Recensies

Een speciale longread vandaag over de integrale vertaling van Bashõ’s ‘Sarumino’, oftewel ‘Een regenjas voor het aapje’, door gastrecensent en (haiku) dichter Hendrik-Jan de Wit: ‘’Henk Akkermans en Wim Boot vullen met hun vertaling de grote leemte die er was voor elke haikuliefhebber in Nederland. Eindelijk is de ‘Sarumino’ integraal vertaald in het Nederlands. En wat voor een vertaling: een voorbeeldig, wetenschappelijk geschoeide en uitbundige vertaling. Het boek bevat geen woord teveel en laat zien dat de Japanse poëzie een enorme meerwaarde geeft.’’

Een longread vandaag van Marc Bruynseraede over ‘De Trompetten van Toetanchamon’, de laatste bundel van Andy Fierens. ‘Een poëzie die klaar, verstaanbaar is, in prozastijl geschreven, en, qua inhoud, studentikoos, sarcastisch, kleurrijk en inventief-explosief overkomt. Af en toe wat teveel show en ietwat overdone, maar lekker liggend in het gehoor en, ja, grappig ook. Onder de mantel van luchthartigheid en knap dichtwerk schuilt echter een hoop ellende.’

Kamiel Choi aan het woord: ‘’Het bekende abecedarium van Rie Cramer is meer dan zeventig jaar oud. Een abecedarium is een langer gedicht waarvan de versvoeten beginnen met de verschillende letters van het alfabet. Wiel Kusters heeft nu een moderne versie uitgebracht, met illustraties van Joep Bertrams, die ook bekend is om zijn politieke spotprenten. De gedichten in ‘Alfabels’ zijn erg moeilijk te doorgronden en het spook van rijmdwang waart door de bundel.’’

Gerda Blees schreef wekelijks een gedicht aan haar ongeboren kind. Dit resulteerde in de bundel ‘Week’. Een bespreking van Jeanine Hoedemakers: ‘Alles vertrouwt Gerda Blees haar kindje toe, het kan bijna niet anders dan dat zij is bevallen van een opmerkzaam maatje voor het leven. De gedichten die ik eerder poëtische brieven zou willen noemen, bevatten stuk voor stuk fraaie poëtische formuleringen en veel informatieve stukjes fijn geschreven proza. Daarnaast word je als lezer verwend met Blees haar heerlijke taalvaardigheid en heldere soms kritische blik op de buitenwereld.’

Hans Puper: “Omdat dit mijn 250e en laatste recensie is, neem ik de vrijheid een van mijn eigen hoofdregels te overtreden: bespreek geen bundels van mensen die je heel goed kent. Dat doe ik ditmaal toch, omdat ‘Met de bijsmaak van onschuld’ van Levity Peters anders mogelijk onbesproken blijft. Niet vanwege de kwaliteit, maar de inhoud.”

‘Het ultieme blauw’ van Diet Verschoor is een verhaal over liefde, zo lezen we op de cover. Maurice Broere: ‘De ondertitel geeft eigenlijk direct mijn probleem met dit boekje aan. De vraag is of we dit werkje wel tot de poëzie moeten rekenen. Een belangrijk thema in het boek is God. De auteur lijkt zich losgemaakt te hebben van het geloof van haar ouders, maar het wringt soms nog wel. Ze probeert zelf vorm te geven aan een eigen geloof los van conventies en kerk’. Poëzie is het helaas niet.

Volgens Hettie Marzak neemt predikant Jantine de Jong in haar bundel ‘Oergroen’, ons als een pelgrim mee op haar vele reizen. ‘Alsof de woorden rechtstreeks van haar hart via haar hand op het papier terecht zijn gekomen. Toch had het geen kwaad gekund als diezelfde woorden een omweg hadden genomen over de kritische ogen en de kille ratio, want hoewel de gedichten te prijzen zijn om hun oprechtheid en kwetsbaarheid, valt er technisch nog wel het een en ander aan op te merken.’

Een uitnodigende bundel, noemt Herbert Mouwen de verzamelbundel ‘Van vogels krijg je nooit genoeg’ met 144 vogelgedichten. ‘De bundel is het aanschaffen waard en behoort eigenlijk in elke bibliotheek aanwezig te zijn, waarbij de schoolbibliotheken niet vergeten mogen worden. De vogels huizen dichtbij de poëzie, de tuinen moeten open gefloten worden. De bundel is ook uitermate geschikt voor wie kennis wil maken met de moderne poëzie in het algemeen.’

Voor Frans Kuipers werd een liber amicorum (vriendenboek) samengesteld, ‘Iedere druppel is Atlantisch diep’. Peter Vermaat richt zich op de poëzie van Kuipers: ‘’Hoewel veel van de geselecteerde en becommentarieerde gedichten van Kuipers gaan over mensen, over vlees en bloed en daarmee een verwantschap met het vitalisme zouden kunnen suggereren, komt Kuipers voor mij uit deze bundeling vooral naar voren als een mens van taal, een dichter voor wie het woord en de uren onlosmakelijk, maar in voortdurend wisselende samenstellingen, met elkaar verbonden zijn, een ‘maker van taalvandaag’.’’