Archief

DichtSlamRap 2013. In de inleiding van deze verzamelbundel (de tiende, met daarin ook alle winnaars sinds 2004) schrijft juryvoorzitter en voormalig winnaar Acg Vianen: 'De dichters hebben hun stem met inkt gespoeld en de woorden gezet op verwondering'.

Henk Ester lijkt in Bijgeluiden twee dichtbundels tot één te hebben gesmeed: een matige, wisselvallige bundel waarin het cerebrale overheerst, waarin quasi-filosofische ideeën staan over muziek en kunst en waarin de poëzie zoekend en goeddeels beschrijvend is – en een betere bundel met een nadruk op natuur, met een intensere, meer poëtische beleving, met een grotere urgentie en een spannendere benadering van kunst en muziek.

Bij enkele gedichten uit Miriam Janssens Voeten in vandaag dacht Levity Peters: ze kan het dus wel. Het waren de gedichten met de minste fratsen, waarin ze niet probeerde om interessant te schrijven. Soms vond hij ze dan zelfs muzikaal.

In Les-Stof van L.F. Rosen zijn de gedichten zo uiteenlopend van onderwerp en toon, zo onhelder van gedachtevorming, dat zij nauwelijks beklijven. De dichter blijft steken in onvoldoende doorgewerkte observaties en te ingewikkelde taalconstructies en bedachte beelden.

Suzanne Binnemans beschrijft in Omwille van het bloed de relatie van een dochter met haar ‘door drank getormenteerde vader’. Het is de vraag of de dichteres erin geslaagd is om voldoende afstand te bewaren tot haar onderwerp.

De gedichten in Dichter bij de dagen van Antoinette Sisto gaan over ziekte en dood van een geliefde. Wat is poëzie een wreed medium voor zulke zaken. Ze dwong de dichteres om haar gevoelens en ervaringen in een vorm te gieten die ver af staat van de meedogenloze werkelijkheid, en om haar emoties zo levend mogelijk te verwoorden. Zo werd het bovenal een liefdesbundel.

Van Michael March verscheen dankzij de bemoeienis van Arnon Grunberg en Chrétien Breukers de tweetalige bundel Half Pint / Half Vol. Voor wie iets heel bijzonders wil lezen!

Cees Nooteboom neemt duidelijk stelling in het hier besproken gedicht: ‘Poëzie kan nooit over mij gaan’. Weg met het autobiografische geneuzel. Dan volgt de volgende mokerslag: ‘noch ik over poëzie’. Maar wie neemt dan het woord? Joris Lenstra helpt ons om weer op te krabbelen.

Levity Peters las de bundel Avond Malen van Tuvit Shlomi. Het menu is aantrekkelijk, de zes gangen beloven een smulpartij van lichte kost, maar hoewel veel gedichten soepel naar binnen glijden, moet hij toch constateren dat hij slecht verteerde ideetjes op een soms onverteerbare manier kreeg opgediend. Maar Tuvit is zeker niet talentloos, af en toe weet zij te betoveren door de klank.

Het laatmiddeleeuwse Gruuthusehandschrift staat centraal staat in de Brugse tentoonstelling ‘Liefde en Devotie’ over het culturele, sociale en religieuze klimaat in Brugge rond 1400. Ter gelegenheid hiervan stelde Herman Brinkman onder de titel Liefde, leven en devotie een bloemlezing samen van teksten uit het handschrift die vervolgens door dichteres Maria van Daalen in modern Nederlands werden vertaald. Een prachtige uitgave.

Schrijfster/filmmaakster Marion Bloem staat met haar nieuwste roman Een meisje van honderd (De Arbeiderspers) weer volop in de belangstelling. Naast romans schrijft ze sinds jaar en dag ook gedichten. Alle reden voor Sander de Vaan om een vr@@ggesprek met haar aan te gaan.

Marco Martens LUCY II Ooit vlochten onze vingers als vanzelf in elkaar, maar na verloop van tijd zijn ze gaan wijzen. Meestal als er sores is dan heb ìk het gedaan, want ze begrijpt niet dat ik probeer haar te begrijpen. We moeten lijmen, kopen bloemen, hebben spijt en praten uit om te vermijden, te verbloemen, kennen pijn en slapen thuis. We delen uit en incasseren, draaien kundig om de kern. Tot de nacht wordt ingezet en onze echo langzaam sterft.

Marco Martens (1982) groeide op in Maarheeze, bloeide op in Eindhoven, woont sinds kort in Rotterdam en is vorig jaar afgestudeerd aan de Lerarenopleiding Nederlands. Hij publiceerde poëzie in de DichtSlamRap bundels 2009, 2010, 2011, in Krakatau.nl en Brabant Cultureel. Ook publiceerde hij een verhalenbundel getiteld Rubberboot ( 2012) en enkele essays en columns. Hij is veelvuldig te zien geweest in optredens met het rapcollectief Macronizm waaronder in zalen als Melkweg, 013, De Effenaar. Tevens was hij te zien met de voorstelling ...

Tuvit Shlomi Wasmachine De wasmachine draaide over uren over cycli en seizoenen Om met wat poeder met wat poeder telkens weer opnieuw gemaakte vlekken weg te boenen Maar wasmachine wasmachine zul jij het nooit van je leven leren? De echte vuiligheid zit in de mens zit in de mens niet in zijn kleren

Tuvit Shlomi (1980) is dochter van een Israëlische vader en een Nederlands-Joodse moeder. In 2009 dong ze onder het pseudoniem Wallada bint-al Mustafi mee naar de prestigieuze El Hizrja Literatuurprijs voor Arabische dichttalenten en werd prompt tot één van de winnaars uitgeroepen. Tuvit woont en werkt in Israël. Onlangs verscheen haar debuutbundel Avond Malen, bij uitgeverij Prometheus. Sander de Vaan spr@k met haar over ploegscharen, omhelzingen, harten van corduroy, goed eten, onthutste zandkorrels en nog veel meer. Tevens selecteerde hij enkele gedichten uit haar bundel.

In Rijgen, de tweede bundel van Florence Tonk, staan weinig gedichten die uitnodigen tot meerdere keren lezen en een uitgebreider onderzoek. De toegankelijke taal biedt weinig diepgang, alles blijft zonder veel emotie aan de oppervlakte. Maar tegenover deze vage, te algemene gedichten staan andere waarin Tonk gelukkig wel met concrete beelden komt. Zo is er een mooi lichamelijk gedicht dat doet denken aan werk van L.F. Rosen.

Het maartnummer van Hollands Maandblad verdient het alleen al gelezen te worden om het gedicht 'Onstoffelijk overschot' van Leo Vroman. Het eindigt met de regel 'dat ik het was die er niet is', maar op 7 maart 2013, de dagtekening van het gedicht, bewees hij nog lang geen herinnering te zijn.

Met grote aanleg geschreven. Deze visueel getinte poëzie heeft duidelijk meerdere betekenislagen en is vaak knap geformuleerd. Aldus Ivan Sacharov over Uitzicht is een afstand die zich omkeert van Bernke Klein Zandvoort.

Hein Walter schrijft poëzie met mensen die dementeren. In Wijsheid vergeet je niet wordt met eenvoudige gedachten en woorden op een integere, zuivere manier echte, levende poëzie gemaakt.

'Geen bespreking kan aan dit meesterwerk recht doen. Zoveel humor, zoveel gedachten, zoveel brille. Iedere bespiegeling zou deze bundel te kort doen.' Harry Vaandrager over Ondoden van Jan Kuijper.

'De Nederlandstalige poëzie van de afgelopen halve eeuw is adembenemend en onuitputtelijk rijk', schrijven Koen Stassijns en Ivo van Strijtem in de inleiding bij hun voor Lannoo samengestelde bloemlezing Van Hugo Claus tot Ramsey Nasr. Met hun keuze van 265 klassiekers uit de poëzie van 1944 tot bijna vandaag bewijzen zij dat dit waar is.