Archief

Daan Zeijen (Goirle, 1992) won in januari 2015 het Nederlands Kampioenschap Poetryslam en mag zich nu Slampion 2015 noemen. Daan doet een master Humanistiek en geeft les. Eerder won hij het Rythm & Poetry slam in Delft en stond hij in de jaarfinale van de Utrechtse U-slam (2013). Hij publiceerde in Zzonettenhof en Mooiweerwolken bij uitgever Aquazz.

Toen Neeltje Maria Min als zeer jonge dichteres in 1966 een kleine sensatie veroorzaakte met haar voor wie ik liefheb wil ik heten was zij twee jaar ouder dan de nu op haar twintigste met Daarom ben ik hier debuterende Carline Dekker. Dat Dekkers leeftijd voor vergelijkbare ophef zal zorgen, valt niet te verwachten, want vanuit het slamcircuit breken veel dichters al op jonge leeftijd door. De bundel zelf zal de aandacht moeten verdienen en dan helpt het niet als de uitgever voor een flinke dosis scepsis zorgt met deze promotietaal op het achterplat: 'De herkenbare, ogenschijnlijk simpele verzen uit dit debuut blijven nog lang nazinderen en smeken om herlezing.' Hoeveel moeilij

Alles kan en alles mag in de poëzie van Wouter Godijn. In De professor en de hyena zijn we getuige van een soort koorddansen tussen zin en onzin, tussen de vervreemding waar we toe worden uitgedaagd, en de relatieve veiligheid van onze vertrouwde wereld, waarin de dingen eruit zien alsof ze normaal zijn. Godijn weet aan het mysterie te raken waar we doorgaans aan voorbij gaan: dat we onszelf niet kennen, niet weten wie of wat we zijn, noch wat de reden is van ons bestaan.

Jan Buijsse brengt voor ons een Nocturne voor het voetlicht, dit keer van Gerard den Brabander.

Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van Leo Vroman verscheen de zesde druk van de Hollands Maandblad-bloemlezing De mooiste gedichten. Het succes van de bundel is voor een belangrijk deel toe te schrijven aan de bijzondere tekeningen van Iris Le Rütte.

Flarfdichter Mark van der Schaaf publiceert met De witte verzen zijn vierde bundel. Hij liet zich inspireren door de dieventaal van kunstenaars en dagboekachtige passages van 19e-eeuwers die zich wentelden in romantiek.

Renée Luth is documentairemaker, fotograaf en dichter. Ze schreef artikelen, interviews en columns voor het Zij aan Zij magazin. Ze geeft tevens poëzielessen en schrijft momenteel een leerlijn voor lessen in het basisonderwijs. Haar bundel Pingpongtong uit 2011 krijgt in 2015 een opvolger.

Charlotte Van den Broecks Kameleon is een verrassend debuut met een aantal goede gedichten die bovendien een heel eigen toon hebben. Haar kracht zit hem vooralsnog meer in het anekdotische dan in het hermetische. Dat zij in de meer persoonlijke gedichten de valkuil van de sentimentaliteit weet te vermijden, verdient een compliment.

Dat het doornemen van het Groot retorisch woordenboek, het door Paul Claes en Eric Hulses bijeengebrachte Lexicon van stijlfiguren, voor alle neerlandici en andere mensen van het vak een haast onthutsende oefening in bescheidenheid blijkt te zijn, staat in bijna alle reacties op het verschijnen ervan centraal. Wie dacht iets te weten van retorische middelen vindt bladzijde na bladzijde de bewijzen van het tegendeel: asteïsme, brachylogie, chleuasme, diasyrmus, eperotesis... , alsof er zich na de vertrouwde overzichten van Buddingh' en Lodewick, maar ook na de meer theoretisch gerichte boeken van bijvoorbeeld Mussche, Kazemier en Bronzwaer een nieuwe wereld opent.

In de Knipscheer herdrukte Tempels in woestijnen, de enige dichtbundel van Boeli van Leeuwen en vulde de uitgave aan met het verhaal Onkel Patrice. Van Leeuwens vroege gedichten getuigen van lef. Wat voor mens durft de dood in het gezicht te blaffen?

De poëzie van Monika Rinck doet denken aan haute cuisine. Niet dankzij de karigheid van de gedichten - ze zijn behoorlijk vol - maar door de manier waarop zij zijn samengesteld. Alle ingrediënten zijn met zorg samengebracht om een hechte, complete smaak te creëren. Dat gevoel van 'heelheid', van 'compleetheid' is een genot op zich. Ook zonder je druk te maken over de eventuele betekenis kun je je dankzij vertaalster Miek Zwamborn op de tekst van Honingprotocollen laten drijven.

De maarteditie van Hollands Maandblad bevestigt het constante hoge niveau van het blad. Deze maand met bijdragen van o.a. A.L. Snijders, Delphine Lecompte, Vrouwkje Tuinman, Willen Thies en Guus Luijters.

Marijke van Hooff is op bescheiden niveau een multitalent. Zij zingt, heeft enige naam als portrettist en schrijft proza en poëzie. Zij debuteerde in 1984 met Een huid van regen en schreef nadien een heel oeuvre bij elkaar. Eind vorig jaar publiceerde zij Zij die mij bewoont, een bundel die in het teken staat van haar zeventigste verjaardag.

De man die ophield te bestaan van Ingmar Heytze beschrijft geen magische gebeurtenis, geen stervensproces, maar de geboorte van een vader in al zijn facetten: de romantische, maar vooral ook de aardse en alledaagse. In heel gewone woorden raakt de dichter grote thema's aan. Gewone woorden in krachtige, kernachtige zinnen. Maar o zo invoelbaar.

Om je schouders hang ik de nachten is de debuutbundel van Myrte Leffring. De veertig gedichten kennen een nuchtere toon, die zich goed leent voor romantische onderwerpen.

Guido De Bruyn geldt als 'geheimtip in de Vlaamse poëzie'. Hij won in 2012 en 2014 de poëzieprijs CC Boontje, was tweemaal laureaat van de Klara-poëzieprijs en ook zijn verhalen werden meermaals bekroond. Zijn jongste bundel is getiteld Blakte, dat volgens het woordenboek een vlakke, bewegingsloze uitgestrektheid of een windstilte betekent. De lezer verwacht dus ingetogen poëzie die de pagina's waarop ze gedrukt werd, nauwelijks durft te beroeren uit angst deze gewijde stilte te doorbreken. De twee thema's van de bundel, afscheid en schoonheid, leunen dan ook perfect aan tegen deze windstilte.

Krijgskunst is het debuut van Brigitte Spiegeler, naast dichter beeldend kunstenaar en advocaat. De bundel heeft zeven afdelingen, die zonder uitzondering met strijd hebben te maken. Veel gedichten zijn in deze context poëticaal te lezen: het gaat om de verovering van goede poëzie. Hoe gaat haar die strijd af?

In Pauline Pisa's Halfrust hebben de gedichten meestal een anekdotische invalshoek, maar de beschreven werkelijkheid wordt al snel vertekend; er is daarbij vaak de suggestie van ingrijpende gebeurtenissen, maar omdat nooit het hele verhaal wordt verteld, blijft er een geheim bewaard en de afstand tussen de in de gedichten opgeroepen 'ik' en de lezer precies groot genoeg om de laatste niet zijn belangstelling voor die 'ik' te doen verliezen. Een prima bundel die helaas ontsierd wordt door enkele slordigheden.

Joris Lenstra werkte jarenlang als poëzierecensent bij Meander. Ook schreef hij voor Meander tussen 2006 en 2008 een essayreeks over de verschillende aspecten van poëzie met de titel 'Lees maar, er staat niet wat er staat'. Behalve recensent is hij dichter, schrijver en vertaler van Engelstalige poëzie. Hij vertaalde onder andere 'Poems in prose' van Oscar Wilde en gedichten van Walt Whitman en Jack Kerouac. Momenteel is hij bezig met een vertaling van 'A Coney Island of the Mind' (1958) van Lawrence Ferlinghetti, een van de laatste grote dichters van de beatgeneratie. De bundel zal in 2015 in een tweetalige uitgave verschijnen bij uitgeverij Liverse.

Begin maart verscheen Voor altijd ergens, een bloemlezing van de gedichten van Esther Jansma. Ze heeft die zelf samengesteld en dat is interessant: ze vormen een staalkaart van haar voorkeuren. Zo is meer dan de helft afkomstig uit haar laatste twee bundels, Alles is nieuw en Eerst. De titels van de bundels ontbreken, maar in de verantwoording is de herkomst van de gedichten te lezen. De ordening is chronologisch en daardoor is haar poëtische ontwikkeling goed te volgen.

In de serie 'Dichters voor bijna niets', dat aardige initiatief van Kees Godefrooij, verscheen onlangs Hemeltrans, elf dichters hogerop voor bijna niets. Het is al de vierde bloemlezing met werk van landelijk niet zo heel erg bekende, maar wel serieus te nemen dichters.