Klassiekers

Inge Boulonois bespreekt het gedicht 'Eiland' van Willem van Toorn (Amsterdam, 1935) die wel vaker over eilanden dicht. De dichter, wiens familie uit het rivierengebied van de Betuwe komt, maakt zich zorgen over de aantasting van zulke gebieden. 

Lambert Wierenga bespreekt 'UUR U' van Victor Vroomkoning. Een zoon ziet toe hoe z’n vader op sterven ligt. 'UUR U': het is tegelijk de titel van het gedicht en de naam van de cyclus waarin het in de bundel IJsbeerbestaan een plaats heeft gekregen. Deze titel is geschreven in uitsluitend hoofdletters. Een signaal aan de lezer, dat het om wezenlijke zaken zal gaan?

Ivan Sacharov bespreekt 'toen wij nog jong waren' van Gerrit Kouwenaar. "Ik ben geen Kouwenaar-kenner. In feite lees ik bijna nooit Kouwenaar. Ik vind hem meestal moeilijk, en een beetje onnatuurlijk in zijn taalgebruik. Maar toen ik dit gedicht las, of liever: de eerste regel ervan, was ik verkocht." 

Karin Doornik bespreekt 'Brent Bridge' van P.N. van Eyck, oorspronkelijk verschenen in de bundel Herwaarts (1939) - waarschijnlijk geschreven in de periode tussen 1920 en 1935 toen de dichter in Londen werkte als correspondent voor de NRC. 

Wim Kleisen bespreekt 'Mijn broer ' van Hendrik de Vries uit de bundel 'De nacht' (1920). Een sfeer van beklemming en angst beheerst vanaf het eerste vers het hele gedicht. 

Wilma van den Akker is danig onder de indruk van 'Magnetic resonance imaging scanner' van Floor Buschenhenke: Zelden krijg ik gedichten onder ogen die zo knap zijn opgebouwd en zoveel hoofd- en zijingangen bieden.

Herinneringen aan vroeger, wat zijn dat eigenlijk? In het gedicht 'Geen spaak' van Jane Leusink dat Lambert Wierenga hier analyseert, onderneemt de dichter een intieme poging om de verwondering over het geheim van de ‘kleine maar kostbare herinnering’ te onderzoeken.

Joris Lenstra bespreekt 'Het geluk' van Mark Boog. Mark Boog (1970) debuteerde in 2000 met Alsof er iets gebeurt, een bundel waarvoor hij de C. Buddingh'-prijs kreeg. Hij schrijft mooie, ingetogen gedichten, waarin geen woord te veel staat. Als onderwerp kiest hij graag het onbehaaglijke in huiselijke setting. Het gedicht ‘Geluk’ is hierop geen uitzondering. 

Het gedicht ‘Avondgeluiden’ van Paul van Ostaijen is één van zijn (vele) nagelaten gedichten. Wim Kleisen leest het als een droomgedicht, in de traditie van Jan Luyken en P.C. Hooft.