Karel Wasch ontmoette Willem Johan van der Molen een paar keer op vernissages en andere presentaties. “Van der Molen was steeds druk in de weer met zijn tijdschriftje Kortheidshalve. Hij bleef mopperen op de Vijftigers en had weinig humor.” De getormenteerde dichter schreef in de debuutbundel van onze columnist ‘Van een boom leren wat geduld is, van een blad wat ongeduld kan doen!’ Hij had gelijk!
Een beetje donker, licht spottend, relativerend van toon loopt een liefde voor onze ogen af, laten we ons opnieuw wat wijsmaken, botsen we op elkaar terwijl we de weg zoeken en zijn we allemaal dezelfde sukkels die in het zwarte gat vallen tot alles zich oplost tot slechts één ding. Dichter Joost van Gijzen bewijst ons een dienst.
Paul Roelofsen boog zich over het Poëziegeschenk van dit jaar: ‘Samen Al t’hope’ van Rodaan Al Galidi en Maud Vanhauwaert. Hij vindt het een geschenk dat lucht geeft: ‘In deze tijd van onrust en zwaarmoedigheid zal dit collector’s item door zijn speelse toon door velen ongetwijfeld als een baken van verlichting worden ervaren. Dank daarvoor.’
Poëzie is voor Annet Zaagsma schrijven met je hart. Ze pleit graag voor experimenteerruimte voor buiten-grammaticale taalvondsten, vorm, interpunctie, neologismen etc. “Dadaïsme zou ook nu nog een revolutie zijn, als het inmiddels niet als stijlvorm weggezet was.” Ze houdt erg van collages, zowel met woorden als fysiek met bijvoorbeeld papier of textiel. De lezer in haar hoofd moet niet storend gaan werken.
De eerste associatie die Kamiel Choi had bij de bundel ‘etgras’ van Harriët Ooijman en Martin Knaapen was; rust. ‘’We zien grasvormige inktstrepen. Het zijn afdrukken van etgras, dat is het voedzame jonge gras dat opkomt na het maaien. ‘etgras’ is een mooi minimalistisch uitgegeven kunstwerkje met een aantal dichtregels die kunnen beklijven, en een door zijn ingetogenheid unieke ode aan de vervlogen twintigeeuwse counterculture’’