Archief

Gedichten van Truus Roeygens, Liesbeth Aerts en Karim Schelkens.

Gedichten van Alex Gentjens, Anthony Roegiers, Paul Bezembinder, Martin Wijtgaard en Bert Struyvé.

Yerna Van den Driessche schreef ‘Schaken met de dood’. Een bundel over de laatste dagen van haar vader, die stierf aan longkanker. Een mooi uitgevoerde bundel, met klein weergegeven op iedere bladzij de laatste maand waarop haar vader nog leefde. Bij elk gedicht wordt een dag doorgekruist. Ivan Sacharov bespreekt de bundel aan de hand van een drietal gedichten.

Uit de ons toegestuurde gedichten selecteerden we er vier met poëzie als onderwerp.

'Dwalmgasten' heet de derde bundel van Mischa Andriessen. ‘Dwaalgasten’. Het motto van de eerste van de vier afdelingen komt uit de 'Metamorphosen' van Ovidius: ‘Heet het dwaling als een man verdwaalt?’ Andriessen zet hiermee direct de toon. Je kunt op deze vraag ‘ja’ antwoorden, maar ‘nee’ is waarschijnlijker: is het niet ons aller lot dwalmgasten te zijn? Ondubbelzinnige antwoorden krijg je van Andriessen niet en mede daardoor blijft de bundel je bezighouden.

‘Tussen hond en wolf’ is de vierde bundel van Klaas Jager (Friesland, 1961). Het woord ‘ik’ wordt nadrukkelijk vermeden, maar gaat deze bundel werkelijk over ‘de opengebroken wereldgrenzen op dit moment en de op drift geslagen mens, die zich vastklampt aan oude waarden en ondertussen wanhopig zoekt naar nieuwe’, zoals de achterflap ons wil doen geloven? Eric van Loo leest meer de worsteling van een eenzaam mens, een kluizenaar welhaast, die poogt ‘een uitweg te vinden die van nature bij hem past’. Poëzie waarin de auteur zich rekenschap geeft van zijn lot, en dit tegelijkertijd probeert te ontstijgen. Poëzie als verslag en remedie in één.

Sven de Swerts (Zoersel 1987), cameraman en editor voor Svenergy. Organisator Theatrale Spoken Word. Of zoals hij zelf zegt (met het oog op de internationale carrière) 'One man army round poet, traveler, playwright, shortfilmer and alround organism'.

In 1945 publiceerde Gerard den Brabander de bundel 'De holle man'. De titel van deze bundel vertoont grote overeenkomst met 'The hollow men' van T.S. Eliot (1925). Dit beroemde gedicht is doortrokken van de sfeer in het Europa van na de Eerste Wereldoorlog, waarbij Eliot op zijn beurt weer beïnvloed is door Dante, m.n. door diens Inferno. De gedichtenreeks ‘De holle man’ van Den Brabander bevat negen onderdelen, en wordt eveneens gekenmerkt door een grimmige sfeer, met zinnen als ‘Daar scheert door de verlatenheid der eeuw / een zwerm van angsten’, ‘De maan verdrinkt gebroken in het puin’ en ‘O holle man, die al die treurnis draagt’. Gedicht IV uit deze reeks, veelal aangedu

Recensent Levity Peters over de bundel ‘Te voet is het heelal drie dagen ver’ van K. Michel: ‘Ik heb van pianisten wel gehoord dat zij moesten opboksen tegen hun eigen registraties. Bij het turnen zie je dat ook: hoe bereik je opnieuw je eigen top? Dat is bijna onmogelijk om vol te houden. Ik kan mij voorstellen dat iets soortgelijks ook het geval zou kunnen zijn bij de wel heel vaak bekroonde dichter K. Michel.’

Kort geleden verscheen 'Dichters van het nieuwe millennium. Nederlandse en Vlaamse poëzie in de 21e eeuw'. Rob de Vos stuurde een aantal vragen aan de samenstellers: Jeroen Dera, Sarah Posman en Kila van der Starre. Vragen over de poëzie van nu, over wat het boek daarover beweert en over de literatuurwetenschap.

Joyce Willemse (Eindhoven, 1971) studeerde International Management en had enige tijd een eigen praktijk als adem- en ontspanningstherapeut. In haar eigen atelier maakt ze voornamelijk etsen. Ook schreef ze een roman. Sinds vorig jaar is ze stadsdichter van Veenendaal. In de Turing Gedichten Wedstrijd 2016 werd ze derde.

Twintig gedichten van en over vluchtelingen, verzameld door Daan Bronkhorst.

In de achtste Poëzie Kort bespreken Lennert Ras en Hans Puper de volgende bundels: ‘Duetten’ van Erik Jan Harmens en Ilja Leonard Pfeijffer, ‘De Cadillac van Mallarmé’ van Patrick Conrad, ‘Wie heeft een middelpunt nodig’ van Anouk Smies en ‘Mond vol demonen’ van Daniël Dee.

‘Tot de stenen wortel schieten’, de titel van Philippe Cailliaus nieuwe bundel, doet denken aan ‘En attendant Godot’ van Samuel Beckett. Het wachten van Estragon en Vladimir op Godot is vergeefs en ook op stenen die wortel schieten kun je wachten tot je een ons weegt. Het is dan een ritueel dat vorm geeft aan de toekomst. Het beeld kan echter ook een teken van doorzettingsvermogen zijn, van optimisme: het ervaringsgegeven dat stenen geen wortel kunnen schieten is in dat geval niet meer dan een voorlopige zekerheid.

Pat Donnez (1958) is schrijver, dichter, interviewer, performer en radiomaker. Eind september verschijnt zijn nieuwe dichtbundel: Radeloos en betoverd. Waaruit in Meander drie gedichten.

Levity Peters: 'Kwaad gesternte' is een zeer complexe en complete bundel. Er zijn zoveel verbindingen tussen de gedichten onderling, dat je je er in kunt blijven verdiepen. Maar het is en blijft poëzie. Los van alle betekenissen en bijbetekenissen die je mag ontsluieren, is er een gevoelslaag die je wezenlijk kan raken, en waardoor ik na de eerste lezing even totaal van de wereld was.’

Max Greyson (1988) is een dichter, prozaschrijver en spoken word performer uit Antwerpen. In oktober verschijnt bij de Arbeiderspers zijn debuutbundel Waanzin went niet.

‘Fiat Lux’ van Stijn Vranken is het schitterend vormgegeven verslag van twee jaar Antwerps stadsdichterschap. ‘Aanstekelijk geschreven’ schrijft de recensent. Betekent dit dat dit boek het goed doet in de open haard? Vranken zou deze grensoverschrijdende leeswijze wel toejuichen. ‘Fiat Lux’ heeft een ruwe voor- en achterzijde, uitstekend geschikt om een lucifer langs aan te strijken. Dat laat wel bruine strepen achter op de kaft. Mooi toch?

Piet Joostens is de samensteller, vertaler en inleider van ‘Vaarwel en beste wensen’, een keuze uit de poëzie en polemieken van Pasolini (1922 – 1975), die bij ons vooral als cineast bekend is. Zijn poëzie doet eigentijds aan door de vaak vrije vorm en zijn engagement (zowel in politieke als in ruimere zin). Hij was tevens een hartstochtelijk verdediger van de traditie. Meestal boeit hij, maar soms is hij ergerlijk en een enkele keer stuitend.

‘Zullen we ooit vulkanen zijn’ is de tweede bundel van de Vlaming Geert Briers. In zijn taalassociaties en verwijzingen naar de amusementswereld klinkt Van Ostaijen door. Het is een bundel die bijna luchthartig aandoet, maar in tweede instantie over onmacht blijkt te gaan. Hij raadt ons aan tijdens het lezen af te zien van kennis, wetenschap en waarheid, maar dat lukt niet: je hebt je verstand wel degelijk nodig.