Archief

In zijn postmodernistische poëzie strijdt de Amerikaanse dichter Michael Palmer (1943) met de onvertelbaarheid van de werkelijkheid, wat hem aanzet de associatieve kracht van de taal de vrije loop te laten. Ogenschijnlijk onsamenhangende beeldenreeksen, feiten, gebeurtenissen, voorvallen en gevoelservaringen volgen elkaar snel op. Hij wil met die snelle opeenvolging het niet-logische van de zintuiglijk waarneembare werkelijkheid tonen. Een recensie van Johan Reijmerink over de bloemlezing ‘De beloftes van glas’, samengesteld door Tom Van de Voorde. Hij is ook de vertaler van de gedichten.

Een selectie uit de gedichten die werden ingezonden voor de Meander Dichtersprijs 2017. Gedichten van Pieter Olde Rikkert, Taco van Peijpe en Katrien Dessers.

Een selectie uit de gedichten die werden ingezonden voor de Meander Dichtersprijs 2017. Met Truus Roeygens, Rik Sprenkels en Odile Schmidt-Nouhan.

De gedichten van Tsjêbbe Hettinga kunnen mij sterk emotioneren. In een mailtje aan een mede-recensent schreef ik dat hij waarschijnlijk precies wist wat en hoe hij moest schrijven om emoties op te wekken en dat je daar een heel helder hoofd bij nodig hebt. 'Maar de bron zijn die emoties, anders had hij het niet gekund. En er is natuurlijk meer: alle overbodige rommel heeft hij overboord gegooid. Het gaat om het leven, schoonheid, liefde, de dood.’ Met het verschijnen van ‘Het vaderpaard / It faderpaard’, zijn verzamelde gedichten, heeft Hettinga het monument gekregen dat hij verdient. (Hans Puper).

Recensent Levity Peters over 'Wildcamera' van Martin Reints: 'Ik heb antwoorden gekregen die ik niet zocht, maar misschien nog wel meer vragen: wat anders is de reden dat ik de gedichten kan blijven lezen, als ligt er buiten de regels iets dat ik niet kan vatten? Maar misschien is het juist dat ongrijpbare dat Martin Reints in herinnering brengt, dat mij een gevoel van tevredenheid geeft, van voldoening zelfs. Veel zogenaamde poëzie laat je met een leeg gevoel achter, maar deze bundel ervaar ik als voedend. Ik heb er, dat mag duidelijk zijn, van gesmuld.'

Zaterdag 24 juni kreeg Merel van Slobbe, tijdens een aflevering van het poëziepodium Reuring in Alkmaar, de Meander Dichtersprijs 2017.

De uitgever van de onlangs verschenen biografie van Willem Kloos bracht ook zijn ‘Verzen’ (1894) opnieuw uit. Recensent Herbert Mouwen: ‘[Het] is geen dichtbundel om in één keer van begin tot het einde te lezen. Voor lezers die van sonnetten houden is de bundel ontegenzeglijk de moeite waard. Het is een boek om veelvuldig in te grasduinen. Je moet het thuis ergens in het zicht leggen, want dan pak je het geregeld om op zoek te gaan naar een bijzonder gedicht of een opmerkelijke versregel.’

Arjan Keene (1963) stond vier keer in de top-100 van de Turing nationale gedichtenwedstrijd en won de Willem Wilmink Dichtwedstrijd in 2013.

De werkgroep Divers, die uit vijf dichters bestaat, publiceerde ter gelegenheid van het twintigjarige bestaan de tweetalige, op foto’s gebaseerde dichtbundel 'Wat we achterlieten/ What we left behind'. Recensent Hans Franse vindt hem buitengewoon mooi: ‘voor wie van fraaie, milde en melancholieke poëzie houdt, gebaseerd op mooie foto’s, fraai vormgegeven, is dit boek een aanrader.’

Eric van Loo las met stijgend genoegen de derde bundel van Marije Langelaar: ‘Bij Langelaar geldt nadrukkelijk: vorm = inhoud. De gebeurtenissen zijn niet logisch, dus het gedicht ook niet. De werkelijkheid is niet mooi, dus het gedicht streeft ook geen schoonheid na. En toch valt er veel moois te beleven.’ Langelaar creëert neologismen die zo uit het woordenboek lijken te zijn weggelopen. En ze snijdt zonder enige terughoudendheid belangrijke, soms pijnlijke vragen aan.

Recensent Ernst Jan Peters: “Toen het moest’ van Micha Hamel is als een bundel nagelaten gedichten een verzameling van divers materiaal met weinig onderlinge samenhang. Daar zitten meesterwerken tussen die het bestaan van de bundel in hun eentje rechtvaardigen, naast vormexperimenten, gezellige observaties en onderzoeken naar de expressiemogelijkheden van de taal. Daar moeten er nog heel wat bij, wil er sprake zijn van een echt dichterlijke nalatenschap, maar de dichter kondigt aan het dichten te zullen laten. Dat is geen goed besluit!’

Ieder exemplaar van ‘Nicola – een soort van antenne’, de nieuwe bundel van Ruben van Gogh, is uniek. Iedereen krijgt de gedichten in een andere volgorde te lezen en het besef daarvan kan leiden tot bijzondere ervaringen. Recensent Paul Roelofsen: ‘Voorwaarde is wel dat men zich openstelt, een ‘soort van antenne’ wil en durft te zijn. Dit laatste is waar de dichter ons meer bewust van maakt en alleen daarom is deze bundel het uitgeven al waard: hij schudt ons wakker.’

Recensente Laura Demelza Bosma over 'Hoe ik een bos begon in mijn badkamer' van Maartje Smits: ‘[Ze] legt originele verbanden, niet alleen tussen de woorden maar ook tussen woord én beeld. ( … ) Ze vertelt van personificatie en eenheid met de natuur en schetst tegelijk een mensbeeld. De mens die het leven uitknipt dat hij wil hebben, als plaatjes uit een catalogus op een verlanglijstje en de natuur die hieronder lijdt.’

Het gedicht 'November' is één van de beroemdste gedichten van J.C. Bloem, en behoort tot de bekendste gedichten uit het Nederlandse taalgebied. Huub van der Lubbe, die zichzelf naast zanger ook een beetje als dichter beschouwt, heeft het gedicht al jaren geleden op muziek gezet. Ook Jan Rot liet zich niet onbetuigd. En tot mijn verrassing had het gedicht ook een hoofdrol in de eerste aflevering van de televisieserie 'De coassistent' (2010). August Agasi blaast voor ons het stof van de regels. En met de bespreking van dit schitterende najaarsgedicht gaan de Klassiekers evenals vorig jaar twee maanden met zomerreces.

Michelle Brouwer (Leeuwarden, 1991) is in 2016 afgestudeerd aan de opleiding Creative Writing (ArtEZ) met een dichtbundel naar aanleiding van de gasbevingen in Groningen. Michelle droeg haar teksten onder andere voor op Lowlands, Onbederf’lijk Vers, Noorderzon en Dichters in de Prinsentuin en publiceerde onder meer in Op Ruwe Planken, De Optimist en het Passionate Platform.

Recensent Herbert Mouwen over de biografie ‘O God, waarom schynt de zon nog!’ van Willem Kloos: ‘deze biografie [is] niet sturend, het boek biedt de lezer een open ruimte die daar in alle vrijheid mee aan de slag kan. Dat maakt het boek geschikt voor een breed publiek. Op rustige wijze, zonder het sensationele van de gebeurtenissen uit Kloos’ leven te accentueren, geven Janzen en Oerlemans de feiten aan de hand van bronteksten weer.’ Het is een rijke, geslaagde biografie.

Jordi Lammers is een twintigjarige dichter en schrijver uit Nijmegen. In 2015 was hij de campusdichter van de Radboud Universiteit. Sindsdien heeft hij op verschillende podia voorgedragen. Zijn gedichten en verhalen verschenen onder andere in Meander, De Optimist, Op Ruwe Planken en De Revisor.

Dick van Hoeve is een zestiger en is sinds de zestiger jaren dichtend.

Hans Puper over het proefschrift ‘De andere stem’ van zijn collega-recensent Johan Reijmerink: ‘[Hij] heeft een eerste poging gedaan ‘dialogisch dichterschap’ te hanteren als invalshoek voor literatuurwetenschappelijk onderzoek. Het is een goede methode om te laten zien hoe dichters zich ontwikkelen in een steeds internationaler wordende wereld.’

Recensent Hans Franse over ‘Voor de verre prinses’ van Chrétien Breukers: ‘Het bespreken van literatuur in brieven is niet nieuw ( … ), maar het koppelen van liefdesbrieven aan poëzie, nee, sterker nog, poëzie die overloopt in liefdesbrieven, lijkt me tamelijk uniek. Chrétien Breukers deed het in het mooie boekje ‘Voor de verre prinses’, dat behalve een ‘brievenboek’ ook nog een bloemlezing is, een poëtica en een handleiding in lezen. Ik heb het tweemaal achter elkaar gelezen en dat doe ik niet snel.’

Recensent Peter J.R. Vermaat over ‘rond is moeilijk’ van Harry van Doveren: ‘Evenmin als muziek hoeft een gedicht een verhaal te vertellen. Wanneer de suggestie van taal sterker is dan de veronderstelde betekenissen, kan de lezer een gedicht door zijn ervaring het zijne maken. In de meeste gedichten heeft Van Doveren echter erg veel ruimte nodig om zijn taal over uit te smeren, waardoor ze flets worden.’ Maar er zijn uitzonderingen.

De dichtbundel ‘ik hier jij daar’ van de Palestijnse dichter Ghayath Almadhoun en Anne Vegter is een confrontatie van twee actuele werelden. Almadhoun verontschuldigt zich op indrukwekkende wijze voor zijn vluchteling-zijn. Anne Vegter laat zien dat onze rustige manier van leven kwetsbaar is en dat op de vlucht zijn en oorlogsleed altijd dichtbij zijn. Hun gedichten laten zien dat hun beide wereldbeelden niet zo verschillend zijn als wij wellicht denken. (Een recensie van Herbert Mouwen).

‘Weerbericht’ van Geert Zomer is een bundeling van de fictieve 'weerberichten' die de dichter plaatste op Facebook. De weerberichten zijn tegelijkertijd horoscopen en bezweringen van de werkelijkheid. Ze lijken bedoeld om liefde, rust en hoop uit te stralen en daarom adviseert de dichter dan ook om de bundel als een zelfhulpboek regelmatig open te slaan en dan vooral de adviezen te volgen: 'Betrek er alles bij, vooral het goede.' Een recensie van Ernst Jan Peters.