Recensies

Peter Vermaat over ‘Traktaat van de zon’, de verzamelde gedichten van M.H.H. Benders: ‘De recente bundels, evenals het ongehinderd Benderse nawoord van het Traktaat, tonen bladzij na bladzij vooral de dwarsschrijver, de tegenwerker die Benders is, of in elk geval wil tonen te zijn. Literair gesproken lijkt Benders op een dood spoor te zitten, waarbij wat Benders schrijft steeds uitsluitender relevant blijkt voor Benders zelf. Hij sijpelt als het ware weg door zijn eigen gootsteen.’

Hans Puper vindt dat ‘Roeivlucht’, de nieuwe bundel van Mark van Tongele, aanvoelt ‘als een aangename, hernieuwde kennismaking. Je raakt opnieuw in de ban van zijn lichtheid, die de duisternis even moet doen vergeten en de woordenschat waaruit hij put.’ En bij het scheppen van lichtheid speelt klank een zeer belangrijke rol.

Bekend toneelspeler en acteur Eric Schneider debuteert op zijn 86ste met de bundel ‘Waar weg weg is en stilte stiller nog’. Hettie Marzak hierover: ‘De dichter heeft zijn hart binnenstebuiten gekeerd en zichzelf daarbij niet gespaard. Het is de nietsontziende oprechtheid die deze gedichten indrukwekkend maakt. De maskers van het toneel zijn afgerukt en het naakte gezicht van de dichter kijkt ons aan.’

Herbert Mouwen heeft zich verdiept in de biografie van Bert Schierbeek. ‘Niemand is waterdicht’ van Graa Boomsma: ‘Over de vorm waarin Bert Schierbeek zijn teksten giet, is veel te zeggen. Aan de ontwikkeling van die vorm van experimenteel proza naar zuivere, directe poëzie is te zien dat hij zich uiteindelijk ontwikkelt tot een pure dichter. Het boek is vlot geschreven, deskundig geannoteerd en zeer verzorgd uitgegeven, met een goed oog voor aantrekkelijke details en de bijzondere positie van de Vijftigers als literair fenomeen.’

Ivan Sacharov is een bewonderaar van Frans Kuipers, hij bespreekt ‘de Lach van de Sfinx’: ‘Bij sommige dichters waait de wind uit een duidelijke hoek. Frans Kuipers is daar een voorbeeld van. Geprikkeld door een niet aflatende nieuwsgierigheid en verwondering schrijft hij al minstens 10 bundels lang (ik heb ze niet allemaal gelezen, maar zijn stijl is zó herkenbaar dat ik wel aandurf dit te beweren) over de natuur en over de natuur van de mens.'

Geert Zomer bespreekt de bundel ‘Toen dichters over engelen droomden’ van Karel Wasch: ‘’Wasch neemt de lezer mee in zijn gedroomde werkelijkheid. Deze werkelijkheid is niet altijd even prettig. Het geluk, dat ons het meest herinnert aan ons bestaan in de hemel, lijkt soms verloren. ‘Mijn engel’, waarover de dichter schrijft is zijn wezenlijke zelf en de dichter leeft in zijn eigen geschapen droom.’’

De eerste recensie van Jeanine Hoedemakers, zij bespreekt de bundel ‘Bijeengezwegen’ van Job Degenaar: 'Ik heb de gedichten met veel plezier gelezen. Inspirerend vind ik ze en meerdere keren heb ik gedacht dat een ultrakort gedicht vanzelf een iets langer gedicht wordt. De taal van de interpretatie vult vrijwel elk gedicht aan. Hoe bereidwilliger de lezer, des te meer valt er te vinden in de korte verzen van Degenaar.'

Hans Franse is lyrisch over de Duitse vertalingen van de gedichten van Lévi Weemoedt door Hans van der Veen in de bundel ‘Weemoedig voorwaarts, Wehmut und so weiter’. Hij vindt het prachtige vertalingen: ‘Ik heb genoten van de bundel, kan hem aanraden aan ieder die van romantiek houdt, van melancholie en verstopt gevoel, van taalvirtuositeit met kleine absurde trekjes. En vooral voor hen die van mooi, zacht Duits houden.’

Herbert Mouwen vindt dat de bundel ‘doe het toch maar’ van Babs Gons behoort tot de beste bundels die de laatste jaren zijn verschenen. ‘Gons is een dichter met een sterke eigen identiteit die zich een persoonlijk doel gesteld heeft en dit helder verwoordt. Als dichter stelt Gons zaken aan de orde zonder expliciet moralistisch te zijn. Ze is een idealistische dichter met oog voor haar eigen maatschappelijke positionering en met een grote sociale betrokkenheid.’