Archief

Guy Dierckx Ach (waarschuwing op een pakje tabak) De wereld, laat deze wereld lijden aan de ziekte der geleerden: zij, die na de ontlasting de handen wassen in onschuld en, als alles om zeep is wat bijverdienen met het grossieren in één of andere therapie. Alleen de namen van grote rokers leven voort: ze vertrouwen op hun adem wijl hun longen weigeren het volmaakte na te praten.

Anneke Haasnoot: 'Van het scheppen op zich geniet ik intens. Dat ik tijdens het voorlezen het publiek soms een zucht kan horen slaken van ontroering of het kan horen schaterlachen, verbaast me steeds weer. Dat is een leuk extraatje dat me niet onberoerd laat natuurlijk. Het is des te meer reden om opnieuw stof te verzamelen en die te bewerken en dat altijd weer met behulp van de muze.'

'Wat ik zelf betracht en zoek in het werk van anderen is het tegendraads gedachten strelen. Als dichter kan ik dit enkel met woorden die, in tegenstelling tot zuiver klank en kleur en vorm, altijd een toch wel afgebakende betekenis in zich dragen. Daarom hou ik van poëzie die een zintuiglijk genot kan oproepen en die kan worden gezongen als een lied', aldus Guy Dierckx.

Anneke Haasnoot TABEH MARINIER Soms draaide hij muziek Walste met haar de kamer door Fluitte met opzet hard en vals De man die zich op schilderles Afzijdig hield bij het pauzeren Zij bracht de stille kunstenaar Dan altijd koffie Met verbazing zag ik Hoe hij tijdens reünies Kleurrijk en met open blik Tapijten conversatie knoopte Voor mij bleef hij gesloten boek Batik om magerte, mijn vader

Voor Bouke Vlierhuis is de cyclus 'Moedermomenten (zonder moeder)' het pièce de résistance van Sylvie Marie's debuutbundel Zonder: een weergaloze cyclus vol ingehouden woede en schuldgevoel, een genadeloze analyse van een jeugd in een moeilijk gezin.

Het gaat Yerna Van Den Driessche (1949, Bottelare) voor de wind. Met haar poëzie sleepte ze diverse prijzen in de wacht. Ze publiceert in tijdschriften en laat ook op het podium een stevige indruk na. Als kers op de taart verschijnt in het najaar bij uitgeverij P de bundel Reconstructie. Hoog tijd voor een gesprek.

Catharina Blaauwendraad (1965) is dichter en vertaler. Ze debuteerde in 2004 met Niet ik beheers de taal in de Windroos-reeks. Onlangs verscheen haar tweede bundel Beroepsgeheim bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Tijd voor Meander om haar te interviewen over de nieuwe bundel, het vertalen van gedichten en de geheimen van de taal.

Yerna Van Den Driessche Rug je rug moeder, hebben we het best gekend alsof je alleen maar uit rug bestond van je afgevallen: buik en borsten het weke vlees dat ons ooit zoogde dat alles, weg moeder wat overbleef waren wervels wrevels voor je kinderen een houvast voor vader je rug moeder, altijd gebogen over gaten van sleet en kattenkwaad maar nooit over sprookjes die moesten we zelf verzinnen

Catharina Blaauwendraad ADEM Begraaf dit leven in een keel delf een kuil achter de huig Hoor het kokhalzen in zolderkamers Angst met de paplepel

Op 23 mei 2009 ontving Hester Knibbe de driejaarlijkse A. Roland Holstprijs voor poëzie. De jury prees Knibbe’s werk als poging om in taal vat te krijgen op het grensgebied tussen leven en dood. Dat is zeker ook het geval in het bijzondere gedicht 'Psalm 4631'. Ine Boulonois bespreekt het met even bijzondere aandacht.

Zeldzaam mooi zijn in Maarten van den Bergs Traktaatjes vorm en inhoud vervlochten. Deze dichter spreekt keer op keer met twee woorden, stelt Marijntje Gerling vast. Lees de recensie om te zien hoe dat gaat!

Debuteren met een roman in verzen, je moet maar durven. Arthur Wevers deed het met Bittergarnituur en Bouke Vlierhuis raakte bijna vast in een postmodern moeras. Zijn conclusie is: 'een knap gemaakt mengsel van kunst met een grote K en ranzigheid. Typisch iets waar recensenten van houden. Of de gewone lezer het ook waardeert, dat is afwachten.'

Al Galidi doet in De laatste slaaf Ivan Sacharov regelmatig op twee gedachten hinken. Soms vindt hij hem vreselijk flauw, en dan weer bijna briljant. 'Hoewel hij zijn gedichten zo los en luchtig mogelijk opschrijft, blijven ze te ééndimensionaal, blijft hij – in deze bundel althans – te weinig een bruggenbouwer van woorden en te veel van ideeën.'

Joop Leibbrand bespreekt Al is die maan ’n misverstand van Danie Marais: De bundelafbeelding toont een lijkbleek, maanachtig gezicht dat met grote starende ogen ondersteboven vanaf de bovenrand van het boek hangt. Staat de wereld op zijn kop? Of, bij verbijzondering, Marais zelf? Het leven als een dubbel misverstand? In 'Wees gerus' citeert Marais Breytenbach: 'as mens aan die sterre vat / gaan hulle dood, sê Breyten.' Maar gelukkig: 'Daar is niks om voor bang te wees nie -' Mocht het anders lijken, is dát het misverstand...

Pieter Lobbezoo April Ik zie onder mijn huid de aders lopen Als ik mijn hand tegen het licht houd. Als het december is en ik mijn mouwen opstroop Zie ik ringen rond mijn onderarm lopen Ik heb ze geteld, het zijn er drieënveertig links Tweeëndertig rechts. Vanaf de polsen naar boven. Er is niemand die me kan vertellen wat het betekent Maar in de wintermaanden voelt het alsof ik van kwarts ben Koud, bleek, met als enige kleur die vijfenzeventig ringen. Drieënveertig links, tweeëndertig rechts. Ik hou niet van sneeuw, het is koud, bleek en het smelt Tot een onooglijke platgelopen drab. Ooit een gelukkige sneeuwpop gezien? Nu is het goddank april. Als het lente is lij

Herbert Mouwen De anderen die de wassende maan weggeven aan een dode hunkering, die zich huizen en tuinen dromen van ziel en lichaam, die luisteren naar het gazongras dat onhoorbaar groeit, die hun verkleumde handen ruilen voor de vurige monden van de zon, die met hun ogen akkers kunnen omploegen en inzaaien en die zich ontworstelen aan het ongerijmde melodietje van een straatmuzikant, die gaten slaan in hun geheugen en niet meer weggaan, die denken dat vrouwentongen kamerplanten zijn en die de dwangbuis die ik hun aandoe als een bevrijding voelen

Maria Sanz Galmende gooi Je deed het venster open. De dag ging klaren boven alle eeuwen. Een distelvink kwam op de vensterbank, op zoek naar een geslaagde echo om die aan te heffen. Het hart welde op, het lichaam zalfde zich met de vroege bries. Langzamerhand verschenen opnieuw al de taferelen waarin hij wist op te treden, het voorspelbare voor een afwezigheid wreed als de zijne. En plotseling werd je gewaar: de vlammen van zijn handen op je schouders, het volmaakte plengoffer van de dauw dat in jou overstroomde. Je omgaf hem met adem van honing, reeds ademloos na je voorkomen te hebben verzorgd. Nooit was hij daar. De dag ging klaren boven al het leed. Een paar trille

De Spaanse dichteres Maria Sanz is buiten haar vaderland relatief onbekend. Daar komt nu in het Nederlandse taalgebied verandering in, dankzij vertaler Fa Claes. Voor deze aflevering van Wereldpoëzie had Sander de Vaan een kort gesprek met Sanz, die haar hart aan haar geboortestad Sevilla én de poëzie heeft verpand.

Pieter Lobbezoo is een van de jonge talenten die de literaire tijdschriften en poëziepodia bestormen. Hij deed pas net eindexamen, maar schrijft al erg volwassen gedichten. Meander stelt deze creatieve jongeling aan u voor.

Herbert Mouwen is dichter, prozaschrijver, recensent en docent Nederlands. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel De zon is kapot. Van zijn hand verschenen gedichten in onder meer Brabant Literair, De Gekooide Roos, ´t Muzenkoeriertje, Cubra en Meander Magazine. Volgend jaar komt er een nieuwe dichtbundel uit bij uitgeverij Boekscout.

Vandaag overleed Simon Vinkenoog op 80-jarige leeftijd. In 2004 interviewden de lezers van Meander hem. Hij was toen nog zeer levenslustig. Dat is hij gebleven tot aan zijn dood.

April 2009 overleed Martin Bril, “onze chroniqueur van het alledaagse in Nederland”. Aan deze veel te vroeg overleden schrijver moet Karin Doornik denken wanneer zij het gedicht 'Zelfkant' van Simon Vestdijk leest. Reden, om hier eens uitgebreid bij stil te staan.