Archief

Joost Oomen, stadsdichter van Groningen koos vijf dichters uit die in en rondom de stad Groningen wonen en werken: Jan-Willem Dijk, Jan Glas, Arjen Nolles, Kasper Peters en Leonie Veraar.

Dwaalsporen van Jan Zwaaneveld is een romantische dichtbundel. Niet alleen in zijn onderwerpkeuze is Zwaaneveld een romanticus, maar ook in de behandeling van zijn materiaal. Hij maakt de dingen groter dan zij zijn, of in ieder geval anders, hij maakt ze bijzonder.

Eric van Loo trof het gedicht ‘Afscheid’ van Adriaan Morriën aan op de poëziescheurkalender. Op de achterkant stond vermeld, dat dit gedicht op internet ongekend populair is. Reden genoeg om ‘Afscheid’ aan een nadere beschouwing te onderwerpen.

Het moet voor Jozef Deleu een waagstuk geweest zijn, het samenstellen van een themanummer naar aanleiding het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, omdat Het Liegend Konijn ook nu wilde vasthouden aan de eis dat uitsluitend nieuw werk wordt opgenomen. Bij een vrije inzending kiest een redacteur naar believen, maar als gedichten op verzoek of in opdracht geschreven worden, moet maar worden afgewacht wat het niveau is van wat wordt aangeleverd. Dat is, zeg ik maar meteen, verrassend hoog. Hoe Deleu het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar hij heeft bij veel van zijn auteurs het beste naar boven gehaald. Gewoon omdat ze hem niet teleur wilden stellen?

In het kader van het herdenkingsjaar van De Groote Oorlog brengt Prometheus Tom Lanoye's tien jaar oude bundels Niemands Land en Overkant - vertalingen en bewerkingen van gedichten uit en over WO I - uit in één band. Een mooi verzorgde uitgave waarin een katern indringende foto's en tekeningen zorgt voor de verbinding van de bundels.

De buitendeur, de nieuwe bundel van Charles Ducal, telt 63 gedichten die zijn ondergebracht in acht afdelingen met een verschillende thematische invalshoek. De eerste drie handelen over het gezin waaruit de dichtende ik afkomstig is, het boerenmilieu, zijn kindertijd, de verhouding tot de ouders tot en met hun dood. Dan volgen twee afdelingen waarin de dichter reflecteert op het huidige eigen bestaan, met name op zijn dichterschap, en de laatste drie afdelingen tonen zijn maatschappelijk betrokken, geëngageerde kant.

Archaïsch de dieren van Hester Knibbe gaat over de condition humaine. Grote schrijvers en dichters zijn Knibbe voorgegaan, maar het lijkt of zij daar als eerste over schrijft. Dat komt door haar onmiskenbaar persoonlijke werkwijze, zowel vormtechnisch als inhoudelijk. Daarnaast laat zij zien dat het schrijven van deze poëzie voor haar niet vrijblijvend is, maar noodzaak. Een bundel die zo rijk is, dat iedere bespreking hem tekortdoet.

In Lotgenoten van Gwy Mandelinck zijn niet alle woorden en beelden direct te duiden, maar uit de suggestie die zij oproepen, spreekt kracht. Het zijn gedichten die blijven vragen om betekenis, zich niet onmiddellijk blootgeven. Het begint met de vorm, een enkel woord, een beeld, een enkele zinsnede, een strofe, een motto. Dit is een bundel waar je in hink-stap-sprong doorheen gaat, voordat je patronen gaat ontdekken, je onder de indruk geraakt van de zeggingskracht van deze poëzie. Het vraagt wat tijd om de vensters geopend te krijgen en jezelf in de spiegel te zien.

Dodemansdagen van Willem van Toorn en Hans van de Waarsenburg wordt door de uitgever gepresenteerd als werk van dichters die elkaar gedichten schrijven over het leven: ‘Twee dichters in dialoog over liefde, de herinnering en de onherroepelijke tijd, en over de dood.’

Het is fijn verdwalen in de poëtische werelden van Floor Buschenhenke. Haar tweede bundel, Het moeten eenhoorns zijn, bevat mythologische wezens, belevingen van kinderen en zelf uitgevonden machines. Gedichten om vrolijk van te worden, maar ook met een spannende gelaagdheid.

Joop Leibbrand schreef sinds 2001 honderden recensies van poëziebundels voor Meander. Daarnaast leest hij ook nog de bundels die hij verdeelt onder de andere recensenten. Weinigen zullen de afgelopen jaren zoveel Nederlandse bundels onder ogen hebben gekregen. Een uit de hand gelopen hobby?

Uit het ingestuurde werk selecteerde de redactie vijf gedichten. Van Jelle Jan Klinkert, Niels Vonberg, Elisabeth Kaldas, Wim Klooster en Edward Hoornaert.

Elisabeth Kaldas VANDAAG (2008 Cairo) vandaag wilde ik een doolhof maken van mijn hoofd en nieuwe uitwegen verzinnen - een gat graven onder de heg en mijn nagels zwart laten groeien maar er kwam storm en stof en bomen bewogen ik stak geen straat over, zette mijn ellebogen in een raamkozijn en keek de mannen na die in het schemerdonker speelden om geld, regen volgde snel en spoelde de straten leeg: de broodverkoopsters verlieten hun vaste plek, ik bleef alleen achter

In Mascara weet Peter WJ Brouwer met een enkel woord tal van associaties wakker te roepen. Hij is daar een meester in. Elke keer wanneer je denkt dat je alle betekenislagen van een gedicht hebt afgepeld, blijkt er een andere onder te liggen. In veel gevallen rest er enkel het gevoel dat je binnensluipt, dat je nog niet tot op de bodem bent. Juist dat gevoel, het onvermogen om te verwoorden wat er werkelijk aan de hand is, lijkt mij het belangrijkste element van de poëzie van Peter Brouwer. Een gevoel van onmacht dat hem onverlet door laat zoeken naar het minimum aan woorden waarmee hij de kern zou kunnen raken. Tegen beter weten in. En met een buitengewone muzikaliteit die de sfe

Slauerhoff-liefhebbers opgelet! Als deel tien van de Prominentreeks van uitgeverij Tiem verscheen de studie die de in Portugal wonende Nout Van Den Neste schreef over Slauerhoff en diens relatie met de Portugese cultuur, met name die met de fado (door de UNESCO inmiddels bestempeld als cultureel erfgoed!) en het levensgevoel dat daarin wordt uitgedrukt. Het boek Vida triste, niet alleen de titel van een van Slauerhoffs bekendste eigen gedichten, maar ook die van een beroemde fado uit de jaren ’20 en ’30 van zangeres Maria Alice, beschrijft hoe Slauerhoff, die regelmatig fadoplaten kocht, de Portugese volksmuziek beleefd moet hebben en als inspiratiebron gebruikte voor zijn eigen g

Voor De 100 beste gedichten van de Eerste Wereldoorlog kon Geert Buelens putten uit zijn omvangrijke (672 blz.), al in 2008 verschenen bloemlezing Het lijf in slijk geplant, een boek dat destijds gelijktijdig uitkwam met zijn imposante studie Europa Europa! Over dichters van de Grote Oorlog, waarin hij liet zien dat het schrijven van poëzie over WO I niet was voorbehouden aan de Engelstalige dichters alleen.

De beloofde dinsdag van Martijn den Ouden zit vol tegenstellingen: niet alleen staat het kind tegenover de volwassene, ook thema’s als heiligheid en onheiligheid (of hier: ‘onreinheid’) worden aan de orde gesteld. Opvallend is verder de aandacht voor kleur in de bundel. Het zal alles te maken hebben met de achtergrond van de auteur. Den Ouden studeerde af aan de Gerrit Rietveld Academie te Amsterdam.

In stille nachten van Till Lindemann, zanger van de Duitse band Rammstein, is een door en door romantische bundel, waarin melancholie om het verlies van schoonheid, trouw en onschuld samengaat met grofheid, bruutheid en agressie.

Lambert Wierenga laat zien, hoe het kinderlijk eenvoudige ogende ‘Ridder’ van Mark Boog zich als een pointillistische schildering geleidelijk aftekent. “Zou de – volwassen – spreekinstantie erkenning vragen voor wat ‘het kind’ – hier vervult de perspectivische ambivalentie, naast z’n procedurele functie, ook een thematische rol – meemaakt en doormaakt om het gevecht vol te houden?”

Eric de Rooij doceerde Nederlands, maatschappijleer en geschiedenis. Vanaf 2007 werkt hij als humanistisch geestelijk verzorger. Hij schrijft artikelen, interviews en recensies voor 'Human' en het 'Tijdschrift Geestelijke Verzorging'. Van hem verschenen twee kinderboeken en in samenwerking met Ronny Boogaart brengt hij literaire wandelgidsen uit.