Archief

Gerry van der Linden King Ear De jongen met oren, ha, ha als koolbladeren eet niet hij beziet het schimmenrijk schaart zich om een hoeveelheid koninklijke schaduw hij vangt en eet het op het wast tot in zijn oren zijn hoofd troont ermee weg hij denkt niet meer aan wat hij voorstelt hij groeit tot een man met een glazen muil een man met fonkelende oren

'De gemiddelde volwassen deelnemer aan een schrijf- of dichtworkshop wil publiceren. Dat lijkt het doel. Men wil leren hoe te schrijven, zodat een publicatie van eigen poëzie of proza dichterbij komt. Soms lijkt de ambitie om zich kenbaar te maken de innerlijke noodzaak om te schrijven te vervangen. Maar misschien is dat gerelateerd aan de tijd waarin we leven', aldus Gerry van der Linden.

Van Ron Hoeks (1960) verscheen in 2002 het gedicht 'Amputatie' in Meander. Dat gedicht werd eveneens opgenomen in de bundel Vijftig dichters. Het beste uit tien jaar Meander uit 2005. Over poëzie zegt Hoeks: "Het is voor mij bijna ademen. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik denk bijna in poëzie, ook in de periodes dat ik minder schrijf. Het zit altijd wel in mijn hoofd." Tijd voor wat nieuw werk van hem in Meander.

Rodaan Al Galidi is in meerder opzichten een dichter met twee gezichten. Een dichter die zich enerzijds misbruikt en verziekt voelt door ons land met zijn vele geschreven en ongeschreven regels maar anderzijds niet kan leven zonder zijn Nederlands publiek. Een dichter wiens beheersing van de Nederlandse taal vaak tekort schiet, maar die ook toegankelijker, vloeiender en beeldrijker een verhaal weet te vertellen dan vele 'autochtone' dichters. Een gekwelde dichter enerzijds, die wil schrijven over demonen uit een donker verleden, anderzijds een dichter die schrijft voor het podium, voor de lach van het publiek. Aldus Bouke Vlierhuis in zijn bespreking van Digitale hemelvaart.

In zet en af en zweef bedrijft een dichter op een onnavolgbare manier onderzoek, viert feest, wordt een met de natuur.. Geraffineerd smeedt zij oer en futuur aaneen, put net zo makkelijk uit het hardloperslied van een Navajo indiaan als uit een steekproef in een wetenschappelijk tijdschrift. Het resultaat gedragen door een wel zeer wonderlijke en intrigerende wolk van taal en talen, die richting geven aan een mogelijk pad, terug naar een soort oerstaat, waarin mens en omgeving niet van elkaar te onderscheiden is, maar zoals de dichter zelf ergens zegt: ‘Alleen de mens kan dichten.’ Emily Kocken over de tweede bundel van Hélène Gelèns.

'De bundel Er moet sprake zijn van een misverstand laat een Mark Boog zien die zich ontwikkeld heeft, die zich blijft ontwikkelen en die dus nog lang een van de meest interessante dichters van ons taalgebied zal blijven.' Lees in de recensie waarop Bouke Vlierhuis dit oordeel baseert.

Herinneringen aan vroeger, wat zijn dat eigenlijk? In het gedicht 'Geen spaak' van Jane Leusink dat Lambert Wierenga hier analyseert, onderneemt de dichter een intieme poging om de verwondering over het geheim van de ‘kleine maar kostbare herinnering’ te onderzoeken.

Joop Leibbrand besluit zijn recensie van het poëziedebuut van Mala Kishoendajal met: 'Pijn in parlando blijkt wel degelijk de moeite waard om te lezen, maar dan vooral door wát Kishoendajal te zeggen heeft. Daarvoor is het dan wel nodig hoe zij het zegt regelmatig voor lief te nemen.'

'Bij poëzie gaat het mij om het onzegbare zegbaar te maken. Dat is mijn streven', vertelt de Vlaamse dichter Geert Jan Beeckman (1961). 'Ik zeg ‘streven’, omdat dit het hoogste goed is dat een schrijver of andere kunstenaar kan bereiken in zijn of haar doen. Deze vaststelling noopt mij te zeggen dat wie dicht, of anders aan de kunst is, veel nederigheid aan de dag moet leggen.'

Federico García Lorca EL GRITO La elipse de un grito, va de monte a monte. Desde los olivos será un arco iris negro sobre la noche azul. ¡Ay! Como un arco de viola el grito ha hecho vibrar largas cuerdas del viento. ¡Ay! (Las gentes de las cuevas asoman sus velones.) ¡Ay! * DE KREET De ellips van een kreet slaat van berg naar berg. Vanuit de olijfgaarden wordt hij een zwarte regenboog over de blauwe nacht. Ay! Als de strijkstok van een altviool liet de kreet de lange snaren van de wind trillen. Ay! (De grotbewoners komen met hun lampen naar buiten.) Ay! Vertaling: Bart Vonck

Geert Jan Beeckman GASSTATION Dit is wat je kan zien: kwam de laatste man langs met zolen van stof en grind tot hij zweeg stierf er ook een auto zwart in de woestijn en sindsdien gaat het gat van het land over de grondwet van stilte of wat nog op oude tijden ontstaat wind waait alles het verleden in. Wij die door de zon Hopper zien weten wat voor de hypnose kiest: de bel als lichtjaar door de lucht het werkelijke wachten in zo goed als echt buiten zien.

Federico García Lorca geldt als Spanje’s bekendste dichter aller tijden. Deze dichter werd kort na het begin van de Spaanse burgeroorlog gedood, een moord die menig Spanjaard nog altijd bezighoudt. Anno 2010 gaat het ons, poezieliefhebbers, vooral om zijn literaire nalatenschap. Onlangs verscheen bij uitgeverij Atheneum – Polak & Van Gennip zijn Verzamelde gedichten, in een magnifieke vertaling van Bart Vonck.

De informatie achter in Sierlijke golven krullen van plezier, de achtste bundel van de Curaçaose dichter Walter Palm, wekt hoge verwachtingen. Joop Leibbrand vindt dat ze niet worden waargemaakt.

Thom Schrijer schreef met Langs binnenpaden een dikke bundel. Te dik, vindt Bouke Vlierhuis, die nochtans constateert dat in dit overvolle boek wel een sterke bundel verstopt zit.

Krijn Peter Hesselink Lotgenoten Een knikker ligt op straat, ik buk, het is zo’n grote, tientallen gewoontjes had ik er vroeger voor over om zo’n knikker op mijn handpalm rond te mogen laten rollen Een zwarte man loopt naar de tram, sportschoenen een beige pantalon, een overhemd een pet van gangsterrapper 50 Cent en op die pet twee plastic duivelhoorntjes en in zijn hand een plastic drietand om in zondig vlees te prikken, de tram rijdt voor zijn neus de straat uit, hij heeft geen weet van wat hij heeft gemist, de vork hangt langs zijn lijf, nog even en de tanden boren zich in het gebarsten asfalt Hoe lang kan iemand zo verloren blijven tot iemand hem de hand reikt,

Jos Versteegen Iets moois voor films De hennen zaten ’s ochtends nog bijeengekropen aan de wand, er lag een sneeuw van bruine veren. Hij zag de rattenpoot waarop de klem was dichtgeslagen, ’s nachts, achter een scherm van kippengaas. Het dier dat zich had losgevreten. De buurman luistert, roert zijn koffie, stoot sigaretten uit een pakje. De lucifers, de rook, het lachen. Hij trok de kaken los, viste de rattenpoot uit mest en zaagsel en wierp hem buiten van zich af, een boemerang van vlees en bloed, verdwenen in een struik maar door de grote hond teruggehaald. Het was om zes uur in de morgen. Ze drinken bier – de flessen sissen – en eten peperkoek met boter. D

Anne Toulet naakter kan ik niet ik heb mijn woorden afgelegd ze zwerven over de vloer ja, daar naast die vuile sokken de punten, met of zonder komma's vind je onder het bed wellicht tussen stof van vroeger vrijen en een verdwaalde zondagskrant ik draag nu enkel nog mezelf en spreek mijn taal in stilte zodat jij slechts de echo hoort van een verkleed verleden

Van Anne Toulet (1962) verschenen gedichten in de tijdschriften Debutant en Opspraak, in volume 8 van de bundel 1001 liefdes van Creatief Schrijven, en in de Trouwbundel dicht in de buurt met de 100 beste van Noord-Holland. Op het web verschenen publicaties in Meander, Krakatau, Opspraak en De Contrabas. Twee jaar geleden debuteerde de Vlaamse bij uitgeverij Schakel in Utrecht met de bundel met mijn ogen dicht.

'Je hebt als dichter vakbekwaamheid nodig om woorden je wil op te leggen. Maar om iets werkelijk bijzonders neer te kunnen zetten, heb je ook iets nodig dat je - met een ouderwets woord - inspiratie zou kunnen noemen', aldus Krijn Peter Hesselink. Maarten Gulden had een gesprek met deze podiumdichter over orakeltaal in een oude doos, broer Sieger Baljon, en de donkere kanten van het bestaan.

Op 6 mei verschijnt de bundel Zijn overhemden op jouw huid van Jos Versteegen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. In Meander alvast drie gedichten hieruit.

Zijn poëzie kenmerkt zich door een soort dubbele ironie, waarin de beschrijving van voornamelijk kleine gebeurtenissen ertoe dient grote, melancholische gevoelens op te roepen, die vervolgens door stijl en woordkeuze haast laconiek geridiculariseerd worden, maar zodanig dat er toch altijd een herkenbare kern overblijft waarin Korteweg zich blootgeeft - om vervolgens met dezelfde vaart al het openhartige en confidentiële toch weer licht bespottelijk te maken.' Joop Leibbrand over Ouderen zijn het gelukkigst van Anton Korteweg.

Kees Klok vertaalt poëzie en publiceert behalve poëzie en proza ook op het terrein van de geschiedenis. Het is al weer enkele jaren geleden dat Meander gedichten van hem publiceerde. Tijd voor een paar nieuwe dus.

Ann van Dessel ooit was ik de eerste die op kamertemperatuur de kast beklom. zolang ik rook naar verre landen streelden de handen die mij vonden de zomer uit mijn huid. verhard van heimwee naar zee en zand gaf ik mijn kleuren op. ik werd een mak soort kamerplant die nooit om water vroeg en zwijgzaam het stof van maanden droeg. door een ander strand te vondeling gelegd, bloedde elke zomer een nieuwe steen dood naast mij. de handen luisteren al lang niet meer naar de zeeën die wij zingen. de kast kreunt onder het gewicht van ons keihard zwijgen.