Archief

Wat een geluk, de titel van de negende bundel van Gerry van der Linden dekt de lading op wonderlijke wijze. Wat zij vooral beoogt weer te geven, lijkt de veelzijdigheid van elke ervaring, hoe er van alles tegelijkertijd plaats kan vinden en aanwezig kan zijn. Heden en verleden vallen samen, licht en schaduw lopen in elkaar over, liefde en pijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Levity Peters heeft het gevoel gevangen te zijn in een caleidoscopische wereld.

Wout Waanders (º1989, 's-Hertogenbosch) studeert Bedrijfsjournalistiek aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Eerder rondde hij een studie Nederlandse Taal en Cultuur af. Hij is hoofdredacteur van literair tijdschrift Op Ruwe Planken en won onlangs de tweejaarlijkse poëzieprijs van de stad Oostende. Hij was al te horen op festivals als Onbederf'lijk Vers, Manuscripta, Wintertuin en De Geest Moet Waaien. En nu lees je hem in Meander.

Wout Waanders gelatine in de schuur op een vlaams strand smeerde joris gelatine in zijn haar dan blijft het mooi naar achter staan, zei hij. ik bond mijn zwembroekveters samen. het was vroeg, de zee was leeg. wat ziet hij groen, zei tobias toen hij naar het water wees. joris deed wat gelatine in zijn haar, wij renden naar de schuimkoppen toe, die we wegtrapten. elke kop in de wind eindigde honderden meters ver. joris deed wat gelatine in zijn haar, daarna zijn we gaan zwemmen. toen we terug kwamen was vrijwel heel het strand wit. dat verdomde schuim, mopperde tobias. we zijn een kolonie algen, zei joris en hij deed wat gelatine in zijn haar.

In Celinspecties toont Ester Naomi Perquin binnen de beperkingen van de cel introspecties van gevangenen. Perquin heeft de wereld van gefnuikte en gekooide mensen wonderwel boven de alledaagse observaties en gesprekken uitgetild en op een soort van poëtisch metaniveau gebracht in teksten die beheerst, scherpzinnig en speels tegelijk zijn.

Anita Maatman-Douma is geboren onder de rook van Douwe Egberts in het Friese Joure op 20 mei 1970 en leeft samen met partner en dochter Juul. Ze houdt van zachte taal en van gelaagde poëzie. In 2007 debuteerde ze op het podium van Onbederf'lijk vers in Den Bosch. Ze publiceerde in Krakatau, Meander, Contrabas, Noach’s kat, Plebs, Digther en magazine Opspraak. De poëzie van Toon Tellegen, Herman de Coninck en Joke van Leeuwen ligt haar na aan het hart. Ze probeert zichzelf als dichteres niet al te serieus te nemen. Zodra er iets van het schrijven gaat afhangen, is het plezier er af en dat wil ze graag voorkomen.

Bettina Siertsema bespreekt 'Mevrouw Despina knielt niet' van Marjoleine de Vos. In het gedicht draait het om een dubbel verlangen: de kinderwens die permanent op de achtergrond in het dagelijks leven aanwezig is, en het verlangen dat er een Ander is, die je diepste wezen kent.

In de bundel Blootwuilders dij wie binnen van Rik Andreae valt voldoende te genieten voor iemand die van prettige, dikwijls speelse, maar vooral geruststellende gedichten houdt. En in dat prachtige, aardse, Gronings.

Jos van Daanen (Kerkrade, 1959) studeerde Nederlands en Algemene Literatuurwetenschap in Nijmegen. In 1988 maakte hij zijn poëziedebuut in het tijdschrift Maatstaf en in de jaren daarna publiceerde hij gedichten in De Tweede Ronde, Preludium en Letterlik. Na achttien jaar stilte verschenen er recentelijk weer gedichten van zijn hand in verschillende e-zines, waaronder Krakatau, Poëziepuntgl en Op Ruwe Planken.

Jos van Daanen Vertraging In een bushokje kun je best zonder gedachten zijn. Je kunt uitkijken over het zware water van de vaart en toezien hoe ijs zich in grote lijnen naar de oppervlakte schrijft. Je kunt ook de bus missen. In dit bushokje kan ik vanaf de wal lezen wat je zei. Een enkele lange zin die naar de Noordzee leidt, maar die voorbij de brug al niet meer bij me binnendringt. Hoe lang de bus ook nog niet rijdt. De andere kant op is de eeuwigheid, de horizon van niets, de bus en de bestuurder die hoofdschuddend in de richting van het verdwijnpunt glijdt.

Emma Crebolder ging voor haar bundel Vallen uit van een vast concept. Op de rechter pagina's staan de vijfentwintig gedichten, alle in dezelfde vorm: vijf tweeregelige strofen, waarbij steeds de tweede en vierde inspringen. Op de zwarte linker pagina's 'glijden' in wisselende formaties, vanaf steeds verschillende posities en nooit allemaal tegelijk de afzonderlijke letters van v-a-l-l-e-n van de bladzijden. Het lijkt misschien niet meer dan een aardigheidje dat de bundel meteen twee keer zo dik maakt als hij is, maar dat met zoveel nadruk zichtbaar wordt gemaakt hoe het woord 'vallen' valt, is niet zonder reden.

In Mien zinloze aanwezeghaid van Lammert Voos lijkt het bijna altijd winter. De elementen waaraan je op dat ruige Groningse vlakke land bent overgeleverd, worden bijna tastbaar. Maar deze poëzie is allesbehalve koud. Uit elk gedicht spreekt betrokkenheid bij de wereld waarin hij leeft. Conserverende poëzie, maar zonder nostalgie, melancholie zonder weekmakende sentimentaliteit.

Hoeveel van Sybren Polets Virtualia. Teletonen. Even- en nevenbeelden bestaat werkelijk uit poëzie, en hoeveel ervan uit filosofische ideeën, visionaire oneliners of gedachte-experimenten? Roel Weerheijm kan maar moeilijk mee in deze veelal sterk abstracte visies en bezwerende toverzinnen die de lezer op sciencefictionachtige manier in een alternatieve wereld willen verplaatsen. Is Sybren Polet ergens van de weg van het postmodernisme afgedwaald en een eigen poëtische dimensie begonnen?

Titi Zaadnoordijks Het jaar van de getrouwde man is een vrolijke, vrijmoedige, ongeremde bundel, vol balorige, buitelende gekheid. Over opspelende hormonen, een kinderwens en hoe alles seks ademt. Hoogst ongewone poëzie van een originele dichteres.

Zelden veroorzaakte een debuut op de voorronde van een poetry slam zoveel opschudding als het eerste optreden van Barbara Beckers. Voor 8 januari 2012 had vrijwel geen enkele poëzieliefhebber van haar gehoord, maar op die zondag won zij de voorronde van DichtSlamRap in Boxtel. De juichende bijval die zij ontving, gaf de middag een hoog ‘daar moet je bij zijn geweest’-gehalte. De hooggespannen verwachtingen in de finale wist ze in te lossen door de publieksprijs te winnen. Het onderstreepte haar stormachtige entree in de dicht- en slamwereld. Houd haar in de gaten op de poëzie- en slampodia, en in Het Liegend Konijn waarin later dit jaar poëzie van haar verschijnt.

Barbara Beckers Woord Want is er een woord voor vastzitten aan pezen, voor kou tot op het bot, voor uilen schieten en toch loslaten, tegelijkertijd loslaten, iets dat zegt: van huis gaan als je bezoek verwacht, een ander woord dan losweken, iets dat uitdrukt waarom mensen honden aan bomen binden en hoe de speld door de libel ineens karton raakt en daar stomp wordt, een woord voor vleugels plakken, voor spielatten zagen, voor wonen in een vitrine, voor niets zeggen als alles afhangt van één woord: liefhebben misschien. Of doodgaan.

In Vleugels van cement toont Edith de Gilde een grote beheersing van haar materiaal. Taal is dienstbaar, maar wordt nooit ondergeschikt. De Gilde heeft het talent haar gedichten als volkomen vanzelfsprekend te laten overkomen. Zij is nooit cynisch of bitter of zelfs maar onverschillig, al brengt haar nuchterheid wel een zekere distantie mee die aan een haast klassieke gemoedsrust doet denken. Joop Leibbrand stelt vast: een rijke en wijze bundel.

Gëzim Hajdari Ik droom vaak van een terugkeer naar de heuvel met judasbomen en van een leven naast je, ook al zij het in armoede, maar enkel naast je. Het is jaren geleden dat ik gedwongen werd te vertrekken. Wat doe je? Wat denk je? Zullen we ons redden in dit leven? Het lot van een dichter is hard, gisteren waren we voor de dictatuur een gevaar, vandaag zijn we voor de vrijheid nutteloos. Ach, als ik van een dorpsvrouw had gehouden, had ik niet zoveel geleden in die gestorven steden, waar ik mijzelf iedere seconde weer moet verdedigen. Schrijf me, als je het gezang van de koekoek hebt gehoord vanuit de bloeiende brem.

Een attente lezeres van Meander maakte ons onlangs attent op Gëzim Hajdari, een Albanese dichter die al twintig jaar in ballingschap in Italië woont. Sander de Vaan zocht contact met hem en spr@k met hem over taal als vaderland, vervloekte bergen, woorden als stenen en nog veel meer.

Soms zijn er van die bundels die je om uiteenlopende redenen tot wanhoop drijven. Meestal is de inhoud de reden. Poëtische gedachten maken nog geen poëtische gedichten. In het geval van Het uur van de pad van Liesbeth Lagemaat is dit zeker niet het geval. De bundel is te overladen. Na een tijdje gaat het associatieve haasje-over zichzelf voor de voeten lopen.