Archief

Martin Aart de Jong (Hellevoetsluis,1966) studeerde Engelse taal- en letterkunde in Leiden. Hij is dichter en bestuurslid van het Leids Dichtersgilde, waar hij als mede-organisator bij een breed scala aan literaire activiteiten betrokken is. Gedichten publiceerde hij eerder in Krakatau, Pomgedichten en in diverse verzamelbundels.

F. Starik (1958) is schrijver, dichter, zanger en kunstenaar. Hij studeerde aan de Rietveld Academie en de Rijksacademie, fotografie en mixed media. In 1987 verscheen zijn officiële debuut Nepvuur (In de Knipscheer), spoedig gevolgd door de geruchtmakende bloemlezing Maximaal. Sinds 2002 beheert Starik de Amsterdamse Poule des Doods, een groep dichters die in wisselende samenstelling bij eenzame uitvaarten gedichten schrijft en voordraagt. Daarover schreef hij inmiddels twee boeken, De eenzame uitvaart (2005) en Een steek diep (2011, beide bij uitgeverij Nieuw Amsterdam) Inmiddels is Door verschenen, Stariks negende dichtb

Emily Kocken (New York, 1963) schreef enkele jaren poëzierecensies voor Meander. Nu debuteert ze met de lijvige roman Witte vlag. Een intelligent geschreven, ontregelend boek.

Over Harry Vaandragers romandebuut Aan barrels schreef Piet Gerbrandy: ‘De grofheid van de taal, de brute kracht van de beelden en de walging van het bestaan spatten de lezer tegemoet.’ Drie kwalificaties en evenzovele aanbevelingen, zal de uitgever gedacht hebben en hij plaatste de uitspraak op het achterplat van Koprot, de verhalenbundel waarmee Vaandrager de weg die hij met Aan barrels insloeg, vervolgt.

In Stemmen van Den Haag, een vertaling door Frans Blom en Ilja Leonard Pfeijffer van Haga Vocalis van Constantijn Huygens, blijkt hoe springlevend de poëzie van Huygens nog is. Een voorbeeld voor alle hedendaagse stadsdichters.

In Dat ben jij toch weet Jannah Loontjens te raken door haar bijna cerebrale benadering. Haar gedichten combineren observaties en gedachten in een verrukkelijk spel met verrassende uitkomsten.

Lissabon en Berlijn waren de twee gaststeden van de derde editie van City2Cities 2013, de van 20 t/m 28 april gehouden internationale Literatuurdagen Utrecht. De festivalbloemlezing vertelt het verhaal van de twee steden, in proza net iets overtuigender dan in poëzie.

Het geluk van een jeugd is de zevende bundel van Jacobus Bos. 'Existentiële poëzie is dit. Prachtig geschreven en met overtuiging. Hier is een dichter aan het woord die meedogenloos teder onthult hoe hij de werkelijkheid ervaart. Die weet dat wat hij zou willen uitdrukken boven de woorden uit gaat. Dat hij met een been in de wereld van de geest staat, van de taal, van de beelden; en met het andere in de wereld van wat verloren is, in de onherroepelijke leegte.'

Zonder verdere toelichting stond ‘Rien ne va plus’ van Menno Wigman eind december 2012 in Dagblad Trouw. Eric van Loo was diep onder de indruk van het gedicht. De bespreking van het gedicht voert naar onvermoede verten.

De tekst op het achterplat van Ik heb geslacht, het debuut van Josse Kok, doet de bundel geenszins recht. De gedichten hebben gemeen dat ze een bepaalde intensiteit hebben. 'We hoeven Josse Kok niet toe te juichen, maar een applaus is op zijn plaats!', besluit Joop Leibbrand zijn recensie.

Charlotte Mutsaers probeert in Dooier op drift in taal te vangen wat onuitsprekelijk is. Ze schrijft met het oog van een schilder, bezit de ironische toon van de essayist, steekt als was ze een cabaretier zo nu en dan de draak met wat we voor gewoon houden, stelt op haar manier groot en klein mensen- en dierenleed aan de kaak als een naturelle activist. Mutsaers heeft me met deze poëziebundel toenemend leesplezier gegeven, doordat ze nadrukkelijk het recht opeist voor bevreemdende droomgedachten in een absurde werkelijkheid.

Tom Marien apologie ik stuiptrek en sidder met tussen twee vingers dat blauwtje ’t zoveelste maar rijker op zak had ik me te veel de vleugels voor ogen met metrum en volrijm en biddende bek? had ik jou en te snel te kennen gegeven dat dichters niet voelen maar huilen om voer? en toch wat is er mis met zich godslasterend gul en zelfzuchtig gedragen met geen kaarsen doen branden maar lampjes uitdraaien? terwijl jij ja jij met je is-gelijk-aan-lippen en als veel te vroege nachtvorst mijn kwetsbare klankenmoestuin meedogenloos verraste

Tom Marien (1979) publiceerde korte verhalen in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift. Zijn jeugdromans Vlucht en Vuist verschenen in 2008 en 2010 bij Uitgeverij Manteau te Antwerpen. Is hij nu stevig op weg om zijn eerste dichtbundel bij elkaar te schrijven?

Claudia Komartin ik hou van die stad ik zou willen dat deze morgen je handen had want de nacht is diep en koud geweest ‘diep en koud’, had men kunnen zeggen als de mond van een filosoof verdwaald tussen duistere bladen ik zou willen dat deze morgen je rug had: die weegschaal overtrokken met een roze huid, waaronder welwillende sterren flonkeren ik hou van die stad in de verte waarin het milde licht van de avondschemering jouw naam meekreeg.

Onlangs verscheen bij het PoëzieCentrum Voor de prijs van mijn mond, een fraaie bloemlezing met werk van twaalf contemporaine Roemeense dichters. Sander de Vaan spr@k met vertaler/samensteller Jan Mysjkin over een bundel die alle aandacht verdient.

David Bogaers (1994) is een jonge duizendpoot. Naast het schrijven van gedichten en verhalen bekokstooft hij een muzikale revolutie met Parmenides (een tweemansband in opstartfase), is hij een tijd lang actief geweest in de politieke jongerenorganisatie van Groen Links, studeert hij filosofie en volgend jaar ook aardwetenschappen aan de UU. Ondanks, of misschien wel dankzij zijn jonge leeftijd, kenmerken zijn gedichten zich door een grote helderheid en sterke observaties.

David Bogaers asielzoeker het bleek precies zoals verwacht je landde op Schiphol en zag een land waarin geweld alleen gedrang op trappen was ze hielpen je ze boden je een kamer aan waarin veel luxe was een stoel een brits alleen de sleutel kreeg je niet je kon opnieuw bestaan

Dietsche Warande & Belfort, kortweg DW B, is bezig aan jaargang 158, en daarvan verscheen onlangs het tweede nummer. Het is overvol.

Winterreis van Bas Geerts verdient het om zorgvuldig gelezen te worden. De syntaxis van de gedichten is bewust ongrijpbaar en verwarrend. Het is kinetische poëzie op papier. Alweer een verrassende bundel in de reeks 'Halverwege Chapbooks'.

Papieren veulens van Hanneke van Eijken is een prima debuut. Sommige gedichten zijn teer en lief, uit andere spreekt melancholie. Maar er staan ook volwassen paarden tussen, die een stevige trap kunnen uitdelen.

Wat is het een verademing om deze goed geschreven verzen te lezen. Ze zijn klassiek in de zin dat zij over wezenlijke zaken gaan, maar staan in de tijd. Hier is een dichter die zijn vak verstaat, zijn zinnen ogenschijnlijk moeiteloos schreef, maar niet glad sleep. Nergens staat een woord teveel, in deze bundel geen gedicht zonder wezenlijke inhoud. Vorm en inhoud zijn altijd in balans. Levity Peters over Het huis leeft in mij van Peter Swanborn

Het is moeilijk om te duiden wat je precies raakt in poëzie. Ik was lichtelijk ontdaan na lezing van Kruisgang. Voor mij een garantie van 'de echtheid' van deze gedichten. Ze verwonderen ook. Je raakt er niet snel op uitgelezen. Los van de poëticale kwaliteit van deze bundel die ik een hoge acht, is het juist het illusieloze wat mij aantrekt. Aldus Levity Peters over de tweede bundel van Frieda Snel.