Steven Graauwmans (1972) is een dichter die aan de vooravond van zijn poëtische lakmoesproef staat: binnenkort publiceert hij zijn tweede dichtbundel Reservisten van maandag. Meander sprak met hem over zijn poëzie en zijn opvattingen.

De Argentijnse dichter Mariano Shifman (Lomas de Zamora, 1969), debuteerde in 2005 met de bundel Punto Rojo. Werk van hem verscheen verder in kranten en literaire tijdschriften. Fa Claes vertaalde diverse gedichten en Sander de Vaan had een mailgesprek met deze veelbelovende auteur.

Steven Graauwmans Zet je schrijlings zacht klokkend op mijn zij – slaags langsheen de zee schuimkragend over mijn vaste war begerige rots naar brandende handen Schouwen wij je drama met kennersogen, noteren bedrijvig de staat van het goed, bewijzen met cijfermateriaal de houdbaarheid Niet een drama dat je merkt, de stokken van moeder en de toorn van vader heb je met argumenten tegen verdacht Je ontwijkt wijzende vingers je bakent je aan grenzen: met tastende voeten zoek je steun in het struikgewas Je hoort nog onderaan de stenen: de branding die zich wreekt op het land

Jacob Groots Lofzang is volgens Bouke Vlierhuis naast een lofzang op de taal vooral een ode aan de liefde en in het verlengde daarvan aan het vrouwelijk geslachtsorgaan. Alsof dat het bindend element in onze samenleving is.

Kees Klok schreef met Het is al laat een bundel die het aanraden waard is, vindt Joop Leibbrand. In zijn beste gedichten stroomt het sap van de olijfboom en resoneert de lyra.

Er zijn schrijvers die zowel met proza als poëzie een publiek aan zich weten te binden. Tot deze categorie behoort Fleur Bourgonje. Van haar verschijnen in september gelijktijdig de dichtbundel Hartenbeest en de roman Verdwijnpunt bij De Arbeiderspers. 'Dat was een idee van de uitgever', licht Bourgonje toe. 'Een van de gedachtes erachter is mijn lezers te laten zien, dat ik een en hetzelfde thema op verschillende manieren heb weten te verwoorden en vorm te geven. '

Jelle Jan Klinkert: 'Voor mij is een goed gedicht een compositie van klanken, ritmes, stiltes, betekenissen, woorden, die alle tezamen overbrengen wat de dichter wil zeggen. Het gaat dus niet alleen om woorden of de betekenis daarvan. Soms is die zelfs ondergeschikt aan de klank of het ritme. Zo wordt een gedicht een compositie die je net zo kunt beluisteren als een muziekstuk, met als extra element de taal - als onderdeel van het geheel.'

Jelle Jan Klinkert Evangelie Er waren hoge bomen waar grote ruwe vogels in nestelden. Soms gooiden zij een jong naar beneden. De wolken braken van hun geschreeuw. De zon was al niet veel beter, scheen groter en valer te zijn dan met Pasen. Hij trok zich niets aan van ons roepen, was verleidelijk, onzinnig uitgedost voor weer een feest, het licht hielp ons niet. Wij waren beneden, gevangen in ons rare leven, anderen lachten om ons, was de deur niet gesloten geweest, wij hadden geen uitgang gekend. Maar nu riepen wij, keken hemelwaarts, vroegen om nog een jong, waren al half moedeloos. Er scheen ook licht van buiten, anders dan ik niet kon vermoeden of vrezen, of ooit zou dromen

Wat is poëzie? Hoe moet zij gelezen worden? Is hedendaagse slam-poëzie ook echt poëzie? Het zijn actuele vragen. In een reeks korte essays wordt de poëzie vanuit verschillende invalshoeken bekeken. De zoektocht naar het wezen van de poëzie staat hierin centraal. In deel 12 gaat Joris Lenstra in op de ‘hamvraag’ van de poëzie. De meeste dichters onder ons hebben een antwoord op de vraag waarom we gedichten schrijven of hebben er ooit een paar woorden aan gewijd. Maar waarom worden gedichten gelezen en door wie? En natuurlijk: bestaan ze nog, mensen die alleen gedichten lezen?

Fleur Bourgonje Hartenbeest Stel je bent binnen bereik in dit landschap, je lijkt een van de wijs gebracht dier. Kom kan ik zeggen, de dood is elders daar hoor je niet, ik had je hier. Stel ik ben steviger kleren gaan dragen, soort harnas van stof, snijd er een loper van begin die langzaam uit te rollen voor flard samenzijn, ampere aanraking blik, kort bonzen van je hart in zijn jakkerend ritme: duizel, duizeling, ruisen dat ademen wordt. Stel ik rol de loper over de ijzeren spijlen van het wildrooster klap in mijn handen, steen op steen, klik met de tong op de troostende toon van de vroegere vrouwen vorm een kring, alleen, en omvat je fluister kom fluister haal hem haal hem n

In Beroepsgeheim etaleert Catharina Blaauwendraad overtuigend het brede scala van dichterlijke potenties waarover zij beschikt. Joop Leibbrand prijst haar werkwijze: de anekdotiek niet schuwend, maar in feite steeds vertrekkend vanuit een talig uitgangspunt, helder en ogenschijnlijk eenvoudig, maar vol dubbele betekenissen, waarbij de lezer altijd alert moet zijn op extra connotaties.

In Schemerzones van Gwy Mandelinck lijken sommige gedichten een beetje op gebroken spiegels en zijn sommige beelden niet waterdicht, vindt Ivan Sacharov. Maar als een goede regisseur bewaart de auteur de climax tot het eind.

Op 27 juli van dit jaar overleed op de leeftijd van vijftig jaar journalist, columnist en literair criticus Michaël Zeeman. Hij schreef sinds 1980 in tal van dag- en weekbladen over kunst en literatuur, filosofie en cultuurpolitiek, sinds 1991 voornamelijk voor de Volkskrant. Zijn eigen oeuvre bestaat uit zijn poëziedebuut Beeldenstorm (in 1991 bekroond met de C.Buddingh'-prijs), de verhalenbundel De verduistering, een tweede dichtbundel, God zij met ons (1997), een polemisch essay over de toenemende belangstelling voor het christelijk geloofsmodel, het samen met Bas Heijne en Hafid Bouazza geschreven Dromen van Europa (2004) en Wie kan het paradijs weerstaan: Romeinse brieven (20

Jan Doornbos Naar Groenland en terug We verscheuren de krant. Je kunt niet meer lezen nu je vertrekt. Ik ben buiten zinnen: schreeuwende koppen, verstikkende regels, je wordt ingecheckt. Niets aan de hand dan het zout in mijn ziel, de pest in jouw lijf. Mijn hoofd staat in brand. De zenuwen vliegen met jou in minuten naar Groenland en terug. Zoals altijd. Samen je lichaam verloren, samen je ogen naar buiten gericht. De kou kan je redden. We worden bezien. We slepen ons door je, we vriezen ons in. De uitvreter krijst een barst in het ijs.

In februari van dit jaar verscheen van de dichters Jan Doornbos en Cilja Zuyderwyk een dubbelbundel. De gedichten van Doornbos kregen de titel Mijten in een hemelbed. Hij debuteerde in 2003 met Vandaag is van glas. In 2004 volgde de gezamenlijke bundel Smeltwater.