H. Marsman schreef ooit, dat het graan des levens wordt omgestookt tot jenever der poëzie. In deze decembermaand, rijk aan gedichten, rijk aan drank, buigt Eric van Loo zich op een andere wijze over de verhouding tussen alcohol en poëzie.
Koen Vlerick is schilder, dichter en beeldend kunstenaar. Hij getuigt op een creatieve manier van een liefde voor het leven, de natuur, de aarde, vrede, vrijheid…maar zijn werk is ook een uiting van afkeer. Afkeer van het lelijke en gruwelijke in de wereld. Hij neemt stelling tegen oorlog, armoede, discriminatie, milieuvervuiling, onrecht.
‘Het verlangen van de zee’ van Chris Marmenout kan Peter J. R. Vermaat niet bekoren: ‘De bundel staat vol met teksten, waarin het vooral gaat om de bedeesde herinnering, de kleine traan in de ooghoek of het zweempje donker bij een blik op de toekomst. Waar de dichter schraapt, streelt, stompt en beukt, heft de dichteres echter de pink bij het nippen aan een kopje thee.’
Pieter Boskma schrijft wat we vandaag-de-dag misschien wel prozagedichten noemen, zegt hij zelf, soms vele pagina’s lang, episch en lyrisch. Marten Janse sprak met hem over hoe personages tot leven komen in de poëzie en met elkaar in dialoog treden. Zondag 8 december is Boskma op tv bij VPRO Boeken met zijn nieuwste bundel: Van de zoon en de zee.
Hans Puper over het debuut van Asha Karami: “Al met al is ‘Godface’ zo’n bundel die je niet loslaat en beter wordt naarmate je er dieper in doordringt. Je kunt hem lezen als verbeelding van de vervreemding die kan optreden als je bent opgegroeid in onderling zeer verschillende culturen, maar ook als een exempel van de surreële schijnwerkelijkheden waarmee ieder mens van tijd tot tijd wordt geconfronteerd.”