Tagarchief: wereldpoezie

Overwinning van hoop op onverschilligheid

Dit jaar viert Amnesty International haar vijftigjarig bestaan. Mensen die vooral de leegte in een half glas wijn zien, denken wellicht dat dit een betreurenswaardig feit is: zonder onrecht in de wereld had een dergelijke organisatie namelijk helemaal niet hoeven bestaan. Maar de realiteit is – helaas – niet anders: op vele plekken op aarde zijn bekende en minder bekende personen nog steeds zeer gebaat bij de activiteiten van Amnestymedewerkers. De éénmansactie van de Britse advocaat Peter Benenson, die in 1961 in The Observer mensen opriep om zes gewetensgevangenen in het indertijd dictatoriale Portugal te steunen, is anno 2011 uitgegroeid […]

Lees verder

Gedichten

Jorge Luís Borges

Buenos Aires

En nu is deze stad een plattegrond
waarop mijn feilen en vernedering staan,
bij die deur zag ik de zon vaak ondergaan,
daar het beeld waar ik vergeefs te wachten stond.
Hier vind je wat ons allemaal verbindt
en dat ook mij door het ongewis verleden
en het wisselend heden is verschaft; hier smeden
mijn passen hun onpeilbaar labyrint.
Hier wacht de askleurige avondschemering
de door de ochtend toegezegde vrucht;
hier glijdt mijn schaduw met een licht gerucht
de al even ijdele laatste schaduw in.
Niet liefde, angst verbindt ons met elkaar;
misschien houd ik daarom zoveel van haar.

Uit: El otro, el mismo (1964)

Lees verder

’s Werelds grootste Nobelprijsverliezer

De Argentijn Jorge Luís Borges (Buenos Aires, 1899-1986) is waarschijnlijk de bekendste Nobelprijsverliezer. Hoewel het Nobelcomité nooit uitsluitsel heeft gegeven, heeft het er alle schijn van dat Borges de prijs om politieke redenen is misgelopen.
Borges, de man van de ingenieuze korte verhalen, de doorwrochte gedichten en de scherpzinnige essays, de man ook die talloze andere schrijvers en dichters diepgaand inspireerde, had geen hoge pet op van de linkse wereldverbeteraars die in de jaren zestig en zeventig in Argentinië actief waren, en al helemaal niet van de Montoneros, de radicale guerrillabeweging die in die tijd met bommen en vuurwapens de ‘reactionaire’ vijand bestreed.

Lees verder

Gedichten

Antonelle Anedda

Muziek

De dingen die ik noem in mijn gedichten zijn niet nobel
ze schuilen onder het gehemelte, oplettend
slechts bewust van de warme onwetendheid van de tong.
Wanneer ze luisteren, horen ze een beweging, de golf van een echo
die rode letters brengt, lotsbestemmingen en een maalstroom
van verloren stemmen – zoals altijd – uit de duistere diepte.

Dus zeg ik opnieuw: bomen – of liever gezegd – platanen
aangetrokken door water, staande gehouden door stenen, aan de randen.
Ongetwijfeld is dit moeilijk: kalm het wonder bezingen, de zwaarte
die aanwezig is in het licht, de schaduw die de tijd kruist
en verdampt in de geur van een weiland.

Alles is materie dat de ziel vertraagd bereikt
maar de herfst schittert op een verborgen plek
en het woord vormt zich
tot een ritme noodzakelijkerwijs: tot klonters
tot leegtes, met sprongen, door de eeuwen heen.
Het is geen muziek, zeg je, maar het gerinkel
van servies, het geluid van hagel dat tegen de muren klettert.

Lees verder

Antonella Anedda

De in 1955 in Rome geboren Antonella Anedda hoort samen met Davide Rondoni en Milo de Angelis tot de belangrijkste dichters van de hedendaagse Italiaanse poezië. Anedda studeerde kunstgeschiedenis in Rome en Venetië, maar is tegenwoordig werkzaam als docent taalkunde aan de Universiteit van Siena-Arezzo. Ze publiceerde vier dichtbundels: Notti di pace occidentale (Nachten van westelijke vrede) waarvoor ze in 2000 de Eugenio Montale prijs kreeg, Il catalogo della gioia (Catalogus van de vreugde), Dal balcone del corpo (Vanaf het balcon van het lichaam) en Residenze invernali (Winterverblijven).

Lees verder