Archief

Op 4 april overleed Wim Brands.

Gedichten van Bert Struyvé, Marije Geerts en Huibert van der Meer.

Op de dag dat Brussel werd getroffen door twee aanslagen had Alja Spaan een afspraak voor een interview met Jonathan Griffioen. Die had toen net vernomen dat hij is genomineerd voor de C. Buddinghprijs voor zijn bundel Wijk.

Goede vertalers staan te weinig in de aandacht, zeker als zij van het niveau zijn van bijvoorbeeld August Willemsen(†) en Peter Verstegen. Ook Ria van Hengel behoort tot dit illustere gezelschap. Zij vertaalde de ‘Regentonnenvariationen’ (2014) van Jan Wagner (1971). Hij wordt beschouwt als de beste Duitse dichter van deze tijd en dat is waarschijnlijk terecht: zijn bundel is grandioos.

De nieuwe bundel van de Vlaamse dichter Willy Spillebeen (1932) heet ‘Onbereikbaar’. Zijn woonomgeving op het West-Vlaamse platteland was in de Eerste Wereldoorlog volledig verwoest. Recensent Romain John van de Maele: “Hebben directe en indirecte getuigen van die apocalyptische jaren hem doen zoeken naar een vrijzinnige levensbenadering, precies op het ogenblik dat in de ‘verwoeste gewesten’ de kerken uit hun as herrezen? In zijn gedichten draagt de zoektocht vaak een symbolistisch stempel ( … ). Ook in de nieuwe bundel, een selectie ‘uit de talrijke gedichten die hij na ‘Blues om wat blijft’ (2011) heeft geschreven’, is Spillebeen trouw gebleven aan zijn ‘nadrukkelijk

Op 10 april aanstaande verschijnt Pitten schieten , de nieuwe dichtbundel van Fleur Bourgonje. Een paar dagen eerder, op 3 april, wordt de schrijfster zeventig jaar. Sander de Vaan spr@k met de vrouw die niet alleen prachtige gedichten en romans schreef, maar die ook werk van een magistraal auteur als de Uruguayaan Mario Benedetti in het Nederlands vertaalde.

Sommige dichters lijk je al jaren te kennen als je hun debuutbundel leest. Ze zijn schaars, maar Menkveld was er een. Eind januari verschenen zijn 'Verzamelde gedichten', waaronder de nieuwe bundel waaraan hij werkte. Hij overleed in 2014. Wat had ik hem graag gegund dat zijn verzamelde gedichten pas over een jaar of veertig zouden verschijnen en dan in een dubbele hoeveelheid of meer.

Volgens Maarten Goethals bevindt de poëzie zich ‘in verregaande staat van ontbinding’.

Jozef Deleu reageert op Maarten Goethals. Er is geen enkele aanwijzing dat de kwaliteit van onze poëzie afneemt. Integendeel.

De nieuwe bundel van Frans Budé heet ‘Achter het verdwijnpunt’. Het is alsof hij beweert dat er achter dat verdwijnpunt van ons een wereld ligt die durend is, als een andere wereld, een nieuwe wereld, één die niet verschuift met ons reizen door de tijd, maar die van een andere, minder vergankelijke orde is. 'Achter het verdwijnpunt' is een bundel die je uitnodigt om voorbij je horizon te kijken, telkens nieuwe uit- en inzichten biedt en die zo rijk is dat je er niet op uitgelezen raakt.

Alja Spaan sprak voor Meander met Sannemaj Betten (1995). Een dichteres?

Met ‘Een heel nieuw orgel’ - de titel van zijn nieuwe bundel - gebruikt Ad Zuiderent verschillende ritmes en klankkleuren om te ontdekken wat voor hem van blijvende betekenis is. Dat kunnen bewonderde schrijvers, componisten en beeldend kunstenaars zijn of herinneringen aan zijn jeugd, reis- en leeservaringen. De bundel bestaat uit negen afdelingen. De achtste bevat illustraties van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge.

Hedwig Selles (Zwolle, 1968) publiceerde onlangs haar vierde dichtbundel Wie hier binnentreedt bij uitgeverij Vrijdag.

Alain Delmotte beschouwt ‘Op een rand van elkaar’ als de beste bundel van Toon Vanlaere tot nu toe. Maar het is ook zijn meest complexe, meest gestructureerde en minst voor de hand liggende. Je zou bijna kunnen zeggen dat deze verzameling uit verschillende bundels bestaat, zoals de aardbodem uit verschillende geologische lagen.

Er wordt vaak gezegd dat alle poëzie maar één onderwerp heeft. Liefde en dood, dat zijn de enige thema's waar elke dichter opnieuw een vorm voor probeert te vinden. Anderen vinden dat elk gedicht in wezen poëticaal is, dat wil zeggen over het schrijven van poëzie zelf gaat. H.H. ter Balkt trok zich niets van dit soort uitgangspunten aan. Hij leek er een bijzonder genoegen in te scheppen om onverwachte en tegendraadse onderwerpen te kiezen. Wat te denken van een benzinepomp? In de Klassieker van deze maand buigt Jan Buijsse zich over dit gedicht.

De gedichten uit nieuwe bundel ‘My funny Valentine’ van jazzliefhebber Roger de Neef gaan een synthese aan met aquarellen van Michael Bastow (1943). Om de aquarellen tot hun recht te laten komen, werd gekozen voor een ongewoon formaat: 32 cm x 22,5 cm. Het resultaat is bijzonder geslaagd. Het boek bevat twee reeksen van tien liefdesgedichten die in het Frans en het Engels zijn vertaald, waardoor het ook voor anderstalige lezers toegankelijk is.

Inge Boulonois (1945) kijkt graag met liefde en verwondering naar alles wat ons omringt. "Van het 'kleinood' dat zich door het asfalt perst tot het immens grote luchtruim." Vroeger deed ze dat schilderend, maar al ruim een decennium houdt Inge zich fulltime met poëzie bezig. Deze maand verscheen er van haar een nieuwe bundel.

In Poëzie Kort van maart 2016 recensies van ‘Moralen’ van Nanne Nauta, ‘Dromen die aarde openbreken’ van Tim Pardijs, ‘De tarantella van Pulcinella’ van Hans Franse en ‘Rood Zwart Rood’ van de gekwelde dichter Jacob Peereboom junior.

Bernlef geeft ons met zijn postume bundel 'Reflecties' een inkijk in wat hem in de laatste jaren van zijn leven als dichter heeft bewogen. Opmerkelijk is dat hij, aan het einde van zijn dichterschap gekomen, trouw is gebleven aan enkele van zijn eerste liefdes: de atonale composities van Anton Webern, de onbevangen blik van de dichter Elisabeth Bishop en de liefdespoëzie van Sappho.