Hoe komt een Nederlands dichter in het verre buitenland en wat doet hij daar? In deze eerste column van recensent Hans Franse maken we dezelfde reis, belanden in een lavendeltuin via historische namen en wegen en luisteren met ogen dicht naar de muziek van de taal.
In de serie “favorieten van Meandermedewerkers” presenteert Jan Runhardt zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Charles Bukowski, Rutger Kopland en Lucebert.
Johan Reijmerink over ‘Het lied van Eva’ (1904) van Charles Van Lerberghe : [Hij wist] een optimistisch visioen van het leven te schilderen waarin voornamelijk de natuur inspiratiebron was. Hij wenste poëzie te schrijven die men zonder moeite leest. Daarin koos hij voor het vrije vers om zich emotioneel zo vrij mogelijk te voelen.’ Een zeer goede vertaling van Stefaan van de Bremt.
Marten Janse sprak met de laatste Turing winnaar over het waarom van schrijven, de lange weg tot het uiteindelijk doel, succes, techniek en vorm. ‘Het is geen optie is om het niet te doen’, zegt Meity Völke op het eerste, ‘je moet eerst toegeven dat schrijven voor jou onontkoombaar is’. We hebben lang op haar moeten wachten maar hier is ze dan!
Kamiel Choi over ‘Kolonies’ van Tomasz Różycki: ‘Na een paar gedichten werd ik meegesleept door de sfeer van ‘Kolonies’. Het voelde alsof ik luisterde naar een stem uit een ander tijdsgewricht. Dit soort poëzie, dat het pathos van de grote twintigste-eeuwse dichters weet te bewaren zonder voorspelbaar te worden, zien we te weinig in het Nederlands taalgebied. (…) De intensiteit van de originele poëzie dwingt bewondering af, net als de virtuositeit waarmee die in de vertaling is behouden.’