Archief

In Darwin en ik van Ina Stabergh is de natuur een spiegel, die laat zien dat goedbeschouwd de wereld zo diep is als de hemel hoog. Ivan Sacharov vraagt zich af of Stabergh nu echt de 'hulp' van Darwin nodig had om haar poëzie te kunnen schrijven.

In Voegwerk van Stefaan van den Bremt werken volgens Marijntje Gerling tekst en beeld op bijzondere wijze op elkaar in. De bundel beweegt zich op subtiele wijze op alle terreinen van het leven en ook andere kunstenaars en kunstvormen worden vakkundig en zonder moeite aan elkaar gevoegd.

In Op zekere dag ziet u plotsklaps de ware liefde van Wim Hofman getuigen volgens Marijntje Gerling opmerkelijk veel gedichten van een positieve houding ten opzichte van de liefde. Het adagium lijkt zoveel te zijn als: ‘lezer laat je door de liefde verrassen, wees alert op de ware en laat je maar rustig vervoeren door dit onverwachte geluk.’

Peter M. van der Linden dordrecht vroeger vond ik dat een geheimzinnige stad met het r.k ziekenhuis en poorten eromheen waar ik met moeder en de pont aankwam vanuit zwijndrecht als ik ziek was aan mijn oren ik fietste in die tijd ook wel eens naar r.c.d met mijn voetbalvriendjes van vv. zwijndrecht d3 en meerdere malen naar dfc waar we tot de c1 kansloos van de mat werden getikt als puber leerde ik flipperen als tommy in de muizenval drinken in het dolhuys en geniepig klaverjassen in vissers zaken die ik nog steeds goed beheers later ging ik er ook maar wonen en leerde de muzikanten en de geveltjes kennen en hoe mooi die geveltjes ook zijn je hebt er 's nachts niks aan

Peter M. van der Linden is kunstschilder, zanger, performer, kok en dichter. In 2003 werd hij verkozen tot poezië-performer van het jaar van België. Een jaar later stond hij in de finale NK Poetry Slam. In 2005 debuteerde hij bij uitgeverij Vassallucci met de bundel Ich bin ein star baby. Onlangs verscheen zijn tweede bundel Zendag bij uitgeverij De Contrabas en behaalde hij de tweede plaats op het NK Poetry Slam.

Naarmate Johan Reijmerink de gedichten uit Victoria van F. Starik meer tot zich door liet dringen, gaven ze hem een verfrissende blik op de vergankelijkheid van het leven van gewone mensen. Hij concludeert: Starik heeft een bijdetijdse bundel geschreven met een aantal memorabele confrontaties met de vergankelijkheid.

In deze aflevering een gedicht dat ooit in alle bloemlezingen en schoolboeken Nederlands stond, 'Changement de décor' van Ellen Warmond. Inge Boulonois besteedt extra aandacht aan de overvloedige beeldspraak in dit gedicht.

Sinds kort is op de site van het Huygens Instituut de complete tekst te vinden van Van Deyssels Menschen en bergen. Het betreft hier een door Jan-Willem van der Weij bezorgde uiterst complete wetenschappelijke editie, voorzien van een overzichtelijke, intuïtieve en plezierig lezende gebruikersinterface. Bouke Vlierhuis toont zich onder de indruk, maar blijft toch liever spreken van een verhaal dan van een prozagedicht. Oordeel zelf, en geniet vooral van de fraaie poepscène!

Van Dimitri Antonissen (1974) verschenen gedichten en verhalen in literaire tijdschriften als Lava Literair, Sampel, Meander en in NRC Next. Hij is 35, woont in Antwerpen in de schaduw van het Beerschotstadion, en is verzot op zijn vrouw, dochter, hardlopen, lekker eten, kranten, ArtLine-stiften, New York en Shiraz. En op stiftdichten: in krantenartikelen woorden schrappen tot er een gedicht overblijft. In april verschijnt bij Wintertuin een eerste bundel.

Dimitri Antonissen

Op verzoek van Meander schreef Jan Willem Bos een korte biografische schets van de Roemeense dichteres Angela Marinescu. Sander de Vaan maakte een selectie van door Bos vertaalde gedichten. Wat Angela Marinescu te zeggen heeft, en de manier waarop ze het zegt, levert een heel eigen geluid op in de Roemeense poëzie

Angela Marinescu Blues (Aceste bluesuri impregnate) Deze bluesgedichten doordrongen van de geur van papier van de gitaar van Paco de Lucia en van jouw kracht je te verschuilen achter een clownsmasker zijn precies wat ik me nu heb voorgenomen niet meer, maar ook niet minder in een gelijkmatig en toch onheilspellend ritme van steeds geraffineerder vleselijke genoegens toen het welriekende haar op je borst vermengd met sigarettenrook me een moeilijk te beschrijven beneveling van de zintuigen bezorgde, en toen ik omzichtig afdaalde over de middellijn, ik bedoel die bruinige lijn van jouw buik had ik kunnen stuiten op een kuil, een meer, een put maar ik botste op een in de nat

'De laatste jaren heb ik me toegelegd op het schrijven van ekfrastische poëzie, gedichten die geïnspireerd zijn door schilderijen of beelden. Dat voelt voor mij natuurlijk heel vertrouwd', vertelt Inge Boulonois. De dichteres maakte een jaar of tien geleden, min of meer noodgedwongen, de overstap van de beeldende kunst naar de poëzie. Ze won inmiddels diverse prijzen.

Inge Boulonois TOURNEE Wat gebeurt: een gele dag en hij nestelt zich als bij toeval in de korf van mijn ribbenkast, die vogel van kristal. Mooier dan La Gioconda en nooit vermoeid bezit hij bebroedt hij mijn hardrode hart, de dauw van de melkweg nog rond zijn bek. Met de kop continu in de wolken ritselt hij op overgebleven blad, port een verborgen vonk op, zingt prompt heel mijn binnenste licht, veel lichter dan het oog van een dichter in de regel velen kan. Op een gele dag nestelt hij zich als bij toeval in de korf van een ribbenkast. Al eeuwen is hij op tournee –

Frouke Arns won onlangs de Meander Dichtersprijs. Sander de Vaan had een gesprek met haar over poëzieverslaving, overslaande stemmen, openstaande dichtdeuren en nog wat meer.

Marleen van der Velden Het begin van het einde Ik laat mijn handen vogels zijn. Nu de jaren niet meer in september beginnen, scheur ik het masker van jeugdigheid af en kleur binnen de lijntjes de advertenties in. ‘Ervaring gewenst. U bent sociaal en stressbestendig.’ Ik ben vooral lamlendig. Ik laat mijn hand een rendier zijn. Het papier heeft een afdruk op mijn gezicht achtergelaten, gelukkig is er geen verschil te zien. In het licht zie je strepen, zoals op een slecht geverfde muur. In mij is nu al een ruïne zichtbaar. Bouwvakkers heb ik nooit begrepen, ik breek de dingen liever af en bereken nooit de som van mijn gebreken. Ik laat mijn handen vuisten zijn.

Marleen van der Velden (1987) timmert aan de weg. Hoewel ze nog jong is, heeft ze al regelmatig in de spotlights gestaan. Zo won ze in 2008 de CJP Kortverhalenwedstrijd en stond ze het jaar erna op Onbederf’lijk Vers in Nijmegen. Anna de Bruyckere had een gesprek met haar over proza en poëzie, de buurvrouw, en smaakoordelen.

Kort nadat Antoinette Sisto in 2007 debuteerde met een dichtbundel, verscheen een interview met gedichten in Meander. Onlangs stuurde de dichteres nieuw werk in.

Antoinette Sisto F O C U S Wat is dat teer, afbreekbaar punt waar onze lijnen niet meer samenvloeien? Afstand die ik volg maar niet naartoe genegen ben Gevallen appels kan ik feilloos vinden op de tast in het donker, verscholen in greppels achter de dijk. Cirkels in het jonge gras die onuitwisbaar willen blijven of ik jou daadwerkelijk terugvind - in een ring een naam die anders klinkt Waar zal ik straks ontwaken tussen het weiland en de sloot tussen de einder en het water tussen de parelmoeren wolken torenhoog – boven huizen in de ochtendkou of onder jouw arm buiten het dekbed naast je hartstochtelijk slapend oog dit gedicht is op de tweede plaats geëind