Archief

In het dagelijks taalgebruik spreken we van abstract en concreet. In de poëzie spreken we zelden over abstract, maar van hermetische gedichten als tegenhanger van figuratieve en anekdotische gedichten. Hermetisch betekent letterlijk 'afgesloten', 'geheimzinnig'. Willem Tjebbe Oostenbrink filosofeert over deze ‘moeilijke poëzie’ of ‘onverkende bron, rijk aan betekenis die ontdekt moet worden.’ Met een schets van verschillende materiële zaken en immateriële zaken.

Wist u dat ‘heimwee keert in vlinderslag in een honderddagenbad’? Dichter Gaël van Heijst maakt prachtige verstilde beelden met ‘vriestij die neerslaat in gaten op aarde / in de regels van mijn akker’. Zo leren we ook ‘het is hol de wolken te wegen / of te vragen aan een long / hoe een laatste zucht hoort te zuchten’.

Bij de start van de rubriek Commentaren hebben we eigenlijk maar één vraag: Wat maakt iemand tot een goede recensent? We stellen deze vraag aan recensent Hans Puper. Als oud-redacteur recensies geeft hij zijn persoonlijke mening hierover. Het commentaar van Hans Puper.

Wat valt er toe te voegen aan de negentien bundels die een gelauwerd dichter als Emma Crebolder heeft gemaakt? Wat heeft haar identiteit als dichter bepaald? ‘Door de teugels van het sonnet te laten vieren, kwam er in ongebonden vorm meer ruimte vrij voor inhoud.’ , zegt ze en ook ‘soms vermoed je dat je dicht aan het ongezegde hebt geraakt.’

Hettie Marzak beveelt ‘De donkere kamer’ van Aly Freije in samenwerking met fotograaf Annemarie van Buuren van harte aan: ‘Het is een bundel om te lezen en te herlezen, niet met de bedoeling om alles te kunnen duiden, maar om te genieten van de taal en de foto’s en je mee te laten trekken, het geheimzinnige verhaal in.’

Wie zit er achter het podium (2)? Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. Waarom doen ze het, waarin onderscheidt hun podium zich van een ander, waarom hebben ze zoveel met poëzie en waaraan geven zij de voorkeur? In de tweede aflevering de onvermoeibare Simon Mulder, zijn klassieke voordrachtskunst, educatieve roeping, vertalingen en tal van voorstellingen.

Tom Veys vindt de gedichten in ‘Plek’ van Herman Rohaert mysterieus en duidend tegelijk. Hij ziet de dichter verschillende standpunten innemen en noemt dit een meerwaarde. Zijn conclusie na het lezen van de bundel : ‘Rohaert komt in deze bundel naar voren als een klassieke dichter die voortreffelijk en met melodieuze woordenschat een plek of een gevoel kan oproepen.’

Zoals zoveel intellectuele Duitsers uit het land van Goethe ging ook Joachim Fest op reis door het klassieke Italië. Van Zuid naar Noord komt hij bij de stad die uiteindelijk het centrum van Europa vormde: Rome. Met een taxi gaat hij naar het graf van Vergilius, Hans Franse vond dat bij toeval, terwijl de plaatselijke VVV gratis een plattegrond verstrekt.

Hettie Marzak bespreekt het postuum verschenen gedicht 'Langzaam' van de veel te vroeg gestorven Hans Lodeizen (1924 - 1950). Lodeizen was een romanticus, die voortdurend probeert te ontsnappen aan de werkelijkheid door van een andere wereld te dromen. Ook in 'Langzaam' blijkt dat de realiteit hem tegenstaat en verlangt hij naar een ander seizoen, een warmere wereld.

In ‘Hé, waar zijn mijn kindjes? Nee, niet jullie, vrindjes, maar mijn echte kindjes!...’ van Robbert-Jan Henkes zijn Russische kindergedichten vertaald. Volgens Kamiel Choi is het een vrolijk boekje dat soms overtuigend inzicht geeft in de werkwijze van een poëtische vertaler.

Bij het Nederlands Kampioenschap Light Verse Dichten eind oktober in Emmen sleepte Emiel Bootsma de publieksprijs weg. Hoe deed hij dat? Inge Boulonois interviewde hem. Zijn werk is een amalgaam van plezierdichten, overpeinzingen en gevoelsuitingen, alles in een strak metrisch pak. Een variëteit aan rijmschema’s passeert de revue. Ook is hij de Rijmende Stadsgids van Den Bosch.

Steven Van Der Heyden won met zijn gedicht 'Woonzorgcentrum' de Rob de Vos-prijs 2023. Vandaag leggen we het juryrapport voor. Hoe beviel het thema de deelnemers dit jaar en hoe stond het met de kwaliteit van de inzendingen? De juryleden aan het woord.

Een voorpublicatie uit de nieuwe bundel van Astrid Arns, 'Cascade'. De hele bundel gaat over relaties en onze onmacht voor het onvermijdelijk verlies dat ooit volgt. Met prachtige regels als ‘je schrijft met denkende hand / dat een buizerd op brede vleugels hangt boven de kroon van een eik. / In de krul van je letters, hunkering.’

Vakwerk, zo noemt Marc Bruynseraede de poëzie in ‘Mea culpa’ van Hilde Keteleer: ‘Zeer mooi beschreven, scherp observerend, met hier en daar wat onthechting, een rijmpje, alliteratie, een woordspelinkje of welgeplaatste metafoor en knappe syntactische constructies.’

Kunst is vaak autobiografisch geïnspireerd en dat is ook bij Louise Glück het geval. Je zou kunnen zeggen dat ze in haar werk het menselijke tekort op individueel, persoonlijk niveau een krachtige stem wilde geven. Een ander kenmerk van Glücks werk: het wil gezien en gehoord worden. Misschien zijn haar gedichten daarom zo toegankelijk en verstaanbaar geschreven. Rogier de Jong in een ontroerende column.

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het vijftigste gesprek, met Pieter Sierdsma, over hoe van het een het ander kwam, columns schrijven tegen het verbazend snel vergeten maar ook als methode het eigen schrijven te verbeteren, het literair klimaat en de trend om zo kunstzinnig of zo gekunsteld mogelijk te schrijven en Meander als strohalm voor veel dichters.

We starten met een nieuwe rubriek. Meander neemt het voortouw om de afstand tussen dichters en recensenten te verkleinen. Iedere twee weken behandelen we het commentaar van een dichter of een recensent. Een inleiding van Janine Jongsma.

Onlangs verscheen 'De dichter en de stad', van de Grieks-Cypriotische auteur Michalis Piërís. De bundel werd bezorgd, vertaald en van een nawoord voorzien door Hero Hokwerda. Tijd voor een gesprek over de dichter als mens en zijn hang naar waarheid, schoonheid, oprechtheid, inhoudelijkheid, kwaliteit en de drang om zonder angsten de wereld te verkennen. Het is poëzie die ‘staat’.

Jan van Gulik is enthousiast over de bundel ‘Schipperen’ van Anne Meerbergen. Een mens in disbalans gaat op zoek naar houvast en evenwicht: ‘Meerbergen weet de kwetsbaarheid die hiermee gepaard gaat in rake beelden te vangen. Het maakt de bundel lief en bovenal herkenbaar. ’

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Hélène Swarth, J.H. Leopold en Jacob Israël de Haan, gedichten die bij de ene lezer niets teweegbrengen en bij de ander alles, vol oude woorden waarvan de dichters hoopten dat zij anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot iets van nu?

Ivan Sacharov vindt dat de poëzie in het debuut van Dirk Mout, ‘Onzegbaar is het blauw’, romantisch-mistroostig oogt: ‘Ondergronds zit er in deze poëzie een flink besef van de eindigheid van dingen, een verlangen haast naar een zekere afloop.’