Archief

Elisabeth Kaldas VANDAAG (2008 Cairo) vandaag wilde ik een doolhof maken van mijn hoofd en nieuwe uitwegen verzinnen - een gat graven onder de heg en mijn nagels zwart laten groeien maar er kwam storm en stof en bomen bewogen ik stak geen straat over, zette mijn ellebogen in een raamkozijn en keek de mannen na die in het schemerdonker speelden om geld, regen volgde snel en spoelde de straten leeg: de broodverkoopsters verlieten hun vaste plek, ik bleef alleen achter

Uit het ingestuurde werk selecteerde de redactie vijf gedichten. Van Jelle Jan Klinkert, Niels Vonberg, Elisabeth Kaldas, Wim Klooster en Edward Hoornaert.

Joop Leibbrand schreef sinds 2001 honderden recensies van poëziebundels voor Meander. Daarnaast leest hij ook nog de bundels die hij verdeelt onder de andere recensenten. Weinigen zullen de afgelopen jaren zoveel Nederlandse bundels onder ogen hebben gekregen. Een uit de hand gelopen hobby?

Het is fijn verdwalen in de poëtische werelden van Floor Buschenhenke. Haar tweede bundel, Het moeten eenhoorns zijn, bevat mythologische wezens, belevingen van kinderen en zelf uitgevonden machines. Gedichten om vrolijk van te worden, maar ook met een spannende gelaagdheid.

Dodemansdagen van Willem van Toorn en Hans van de Waarsenburg wordt door de uitgever gepresenteerd als werk van dichters die elkaar gedichten schrijven over het leven: ‘Twee dichters in dialoog over liefde, de herinnering en de onherroepelijke tijd, en over de dood.’

In Lotgenoten van Gwy Mandelinck zijn niet alle woorden en beelden direct te duiden, maar uit de suggestie die zij oproepen, spreekt kracht. Het zijn gedichten die blijven vragen om betekenis, zich niet onmiddellijk blootgeven. Het begint met de vorm, een enkel woord, een beeld, een enkele zinsnede, een strofe, een motto. Dit is een bundel waar je in hink-stap-sprong doorheen gaat, voordat je patronen gaat ontdekken, je onder de indruk geraakt van de zeggingskracht van deze poëzie. Het vraagt wat tijd om de vensters geopend te krijgen en jezelf in de spiegel te zien.

Archaïsch de dieren van Hester Knibbe gaat over de condition humaine. Grote schrijvers en dichters zijn Knibbe voorgegaan, maar het lijkt of zij daar als eerste over schrijft. Dat komt door haar onmiskenbaar persoonlijke werkwijze, zowel vormtechnisch als inhoudelijk. Daarnaast laat zij zien dat het schrijven van deze poëzie voor haar niet vrijblijvend is, maar noodzaak. Een bundel die zo rijk is, dat iedere bespreking hem tekortdoet.

De buitendeur, de nieuwe bundel van Charles Ducal, telt 63 gedichten die zijn ondergebracht in acht afdelingen met een verschillende thematische invalshoek. De eerste drie handelen over het gezin waaruit de dichtende ik afkomstig is, het boerenmilieu, zijn kindertijd, de verhouding tot de ouders tot en met hun dood. Dan volgen twee afdelingen waarin de dichter reflecteert op het huidige eigen bestaan, met name op zijn dichterschap, en de laatste drie afdelingen tonen zijn maatschappelijk betrokken, geëngageerde kant.

In het kader van het herdenkingsjaar van De Groote Oorlog brengt Prometheus Tom Lanoye's tien jaar oude bundels Niemands Land en Overkant - vertalingen en bewerkingen van gedichten uit en over WO I - uit in één band. Een mooi verzorgde uitgave waarin een katern indringende foto's en tekeningen zorgt voor de verbinding van de bundels.

Het moet voor Jozef Deleu een waagstuk geweest zijn, het samenstellen van een themanummer naar aanleiding het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, omdat Het Liegend Konijn ook nu wilde vasthouden aan de eis dat uitsluitend nieuw werk wordt opgenomen. Bij een vrije inzending kiest een redacteur naar believen, maar als gedichten op verzoek of in opdracht geschreven worden, moet maar worden afgewacht wat het niveau is van wat wordt aangeleverd. Dat is, zeg ik maar meteen, verrassend hoog. Hoe Deleu het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar hij heeft bij veel van zijn auteurs het beste naar boven gehaald. Gewoon omdat ze hem niet teleur wilden stellen?

Eric van Loo trof het gedicht ‘Afscheid’ van Adriaan Morriën aan op de poëziescheurkalender. Op de achterkant stond vermeld, dat dit gedicht op internet ongekend populair is. Reden genoeg om ‘Afscheid’ aan een nadere beschouwing te onderwerpen.

Dwaalsporen van Jan Zwaaneveld is een romantische dichtbundel. Niet alleen in zijn onderwerpkeuze is Zwaaneveld een romanticus, maar ook in de behandeling van zijn materiaal. Hij maakt de dingen groter dan zij zijn, of in ieder geval anders, hij maakt ze bijzonder.

Joost Oomen, stadsdichter van Groningen koos vijf dichters uit die in en rondom de stad Groningen wonen en werken: Jan-Willem Dijk, Jan Glas, Arjen Nolles, Kasper Peters en Leonie Veraar.

Joost Oomen Op puntlassen gaan Beste, Graag zou ik me inschrijven voor de cursus puntlassen U weet, ik ben niet geschikt voor puntlassen Ik ben te klein en te magertjes voor puntlassen Toch zou ik me graag willen inschrijven voor de cursus puntlassen En er zitten ook heus voordelen aan mij Zo kan ik het inschrijfgeld makkelijk betalen Ik bulk zogezegd van de centen Tevens ben ik een geïnteresseerde leerling, het gaat mij puur en alleen om het puntlassen Niemand hoeft mij tijdens de lessen af te trekken Aan sociale contacten geen gebrek Toch zou ik mij graag inschrijven voor de cursus puntlassen Ik ben namelijk erg begeesterd door het idee van puntlassen Ik kan mij voll

Joost Oomen (De Bilt, 1990) publiceerde de bundels ‘Vliegenierswonden’ en ‘De stort’. In het studiejaar 2010-2011 was hij huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen. Hij ontving in 2011 het Hendrik de Vries-stipendium van de gemeente Groningen. In 2013 werd hij voor twee jaar benoemd tot stadsdichter van Groningen.

Ik heb opnieuw een prachtig uitgegeven boekje in handen van Kleinood & Grootzeer, dit keer een bundel van Kees Hermis, De val van de witte duiven. Hoewel Hermis al een fors aantal bundels publiceerde, is zijn bekendheid beperkt gebleven. De val van de witte duiven telt vijftig gedichten, verdeeld over vier ongeveer gelijke afdelingen.

Het eerste wat bij lezing van Andy Fierens' Wonderbra's & Pepperspray opvalt, is het plezier in het spelen met de taal. dat spat van bijna elke regel af. De meeste gedichten schijnen in een flow geschreven te zijn. Hier is een virtuoos aan het werk, die zijn verbeelding elke kant die hij wil op kan sturen. Zonder onsamenhangend te worden, de onderstroom blijft altijd voelbaar. Fierens schrijft vrij absurdistische gedichten. De meeste zijn hilarisch

De Argentijnse dichter Martín Gambarotta (Buenos Aires, 1968) is één van de gasten op het komende Poetry International. Sander de Vaan had een mailgesprek met de man die niet vies is van wat meer ‘wildheid’ in de poëzie.

Martín Gambarotta Om te beginnen is een elektricien geen elektricien maar een man die werkt als elektricien ook al denkt hij ’s avonds dat zijn aderen kabels zijn die overtollige watts geleiden van zijn dagelijks werk. (Uit Seudo. Vertaling Bodil Kok.)

Geen uitgever die meer aandacht besteedt aan de literatuur uit wat vroeger ‘De West’ heette dan het Haarlemse In de Knipscheer. Daar verscheen onlangs onder de subtitel Drie Surinaamse dichters op muziek gezet een mooie dubbeluitgave - boek en dvd - rond het werk van Trefossa, Shrinivási en Dobru, dichters die, mede omdat ze in een sterke orale traditie staan, geworteld zijn in het collectieve geheugen van de Surinamers.

Meer hoef dan voet van Marjolijn van Heemstra is een bundel over het verlangen naar verbondenheid, naar het opheffen van de menselijke eenzaamheid. Oorsprong en einde van het leven zijn onbekend: 'in mij sleept een slak zich prehistorisch kalm/ terug naar het begin en een mens zich naar het einde; geen van beide/ is in zicht, alleen dit tijdelijke midden.' Van Heemstra verbeeldt verhalen 'van kiem tot kroon', van de diepzee tot de toekomst in het heelal. Ze zoekt naar verhaal dat het best past bij haar verlangen.