Meandermagazine

Joris Iven gaat de confrontatie aan met iets dat diep in hemzelf zit, iets dat hij een beetje wil begrijpen omdat het zo bepalend is. 'Het besef dat elke minuut die we leven tegelijk onze eerste en onze laatste minuut is, en dat we in elke minuut geborgenheid moeten zoeken. Dat dit waarschijnlijk de opdracht in ons leven is.'

Recensent Wim Platvoet vindt ‘Gij zult niet bloemlezen! – Een keuze uit de poëzie van Louis Lehmann’ van Erik Bindervoet een prachtig vormgegeven bundel met een ruime keuze van gedichten uit een rijk en actief dichtersleven. En hoewel de bloemlezer ook de nodige aandacht opeist, zijn ‘de gedichten van Lehmann erg toegankelijk, en meestal plezierig om te lezen. Het is prettig om te grasduinen in deze bundel, je te laten verrassen door Lehmanns poëtische kijk op de wereld en op zijn eigen leven.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het tweeënveertigste antwoord komt van Tom Willems.

Twee jaar na zijn dood is daar de bundel ‘Nagelaten gedichten’ van Koenraad Goudeseune. Herbert Mouwen verdiepte zich in de dichter en zijn zwanenzang: ‘’Woelwater, recalcitrante auteur, gefrustreerde dichter die snakte naar erkenning, onmogelijke man, dwarsligger, verschoppeling, ‘rara avis in een onverschillige wereld’. Wanneer je je verdiept in de levensloop van de dichter en schrijver Koenraad Goudeseune (1965-2020), dan kom je deze negatieve kwalificaties bij de critici tegen. Terecht? Het leidt in ieder geval af van het lezen van zijn gedichten.’’

Er wordt de laatste paar jaar weer opvallend veel gesproken en geschreven over ‘het onzegbare’ en wel op een manier of het om iets vanzelfsprekends gaat. Meestal wordt het in verband gebracht met metafysica, maar je kunt er ook op een aardser manier naar kijken: onzegbaarheid wordt in de eerste plaats veroorzaakt door de ontoereikendheid van de taal, iets wat we ook in het dagelijks leven ervaren. De column van Hans Puper.

Met een andere blik naar dagelijkse dingen kijken en ze dan zo speels, fantasievol en bijna surrealistisch op te schrijven en dat nu al, dat belooft veel voor de jonge dichter Klaartje Van Camp. En voor ons, haar citerend, ‘jij…..eindelijk’ roepend als zij daar klopt, belt, aan krast. “Nu nog even lopen. Stop aan de marineblauwe deur. Inhaleer diep.” Zij is het.