Archief

Flinterdun, flensjespoëzie die wegleest tegen hoge snelheid, was mijn genadeloze eerste oordeel over Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk van Mark Verver. Maar bij nader inzien blijkt hij subtiel goochelend met taal en klank een mooi debuut te hebben afgeleverd. Hopelijk trapt hij niet in de valkuil van zijn vlotte pen en geeft hij zichzelf de ruimte om zijn poëzie te laten rijpen.

Laten we mijn lichaam delen van Iris Brunia is grotendeels associatief geschreven. De bundel gaat over de liefde en de dood, en over de poëzie zelf: wellicht de drie ware poëtische thema’s en balanceert daarbij voortdurend tussen geborgenheid en bedreiging, zowel in de reflectieve passages als in de meer naar buiten gerichte teksten.

Christian de Valk behoort niet tot de bekendste Nederlandse en Vlaamse dichters van na 1880. Jan Haveman breekt een lans voor diens gedicht ‘Geschenk’: “De kracht van dit gedicht is ongetwijfeld dat het een herkenbaar gevoel weet op te wekken, ondanks de beperkingen van de taal.”

Edwin Fagel beschrijft in departures wat er gebeurt nadat twee geliefden afscheid hebben genomen op een vliegveld. Het is een reeks bij elkaar horende filmische flarden waarin afwezigheid meer dan een invulling krijgt. Beangstigende en vervreemdende beelden en een lichte opluchting na het landen.

Uitzicht genoeg van Marjoleine de Vos biedt troost op elke pagina. Uit de gedichten spreekt doorleefd onvervuld verlangen. Het is duidelijk dat de dichteres een ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat ze de motor van haar poëzie, het gemis, goed weet te besturen. Als lezer ga je haast verlangen naar dat gemis.

Bart Stouten slaagt er met Liefdespijn van Starbucks tot rotswoestijn in om Namibische reisimpressies in pure poëzie te vertalen. Met ieder nieuw uitzicht krijgt de lezer een nieuw inzicht aangereikt. Stouten bewijst dat eenvoud (in taal) inderdaad het hoogste is wat je kan bereiken om een beeld te schetsen.

Is Niemand verdwijnt van Jan van der Geer een vorm van volksverlakkerij? Levity Peters leest iets waarvan hij niet gelukkiger wordt.

In Bewegend doel van Micha Hamel kent elk gedicht zijn eigen gekte. Hilarisch, absurd, gekmakend, doldwaas, Hamels poëzie is geregeld over de top met krankzinnige sequenties,die ‘enkel uit verbeelding/ bestaan/’. Gebeurtenissen springen de werkelijkheid in en uit. Hier spreekt een meester over de taal.

In Leo Herberghs de bolle ogen van februari & hölderlins einde zijn de gedichten verstilde, maar allerminst statische momentopnamen, want achter de woorden zit een wonderlijke dynamiek. In notities, observaties en overpeinzingen is er een intense ervaring van de natuur, wordt een sterke verbondenheid beleefd met de aarde, de bomen, de wind, de wolken, het water, de hoefslag van paarden en dat vaak gekoppeld aan een sterk, nooit belastend eindigheidsbesef.

Saskia van den Heuvel debuteert in het nieuw gestarte poëziefonds van uitgeverij Marmer met Misschien gebeurt er vandaag iets, een hecht geconstrueerde, thematisch samenhangende bundel met volwassen, voldragen poëzie, die blijft intrigeren en daarmee dwingt tot herlezing. Misschien dat voor sommigen deze poëzie een te sterke psychologische invalshoek heeft, maar naar mijn mening is er met de verschijning van deze bundel niet zomaar 'iets' gebeurd, maar zijn we er getuige van hoe een nieuwe dichteres in één klap haar plaats vindt in het Nederlandse poëzielandschap.

Maarten Buser is van 1991 en woont in Wehl (Gelderland), studeert Nederlandse taal & cultuur en schrijft gedichten. Daarvan verschenen enkele in Op Ruwe Planken, De Uitvreter en Zijn. Maarten stond oktober vorig jaar op Onbederf’lijk Vers. Hij is ook poëzierecensent en schrijft zo af en toe over beeldende kunst. Onlangs behaalde hij de derde plaats bij de Meander Poëziewedstrijd. Ook won hij de vijfde editie van Aan Het Woord! in de regio Achterhoek.

Maarten Buser Claude heeft een serie portretten gemaakt, onverwachte close-ups met rode ogen, gebarsten lippen. Bescheiden succes, een paar artikelen in kranten 'Vervreemding in tijden van disco', citeert Claude 'Zulke clichés. Ik heb geen stem, laat staan dat ik de stem van mijn generatie ben Die doeken? Fotorealistische zigeunerjongetjes met uitgelopen mascara'

Nico Pot (1928 ) werd na een ambulante loopbaan in het reiswezen en de publiciteit verantwoordelijk voor de huisstijl en de kunstcollectie van AEGON. Daarnaast was en is hij multidisciplinair kunstenaar, beeldhouwer en dichter. Hij debuteerde in 1957 in Podium. Zijn poëtisch werk vindt zijn oorsprong in dezelfde fascinatie die zijn beelden zo tactiel en kenmerkend maakt.

Nico Pot En toch Zo vaak werd poëzie misbruikt als gids op doortocht naar volwassenheid. En nog. Verliefdheid, Weltschmerz, de Natuur: de trits van opgevoerde sentimenten, die later leidt tot schaamrood op de kaken. En toch: De enkeling die volhield en zich waagde in de hordeloop naar roem, reacties en recensies en alle uitgevers en tijdschriften belaagde, zag soms zijn zielenpijn gevat in de magere dimensies van een bundeltje, gedrukt in Bembo of de Baskerville.

Wie was Jack Kerouac? Het is zowaar geen makkelijk te beantwoorden vraag. Op verzoek van Meander schreef Joris Lenstra een portret vol vraagtekens over de Koning van de Beatgeneratie én hij koos een aantal representatieve gedichten van hem uit. Lenstra heeft verstand van zaken: hij bezorgde onlangs een boeiende vertaling van werk van Kerouac, onder de titel Verzen, Schetsen, Haiku's & Blues.

Ivan Sacharov's bundel Wat ons bladeren maar kreukt roept Tachtiger Kloos in herinnering: 'Ik ween om bloemen in de knop gebroken'. Wij worden hier niet voorgesteld als bloemknoppen, maar als bladeren. Nog vol van leven, groen, die misschien wel door een kind, of een verveelde minnaar worden dubbel gevouwen. Wat ons maar kreukt. We kunnen niet anders dan wat ons overkomt gelaten ondergaan. Is dat de teneur van de bundel?

In Elly de Waards De aarde, de aarde waaiert de poëzie breed uit naar wat er zo al speelt in onze samenleving, maar in veel gevallen weet De Waard door haar woordkeuze en vers/zinsbouw het onderwerp niet zodanig te compliceren, dat je na lezing vervreemd raakt van je eigen kijk op de zaak. Ze weet je niet uit je vertrouwde gevoels- en denkkader te halen. De bundel wekt de indruk van een compilatie van fragmentarische impressies waarin scherpte en trefzekerheid in woord en beeld ontbreken.