Klassiekers

De Bijbelse psalm 23 werd ooit getypeerd als 'de nachtegaal onder de psalmen'. Leo Herbergs schreef er een ironiserend gedicht over. Inge Boulonois las en besprak het aandachtig en eindigt met Bob Dylan.

In de Poëziekrant jrg. 30 nr. 5, okt.- nov. 2006, besprak Remco Ekkers Gerrit Kouwenaar leest Dat is alles. De passage waarin hij het gedicht 'Zo helder is het werkelijk zelden' behandelde, stond hij af voor de Klassiekers. Met zijn instemming schreef Joop Leibbrand er een aanvulling op.

Onze nieuwe medewerker Lambert Wierenga gaat in op 'Een bericht' van Chrétien Breukers. De dichter reageerde alvast blij verrast te zijn met zijn bespreking.

De psalmbewerkingen van Lloyd Lewis Haft werden in 2004 bekroond met de Ida Gerhardt Poëzie Prijs. Inge Boulonois brengt ‘Naar Psalm 1’ voor het voetlicht. Een hertaling, waarbij de dichter zowel naar vorm als inhoud een eigentijdse invalshoek kiest.

Edith de Gilde bespreekt ‘Bij een boeket’ van Paul Marijnis: ‘[Hij] doet zijn voorgangers uit voorbije eeuwen eer aan. Hij is zich bewust van de schouders waarop hij staat, maar zet in dit gedicht de bewonderde voorbeelden kundig en kunstig naar zijn hand.’ Tot die voorbeelden rekent zij een gedicht van Piet Paaltjens en zelfs de 17e eeuwse dichter Jan Claesz. Schaep.

Hans Andreus is een van die Nederlandse dichters die op zorgeloze wijze met de taal kunnen omgaan, aldus Joris Lenstra in zijn bespreking van ‘Liggen in de zon’: ‘Ze hebben een uitermate goed ontwikkeld gevoel voor woordklank, ritme en spraak waardoor de meest simpele zinnetjes door hen omgetoverd worden tot ware poëzie.’

‘Kiezen voor Herman de Coninck is steeds kiezen tegen de echte poëzie. Niet dat ik die mening een warm hart toedraag. Ik verkondig slechts de mening die ik toen al op school in de poësis meekreeg. Herman was te gemakkelijk.’ In zijn beschouwing van ‘Voor mekaar’ geeft Yves Joris deze critici het nakijken.

Paul van Ostaijen voelde misschien zijn levenseinde naderen toen hij (rond zijn 32e verjaardag) ‘Het dorp’ schreef. ‘Al zijn strevingen leken vergeefs, het leven zinloos en absurd en hij gaf daar klank en beeld aan in dit gedicht’, zo lezen we in deze korte analyse van Remco Ekkers.

Het gedicht ‘Hestia’ van Hein Walter is geschreven bij een sculptuur in brons van Siemen Bolhuis. Inge Boulonois ontsluiert de achtergrond van dit verstilde gedicht: ‘In acht tweeregelige strofen nodigt de godin de lezer uit om innerlijk stil te worden en met haar in contact te treden. Het gedicht leest, zoals bijna alle poëzie van deze kunstenaar en dichter, plezierig.’