Archief

Anton Gerits (’s Gravenhage, 1930) debuteerde als dichter in 1957 met de bundel Grondbezit. De onlangs verschenen bundel Verzamelde Gedichten geeft een beeld van zijn ontwikkeling als dichter vanaf zijn 17e tot en met vandaag.

Hannie Rouweler, 1951, is schilder en dichter. Haar eerste bundel is van 1988, ze maakte er 20 en schreef ook enkele korte verhalen. Haar eigen uitgeverij, Demer, bestaat dit jaar 10 jaar.

Maurice Broere over ‘Atomenplukker’ van Sven de Swerts: ‘Verwacht geen mooie, afgeronde verhaaltjes en gedachten van De Swerts. Hij nodigt ons uit zijn poëzie ongepolijst tot ons te nemen in al zijn rauwheid. Volgens eigen zeggen houdt hij niet van mooie praatjes en geeft daarmee de lezer veel, misschien te veel vrijheid. Al met al een uitdagende bundel.’

In ‘Het wolkenreparatieatelier’ bezingt Peter Swanborn de vitaliteit van de natuur, in stad en land. Hij onderzoekt een mussenhangplek, verplaatst zich in de neteldrift van een dagpauwoog en staat stil bij onkruid dat hoog tegen een gevel tot bloei komt. Recensent Eric van Loo is ambivalent: 'de dichter [geeft] woorden aan opvallende observaties en inzichten, maar vaak komt een en ander als mooischrijverij, of soms nogal uitleggerig over.'

Paul Roelofsen over ‘Verlies me niet’ van Jacob Groot: ‘[Al] na de eerste vluchtige doorloop van deze bundel werd ik getroffen door de uitzonderlijke schoonheid ervan. (…) [Groot] speelt met de grammatica op een doodernstige manier en dwingt de lezer hiermee tot aandachtig lezen om de diepgang van zijn poëzie te ondergaan. Je zou denken dat deze ingewikkelde manier van formuleren onaangenaam vermoeiend is maar op enkele uitzonderingen na is het tegendeel waar, ze prikkelt en daagt uit.

Jan Hanlo (1912-1969) neemt een volstrekt eigen plaats in binnen het Nederlandse literaire landschap. Romain John van de Maele boog zich met leesbaar plezier over de nieuwste druk van Hanlo’s ‘Verzamelde gedichten’. Hij gaat zowel in op enkele zeer toegankelijke als een paar nauwelijks toegankelijke teksten van Hanlo, waaronder diens beroemde ‘Oote’. “Hanlo heeft veel registers opengetrokken, eind- en binnenrijm gebruikt, het vrije vers gehanteerd en poëtisch proza geschreven.”

De poëZiewedstrijd 2018 van Meander is gesloten. Door het wegvallen van Rob de Vos gaan we geen winnaar aanwijzen.

‘Een spreeuw voor Harriët’ is de derde bundel essays, dagboekbladen en veldnotities van H.C. ten Berge. Hans Puper: ‘Hij schrijft net zo makkelijk over moderne Nederlandse literatuur als over de dertiende-eeuwse, zowel over de moderne Mexicaanse poëzie als die van de Azteken. (…) Heel actueel en verhelderend zijn de passages over engagement in poëzie, een motief dat door de hele bundel speelt.’ Ten Berge prikkelt je nieuwsgierigheid, hij doet je verlangen naar meer.

Paul Bogaert (1968) is dichter. Begin 2018 verscheen zijn zesde dichtbundel Zo kan het niet langer. Voor zijn bundel Ons verlangen kreeg hij de Herman De Coninckprijs 2014. Bogaert woont in Leuven en werkt in Brussel.

Eric van Loo over de bundel ‘Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn’ van Siel Verhanneman: ‘We zouden [haar] kunnen beschouwen als een exponent van een nieuwe generatie dichters. Dichters die zich eerst via sociale media ontwikkelen, alvorens op papier te landen.’ Er is weinig aansluiting bij andere dichters of stijlen. “Veeleer lijkt Siel Verhanneman poëzie te schrijven die ‘uit het hart gegrepen’ is, en die juist in haar directheid velen aanspreekt.”

Hugo de Haas van Dorsser (1962) is woordkunstenaar, dichter, performer, stuwende kracht achter het Wordbites.

Bij de presentatie van ‘Blauwboek, gedichten voor de grote reuzin’ werd deze bundel ‘het poëzietestament (bij leven) van dichter-troubadour Peter Holvoet-Hanssen’ genoemd. Bij eerste lezing bleef er voor recensent Johan Reijmerink veel onduidelijk. Tegelijkertijd is hij onder de indruk van de overmoed en eigenzinnigheid van deze dichter: “Holvoet-Hanssen is een dromer, een middeleeuwse sprokenverteller, een fabulist, een trieste maar vrolijke artiest in een duistere wereld.”

Inge Boulonois is onze nieuwe recensent ‘light poetry’. Over ‘De tsaar had last van staar’ schrijft ze: ‘De ludieke titel van Tom Wouters’ debuut verklapt al dat het een luchtige bundel is. (…) In twintig rijmgedichten gidst hij zijn lezers door het land van wodka, matroesjka’s, Raspoetin en ´gospakken´ (een Russische dans) heen.(…) Dankzij zijn verbeelding is Wouters erin geslaagd een bijzonder beeld van Rusland te schetsen dat toch ook herkenbaar blijft.’

Onze nieuwe recensent Joop de Vries over ‘Kinderroof & Bijzang' van Brigitte Spiegeler: ‘Haar poëzie is als een moderne symfonie waaraan onze oren niet gewend zijn. Spektakelstukken die keer op keer beluisterd moeten worden om enigszins begrepen te worden en die soms - geheel onverwachts, zoals een oester zijn parel - de luisteraar hun schoonheid tonen.’

Lennert Ras over de tweetalige nieuwe bundel van Tsead Bruinja, ‘Hang niet alle kleren aan dezelfde kapstok’/ ‘Hingje net alle klean op deselde kapstok’: ‘[Het] is een mooie afwisselende bundel met weemoed, pijn, slechtheid, maar vooral ook het goede.’ Een van de cycli maakt deel uit van een videokunstwerk dat Bruinja samen met Herman van Veen en Jules van Hulst maakte ter gelegenheid van ‘Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018’.

De bundel ‘Contact’ van Maarten Inghels is verplichte kost voor middelbare scholieren, vindt Ernst Jan Peters. Als we toch zo nodig van alles moeten verplichten, laat het dan iets zijn waarbij leerlingen de kracht én het plezier beleven van aansprekende poëzie. Inghels schept een context rond zijn werk waardoor ook beginnende lezers zien dat betekenislagen zoeken de moeite waard is. Maarten Inghels legt contact met iedereen in ‘Contact’.

Herbert Mouwen over ‘Gebroken wit’ van Victor Vroomkoning: ‘[Hij] is een traditionele dichter, die in zijn ontwikkeling is blijven hangen. Wanneer hij kritischer naar zijn eigen poëzie had gekeken en zo’n 10 à 15 gedichten had geschrapt, dan was ‘Gebroken wit’ een compacte bundel geweest met een aantal goede gedichten over (jeugd)herinneringen, huwelijk, familie en gezondheid (…).’

Recensent Hans Franse noemt Emile Verhaeren een ‘symbolist van wereldklasse’. Toch geniet deze Franstalige Vlaming geen grote bekendheid in het Nederlandse taalgebied. Het ‘monnikenwerk’ van vertaler Stefaan van den Bremt zal hier zeker verandering in brengen. Na ‘Les Heures claires’ en ‘Les Villages illusoires’ vertaalde hij nu ‘De zwarte trilogie’, de drie bundels die Verhaeren tussen 1888 en 1891 het licht liet zien.

Bart Vonck heeft het eerste deel van een bloemlezing uit het werk van de Franse schrijver Henri Michaux (1899 – 1984) samengesteld, vertaald en van een nawoord voorzien. Paul Roelofsen: ‘Zelden zal men een boekwerk tegenkomen waarin door één schrijver zoveel literatuurgenres worden geëtaleerd als in de bloemlezing ‘Trage nederlaag met volle zeilen’ van Henri Michaux (…) Hoe meer je van [hem] leest, des te pregnanter wordt de vraag wie deze man eigenlijk is, een vraag die hij (…) zichzelf ook voortdurend stelde en wel zo indringend dat je wel met dit onderzoek mee moet gaan.’

Recensent Maurice Broere is wisselend gestemd over het debuut van Katelijne Brouwer: ‘Met name de gedichten over Artis en bewoners missen wat mij betreft diepgang en de platvloerse taal stoort mij.’ Anderzijds weten de verzen over indringende thema’s als moeder, moederschap, borsten en borstkanker hem wel te raken: ‘gedichten met universele waarden en gedachten die mij aan het denken zetten’.

Herman Rohaert (1958) is germanist, gewezen redactielid van de literaire tijdschriften Appel en Verba. Jurylid en winnaar van verschillende literaire wedstrijden, docent schrijfcursus en auteur van talrijke publicaties in een brede waaier van literaire tijdschriften, lid van voormalig dichterscollectief mengmeTTaal.

“In deze bij vlagen donkere, wezenlijk (maar verre van vreugdeloos) feministische en onverschrokken existentialistische bundel vraagt een vrouw zich af wat ‘thuis’ is”, aldus de uitgever. Recensent Eric van Loo onderging het lezen van het debuut van Radna Fabias als een overweldigende ervaring: “’Habitus’ maakt ons deelgenoot van deze zoektocht in ruim honderd pagina’s opzwepende, verhalende, provocerende en lyrische taal.”

Carmien Michels (1990) organiseert, presenteert, performt, jureert en doceert en werkt samen met artiesten van alle slag. Ze schreef twee romans en in 2016 won ze het Nederlands en Europees Kampioenschap Poetry Slam en haalde ze brons op het Wereldkampioenschap in Parijs. In november 2017 verscheen haar poëziedebuut We komen van ver bij Uitgeverij Polis.