Archief

Rodaan Al Galidi (1971) belandde na zijn vlucht uit het Irak van Sadam Hoessein in 1998 in Nederland, waar hij vergeefs asiel aanvroeg. Als uitgeprocedeerde vluchteling leerde hij zichzelf de Nederlandse taal en publiceerde vervolgens meerdere dichtbundels en romans. Aldus creëerde hij naar eigen zeggen een heel eigen status: ‘wie schrijft, die blijft’… In 2013 publiceerde hij een prachtige dichtbundel over liefde en eenzaamheid: '‘Liever niet’, antwoordt de liefde'. Sander de Vaan spr@k via een digitale verbinding met Rodaan in zijn woonplaats Zwolle.

Marianne Grootenboer schreef met Van toen en nu en héél misschien ook morgen een eerbewijs aan haar overleden echtgenoot, de musicus Peter Snoei. Met teksten, collages en tekeningen is het in alle opzichten een kleurrijk boek.

Een serenade voor mijn Shéhérazade, de negende bundel van Walter Palm, bestaat uit 52 gedichten voor zijn geliefde die hij Shéhérazade noemt: de betoverende vertelster uit Duizend-en-een-nacht die met haar prachtige verhalen de moordzuchtige sultan nieuwsgierig houdt en zich daarmee het leven redt. Palm probeert op zijn beurt zijn Shéhérazade te boeien met zijn gedichten: iedere week één, een jaar lang.

Vrijdag 30 januari, tijdens de landelijke Poëzieweek, strijden de acht beste poetryslammers in TivoliVredenburg in de finale om de titel Slampion 2015, de Gouden Vink-trofee en 1000 euro. Op 14 januari worden de halve finales gehouden. In Meander stellen we in een aantal afleveringen de regionale slamkampioenen voor die daaraan zullen deelnemen. Dit is de tweede aflevering.

Sinds mei 2012 publiceert Jan Holtman (1969) op de site van SLA|Avier interviews met dichters. Uit de gesprekken die hij tot medio 2014 voerde, werden er tien gebundeld voor Een zweep voor eigen rug. Dat zijn die met Ingmar Heytze, F. Starik, Chrétien Breukers, Kees Engelhart, Esther Porcelijn, Jean Pierre Rawie, Jana Beranová, Ester Naomi Perquin en Delphine Lecompte, de laatste twee keer.

Uitgeverij De Harmonie bracht dichter Remco Campert (1929) en diens vriend Jeroen Henneman (1942) samen voor De Stad, een op fors formaat uitgegeven boek (een maatje meer dan A4) waarin poëzie en beeldende kunst samenkomen. Campert selecteerde uit Remco Campert Dichter (De Bezige Bij 2011) vijftien gedichten en Henneman leverde 23 prenten.

Eric Ruygers Het onopmerkelijke van mussen Om kruimels, glippend door de mazen van de dag, speelden opgewonden mussen zich als een oud pauzefilmpje af. Telkens verspringende beeldjes, bij beetjes gemiste mus daartussen, ik zag ze stukjes aanwezigheid overslaan. Je vroeg toen waar ik was, man die naast je zat in zijn stilte. Die zei het niet te weten, want gedachten had hij wel, onbeduidende, kolkend hoofd vol. Maar geen idee van wat speelde ertussen, waar hij zich ophield, vermiste man.

Eric Ruygers (Heerlen 1955) woont dertig jaar in Rotterdam en is al in de vroege puberteit begonnen met gedichten schrijven. Naast dichter is hij beeldend kunstenaar. Hij deed de Bibliotheek- en Documentatie Academie en studeerde aan de kunstacademie: de Vrije Academie Psychopolis in Den Haag en de Willem de Koning Academie in Rotterdam.

Willem van Zadelhoff toont zich in Het ei van Fabergé een vakman. Hij is niet alleen sterk in ironie, maar ook in de paradox, die goed past bij zijn thematiek: het verleden is voorgoed voorbij en tegelijkertijd aanwezig door de herinnering. Van Zadelhoff bespeelt heel verschillende registers en het is knap hoe hij daarin vorm en inhoud steeds op elkaar betrekt. Een bundel om van te genieten.

In Zelf van Pieter Boskma is de lezer er getuige van hoe de dichter de pijn van een smartelijk verlies bezweert in een magistraal verwerkingsproces, dat uitmondt in de overgave aan zichzelf. Boskma overtreft zichzelf in deze grootse bundel in helderheid en zeggingskracht.

Jacob Groot schreef met Nieuwe zon opgeblazen, hoog geclassificeerde humbug. Een overdreven gearticuleerd onderonsje met zichzelf waarin hij niets anders beweert dan wat hij verzonnen heeft; taal losgezongen van zijn betekenis, niet zozeer onnavolgbaar, als wel gewoon stupide.
Deze soms hilarische lariekoek verscheen in een door De Harmonie prachtig uitgegeven bundel.

Alda Merini (Milaan 1931 – 2009) wordt wel beschouwd als een van de invloedrijkste vrouwelijke Italiaanse dichters van de twintigste eeuw. Deze cultschrijfster is niet alleen beroemd om haar transparante liefdesverzen, mystieke poëzie en realistisch proza, maar ook haar veelbewogen leven en spraakmakende aanwezigheid in rokerige cafés - waar ze gedichten op een schrijfmachine zonder lint schreef en haar werk uitdeelde - spreekt tot de verbeelding van velen. Alda Merini, die bevriend was met Salvatore Quasimodo en bewonderd werd door Montale en Pasolini, debuteerde op haar tweeëntwintigste met de bundel 'La presenza di Orfeo' (1953).

Corrado Hoorweg is de enig overgeblevene van een vriendengroep van vijf dichters rond de in 1937 uit Duitsland via Parijs naar Nederland gevluchte humanist en dichter Wolfgang Frommel (1902-1986), in 1951 oprichter van het tot 2007 bestaande Duitstalige tijdschrift Castrum Peregriniwaarin hun gedichten - in vertaling - verschenen. Castrum Peregrini richtte zich nadrukkelijk op het levend houden van wat als een bij uitstek Europese traditie gezien werd: een humanistische mens- en cultuuropvatting gevoed door het gedachtegoed van de klassieke oudheid en het christendom.
Oorspronkelijk had Hoorweg het plan om alleen het vijftal voor het voetlicht te brengen, maar zich real

Frans Depeuter (Lichtaart, 1937) schreef met Wolken schoven boven ons voorbij al zijn veertiende dichtbundel. De gedichten hebben in al hun haast naïeve eenvoud door de persoonlijke invalshoek een bepaalde zuiverheid die ze als bescheiden document humain lezenswaardig maakt.

In Wel verbinding geen contact roept Guido Utermark een wereld op die vertrouwd overkomt, maar waarmee je geen wezenlijke verbinding lijkt te kunnen maken. Je lijkt deel uit te maken van een laboratoriumexperiment waarin emotie is vervangen door de koele of kille vaststelling van waardevrije feiten. Dat is bepaald verwarrend, maar wanneer je je eraan durft over te geven heel soms ook humoristisch.

Vrijdag 30 januari, tijdens de landelijke Poëzieweek, strijden de acht beste poetryslammers in TivoliVredenburg in de finale om de titel Slampion 2015, de Gouden Vink-trofee en 1000 euro. Op 14 januari worden de halve finales gehouden. In Meander stellen we in een aantal afleveringen de regionale slamkampioenen voor die daaraan zullen deelnemen.

Martin Carrette bespreekt een gedicht van de jong overleden 'treurige prins' der Vlaamse poëzie: Jotie T'Hooft.

In Opzichtige stilte heeft Leonard Nolens de binnenwereld van de maatschappelijk gemarginaliseerde mens naar buiten willen brengen door zich in te leven diens situatie - sterker nog, door de benarde existentie te tonen waarin deze mens gevangenzit. Door de binnenwereld binnenstebuiten te keren geeft hij inzicht in wat ten diepste de ervaring is die leven heet. Wat Nolens de ‘wij’ en de ‘ik’ uit zijn vierdelige bundel laat ondergaan, is tevens een metafoor voor de positie van de dichter in de moderne samenleving. Een dichter heeft zijn sensoren op de werkelijkheid gericht, maar blijft daarin van nature een buitenstaander. Wat hem onderscheidt van de oplettende lezer, is zijn d