Archief

Volgens de rugtekst zou Het gebroken woord van Adam Foulds een magistrale bespiegeling zijn over volwassen worden in tijden van geweld, waarin de pijn en dilemma's heel tastbaar worden gemaakt. Hoe kan het dat de gerenommeerde vertalers het inferieure van deze 'poëzie niet gezien hebben? De bundek komt regelrecht uit het sentimentele hart van de bouquetreeks.

Wim Kleisen blaast in deze aflevering ‘De schalmei’ van Slauerhoff nieuw leven in.

Gerry van der Linden zegt in Stadswild veel, met weinig woorden. Ze neemt waar en geeft weer in kale gedichten. In veel gevallen overstijgt ze hiermee niet het niveau van fraaie ansichtkaarten. Met enkele gedichten weet ze de lezer wel te raken.

Judith Herzberg bundelt in 111 Hopla's een groot deel van haar korte gedichten. Ze introduceert met de hopla geen nieuw dichtgenre; het is de wat baldadige aanduiding voor het speelse en spontane karakter van deze verzen, iets 'Huup, huup, Barbatruc'- achtigs, iets wat zij in 'Wel en niet' 'het tierlantijnse schrijven' noemt, een soort dichterlijk 'kopjeduikelen'.

Aloys Vonckx (1988) studeerde Kunstwetenschappen in Leuven en schrijft op onregelmatige basis artikelen over kunst voor het Vlaamse tijdschrift 'Recto:verso'. Als puber stal hij meer dan honderd boeken uit boekhandels en bibliotheken. Gelukkig werd zijn passie voor literatuur later omgezet in het schrijven van gedichten. Hij publiceerde onder andere in 'Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift', 'Op Ruwe Planken', 'Schoon Schip' en op de website van 'de Contrabas'. Ook was hij te beluisteren tijdens poëzie-evenementen zoals Vers Geweld (in Leuven), Weg met Dichters en Dichters in de Prinsentuin.

Aloys Vonckx Hij hield van wielrennen zoals hij hield van het leven. Hij zei O dalen zonder vallen zo verheven! Hij droeg zijn pet scheef, zijn hemden streek hij niet, de haren groeiden uit zijn oren. Zo hoorde het. En dan liet zijn geheugen de verhalen in de steek. Hij vergat de naam van zijn vrouw, ook al kleedde zij hem aan, er zaten Duitsers op zolder, hij bracht hen witloof en hij verzamelde balpennen in zijn brillendoos. Hij huilde als hij naar de Tour keek, altijd tijdens die laatste kilometer, hoe hij zelf in het wiel van de tijd kroop en onder luid applaus de koers verloor.

Een voorplat met een illustratie uit de Epistolae van Descartes, een motto van Hadewijch (Alle dinge sijn mi te inge. Ic ben so wijt) en de opdracht 'Voor Washoe, Kanzi, Koko & Congo', drie 'talige' apen en een schilderende aap - welkom in Het aaahh & ooohh van de verbonaut, de nieuwe bundel van de onverslijtbare Sybren Polet. Als iemand bewijst hoe je geestelijk fit kunt blijven door het aangaan van intellectuele uitdagingen, is hij het wel. Nu maar hopen dat dit ook voor zijn lezers geldt.

Als er iets opvalt aan de poëzie van Stijn Vranken, dan is het hoe hij thuis is in zichzelf. Hij hanteert de taal met verbluffend gemak en trefzekerheid. Zijn taal is helder, maar nooit simpel. Hoewel je je gemakkelijk in zijn poëzie kunt vinden, schrijft hij een volstrekt eigen wereld, waarin je een prachtige samenhang kunt ontdekken. Om je werkelijk over te verbazen: zo weinig woorden, en zoveel te zeggen. In Maak plaats van mij hoor je de stem van een zeldzaam complete woordkunstenaar.

Bij K. Schippers heeft ook in de nieuwe bundel Fijn dat u luistert de werkelijkheid niets vanzelfsprekends – al vanaf 1958 niet, het jaar waarin Barbarber verscheen. Zijn werk vormt een nooit eindigend onderzoek van het schijnbaar gewone en dat blijft boeien. Er is geen samenhang in de dingen, zegt hij. Die brengen we zelf aan.

Het literaire tijdschrift Liter is bezig aan zijn zeventiende jaargang en voor het eerst heb ik er nu een aflevering van in handen - de jongste, die van juni. Als de inhoud van dit nummer maatgevend is, heb ik al die jaren iets gemist, want het blijkt een blad te zijn waaraan zorg wordt besteed, zoals wat betreft inhoud als presentatie.

Louis Radstaak schrijft in Lawaai!! poëzie; die sterk beınvloed is door het futurisme. Maar Radstaak verliest zich in de veelheid van interessante, van internet geplukte fenomenen die zijn uiterlijke leven behelzen. Wat ontbreekt is 'binnenkant'.

Wie Remco Campert in zijn columns in de Volkskrant volgt (na zijn herneming van Somberman is hij daar zelfs zelfs twee keer per week aanwezig), weet dat hij vaker dan vroeger terugkijkt en regelmatig zomaar wat in eigen werk bladert en dan naar aanleiding van wat hij opdiept, herinneringen ophaalt. Het zijn vaak aardigheidjes, anekdotes, maar hoe pretentieloos hij ze ook presenteert, ze hebben altijd een ondertoon van ernst en melancholie. Precies wat je ook aantreft in het eerste gedicht van de nieuwe bundel Licht van mijn leven.

Gerry van der Linden (Eindhoven 1952) debuteerde in 1978 bij de Bezige Bij met de bundel 'De aantekening'. Ze werd ontdekt door Remco Campert en haar eerste gedichten verschenen in het literaire tijdschrift 'Gedicht'. Na haar eerste bundel leefde ze vier jaar in Amerika, waar ze zonder dat ze het eerst zelf door had met Alan Ginsberg op het podium stond. Haar werk sprak hem aan. Pas in 1990 verscheen haar tweede bundel 'Val op de rand'. Ze publiceerde daarna bij verschillende uitgeverijen naast gedichten ook verhalenbundels. Op dit moment is bij Nieuw Amsterdam haar tiende poëziebundel 'Stadswild' verschenen. Voor deze bundel reisde ze met een werk- en reisbeurs van het Letterenfonds naar P

Gerry van de Linden aqueduto da esperança De kleine werkers in het aquaduct veegden met hun grote vegers modder en ratten uit de watergeul veegden elkaar op de hoop van Aqueduto da Esperança dronken van zuurstoftekort bovengronds nuttigde de bourgeoisie thee met een smaakje –

Pieter de Bruijn Kops (1959) werkt als redacteur bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Bij deze uitgever verscheen op 13 mei 2014 zijn debuutbundel 'Heerlijke Galop'.

Pieter de Bruijn Kops Daar is iets traags in en dat kan niet moeten ik veeg mijn voeten wat ik niet verzin ik loop naar buiten en ik loop naar binnen drink water veeg iets van mijn neus de letters heb ik in mijn zak, de zinnen denk ik te beginnen morgen, later, nooit weet ik wanneer

In In de ogen van de god zit de filosoof Van der Waal de dichter vaak in de weg. Hij heeft een boodschap: je kunt alleen een volledig mens zijn als je het ‘onbestemde’ in je toelaat. De filosoof bepleit dat in zijn boek Denken op de plaats rust (2012) en daar is natuurlijk niets mis mee. Ook de dichter draagt die boodschap uit en dat is jammer, want dat gaat ten koste van zijn poëzie - ondanks zijn onmiskenbare talent. Het onderzoek en het ervaren van dat onbestemde is het centrale gegeven in de bundel, die bestaat uit tien afdelingen met telkens een cyclus van drie gedichten.

Wanneer je van reizen houdt, en je houdt van lezen, en je houdt van poëzie én van beeldende kunst, dan is dit je boek. Een stem van paardenhaar neemt je mee naar Mongolië. Dichter/beeldend kunstenaar Lies van Gasse en Bas Kwakman, beeldend kunstenaar/ redacteur en medeoprichter van Tortuca, tijdschrift voor literatuur en beeldende kunst én directeur van Poetry International, reisden daar in 2012 doorheen met een internationale groep dichters, die deelnamen aan het poëziefestival Altan Guruus, dat niet alleen in de hoofdstad, maar ook in kleine steden, dorpen, gaten, en zelfs in tenten in de Gobi woestijn werd gehouden.

'Achttienhonderd pagina’s poëtisch avontuur, stilistische brille, weerbarstige vitaliteit, provocerende stellingname. Een monument voor een monumentale dichter', juicht de flaptekst van Hee hoor mij Ho simultaan op de brandtorens, de mooie uitgave - dundruk, dubbel leeslint! - van de verzamelde gedichten van H.H. ter Balkt. Er is geen woord van gelogen, het is het volstrekt unieke werk van de meest eigenzinnige dichter die Nederland kent, een dichter ook die zich graag in een uitzonderingspositie plaatst. als de eenling die boven de anderen uittorent en ziet wat anderen niet zien. Die als de met bijzonder talent begiftigde schaker of dammer simultaan op vele borden tegelijk acteert

In Nul, zijn derde bundel, wist Edwin Fagel grenzen uit tussen leven en dood, seks en moord, de mens en de duivel en vooral de grenzen die mensen van elkaar scheiden. Daarbij horen ook de grenzen tussen het verhevene en het banale.

De Duitse dichter Daniel Falb is deze week te gast op Poetry International. Sander de Vaan spr@k met Falb vlak voor diens komst naar Rotterdam over poëzie, politiek en andere zaken.

Meer dan twintig jaar terug verzamelde H.C. ten Berge in Materia prima (Meulenhoff,1993) de tien bundels die vanaf zijn debuut Poolsneeuw (1964) tot op dat moment van hem verschenen waren. Omdat hij dit jaar niet alleen zijn 75e verjaardag maar ook vijftig jaar schrijverschap viert, gunde zijn huidige uitgever Atlas/Contact hem met Cantus Firmus een mooie uitgave van de bundels van na 1993, inclusief het volledig nieuwe Kerven, kastijdingen. Een hernieuwde kennismaking met een imponerend dichterschap.