Inge Kielen: ‘Mijn gedichten vertellen je niets over de zin van het leven, maar over de interpunctie. Details, druppeltjes, kanttekeningen. Hoe de wereld er in grote lijnen uit ziet, weet iedereen. Maar ik laat graag zaken zien waar mensen anders aan voorbijgaan, of als vanzelfsprekend beschouwen.’
Wilma van den Akker bespreekt ‘Vogels en vissen’ van Guillaume van der Graft: “Een gedicht dat blijft hangen in mijn geheugen wordt door mij persoonlijk als een klassieker beschouwd. Het heeft de tand des tijds doorstaan. Later heb ik hieraan andere criteria toegevoegd, zoals het kunnen oproepen van een sfeer, zonder deze heel nadrukkelijk te benoemen, en een zekere gelaagdheid.” In deze bespreking zal blijken dat ‘Vogels en vissen’ ruimschoots aan deze criteria voldoet.
De taal- en stijltechnieken die Marjoleine de Vos inzet in het gedicht ‘Het leven in juni’ zijn al even subtiel en geraffineerd als het gevoel van ‘thuis’ en ‘sereniteit’ dat zij weet op te roepen, betoogt Lambert Wierenga.
Doorgaande trein Reizen zit ons in het bloed, we zijn al weg en we twijnen ritmisch een ragfijne rode draad. Het is al laat, een oranje avondzon huppelt losjes over de einder.Wat een schijnvertoning toch. Het begon zo goed, het vertrek, het begon heel vroeg (dat klinkt als de verleden tijd van vragen), alles was nog grijs en koortsachtig roze en boterkoek en ei en de reis kon volgens ons nog alle kanten op en de koffers waren vol en zwaar van de moeilijke schoenen en de onverteerbare heilige boeken en allerlei zanderig etenswaar. Hebben we alles? We hebben alles.Van […]
‘De zee heeft altijd een grote rol gespeeld in wat ik schreef. Misschien is de zee, met onder andere haar eb en vloed, die mij bij het maken van poëzie inspireert’, vertelt Wim Hofman. ‘In mijn teksten heb ik het wel eens over de Fantastische Oceaan. Het is eigenlijk meer een denkbeeldige zee waar ik vanuit ga.’