Klassiekers

Karin Doornik analyseert Ida Gerhardts 'Sappho'. Het is het derde gedicht van Gerhardt in deze serie; eerder werden 'Α en Ω' (Sonnetten van een leraar, 1951) en 'Christus als hovenier' (De hovenier, 1961) besproken.

In de bijna twaalf jaar van het bestaan van de Klassiekers is een aantal dichters favoriet gebleken. Er werden vier gedichten behandeld van Leopold, Slauerhoff, Nijhoff, Vasalis en Kopland en vijf van Vroman, Andreus en Achterberg. Van deze laatste komt er nu zelfs een zesde aan de orde, het bekende 'Hulshorst'. Er is al veel over geschreven, maar Ivan Sacharov slaagt erin toch nog nieuwe invalshoeken te vinden.

Het overbekende gedicht 'Vrede' publiceerde Leo Vroman voor het eerst in 1954, in een aflevering van De Gids. Wilma van den Akker bespreekt het en wijst ook op twee latere varianten ...

Rik Wouters bespreekt 'Waarom ik zilver smelt in mijn gedichten' van Paul Snoek. De dichter valt met de deur in huis. Hij wil het in zijn gedicht hebben over het scheppen van poëzie, zijn poëzie ...

Wim Kleisen bespreekt het gedicht 'Het lied van het morgenlicht' van Hans Andreus. Licht is het grondthema in de poëzie van Andreus. Ondanks zijn depressieve perioden komt hij steeds weer uit bij het licht. Zijn poëzie is ervan vervuld. 

In deze laatste klassieker van Lambert Wierenga voor Meander analyseert hij 'Je truitjes en je witte en rode' van Herman de Coninck: "Hier is een ‘lenige’ dichter aan het woord. Hij construeert en regisseert een toneelmatige fictie waarin hij bovendien zelf optreedt als personage: alle sprekende rollen speelt hij met verve. Tegelijk zet hij alle middelen in om z’n beoogde lezer ervan te overtuigen dat het – ook – om werkelijkheid gaat!"

Rik Wouters bespreekt 'Bestand' van Guy van Hoof. Van Hoof is een autobiografisch schrijver, één van die zeldzame dichters die zichzelf in zijn gedichten openbaart of zelfs prijsgeeft en zich daardoor naar de lezer toe kwetsbaar opstelt. 

Herbert Mouwen bespreekt 'Het sneeuwt' van Hans Faverey. "Bij elke lezing word ik geboeid door het volgende: het gedicht is opgebouwd uit slechts drie zinnen en wanneer ik het gelezen heb, lijkt alle inhoud eruit verdwenen, is er niets overgebleven. Hoe kan een gedicht zoiets bij de lezer teweegbrengen? En: waar blijf ik als lezer na lezing van Faverey’s gedicht?"

Inge Boulonois bespreekt 'Onder de sterren van Henk van Loenen (Juliën Holtrigter). 'Onder de sterren' is beeldend, ongekunsteld, verstaanbaar en ontdaan van iedere neiging tot literair machismo en hermetisme.