Archief

Willem van Zadelhoff toont zich in Het ei van Fabergé een vakman. Hij is niet alleen sterk in ironie, maar ook in de paradox, die goed past bij zijn thematiek: het verleden is voorgoed voorbij en tegelijkertijd aanwezig door de herinnering. Van Zadelhoff bespeelt heel verschillende registers en het is knap hoe hij daarin vorm en inhoud steeds op elkaar betrekt. Een bundel om van te genieten.

In Zelf van Pieter Boskma is de lezer er getuige van hoe de dichter de pijn van een smartelijk verlies bezweert in een magistraal verwerkingsproces, dat uitmondt in de overgave aan zichzelf. Boskma overtreft zichzelf in deze grootse bundel in helderheid en zeggingskracht.

Jacob Groot schreef met Nieuwe zon opgeblazen, hoog geclassificeerde humbug. Een overdreven gearticuleerd onderonsje met zichzelf waarin hij niets anders beweert dan wat hij verzonnen heeft; taal losgezongen van zijn betekenis, niet zozeer onnavolgbaar, als wel gewoon stupide.
Deze soms hilarische lariekoek verscheen in een door De Harmonie prachtig uitgegeven bundel.

Alda Merini (Milaan 1931 – 2009) wordt wel beschouwd als een van de invloedrijkste vrouwelijke Italiaanse dichters van de twintigste eeuw. Deze cultschrijfster is niet alleen beroemd om haar transparante liefdesverzen, mystieke poëzie en realistisch proza, maar ook haar veelbewogen leven en spraakmakende aanwezigheid in rokerige cafés - waar ze gedichten op een schrijfmachine zonder lint schreef en haar werk uitdeelde - spreekt tot de verbeelding van velen. Alda Merini, die bevriend was met Salvatore Quasimodo en bewonderd werd door Montale en Pasolini, debuteerde op haar tweeëntwintigste met de bundel 'La presenza di Orfeo' (1953).

Corrado Hoorweg is de enig overgeblevene van een vriendengroep van vijf dichters rond de in 1937 uit Duitsland via Parijs naar Nederland gevluchte humanist en dichter Wolfgang Frommel (1902-1986), in 1951 oprichter van het tot 2007 bestaande Duitstalige tijdschrift Castrum Peregriniwaarin hun gedichten - in vertaling - verschenen. Castrum Peregrini richtte zich nadrukkelijk op het levend houden van wat als een bij uitstek Europese traditie gezien werd: een humanistische mens- en cultuuropvatting gevoed door het gedachtegoed van de klassieke oudheid en het christendom.
Oorspronkelijk had Hoorweg het plan om alleen het vijftal voor het voetlicht te brengen, maar zich real

Frans Depeuter (Lichtaart, 1937) schreef met Wolken schoven boven ons voorbij al zijn veertiende dichtbundel. De gedichten hebben in al hun haast naïeve eenvoud door de persoonlijke invalshoek een bepaalde zuiverheid die ze als bescheiden document humain lezenswaardig maakt.

In Wel verbinding geen contact roept Guido Utermark een wereld op die vertrouwd overkomt, maar waarmee je geen wezenlijke verbinding lijkt te kunnen maken. Je lijkt deel uit te maken van een laboratoriumexperiment waarin emotie is vervangen door de koele of kille vaststelling van waardevrije feiten. Dat is bepaald verwarrend, maar wanneer je je eraan durft over te geven heel soms ook humoristisch.

Vrijdag 30 januari, tijdens de landelijke Poëzieweek, strijden de acht beste poetryslammers in TivoliVredenburg in de finale om de titel Slampion 2015, de Gouden Vink-trofee en 1000 euro. Op 14 januari worden de halve finales gehouden. In Meander stellen we in een aantal afleveringen de regionale slamkampioenen voor die daaraan zullen deelnemen.

Martin Carrette bespreekt een gedicht van de jong overleden 'treurige prins' der Vlaamse poëzie: Jotie T'Hooft.

In Opzichtige stilte heeft Leonard Nolens de binnenwereld van de maatschappelijk gemarginaliseerde mens naar buiten willen brengen door zich in te leven diens situatie - sterker nog, door de benarde existentie te tonen waarin deze mens gevangenzit. Door de binnenwereld binnenstebuiten te keren geeft hij inzicht in wat ten diepste de ervaring is die leven heet. Wat Nolens de ‘wij’ en de ‘ik’ uit zijn vierdelige bundel laat ondergaan, is tevens een metafoor voor de positie van de dichter in de moderne samenleving. Een dichter heeft zijn sensoren op de werkelijkheid gericht, maar blijft daarin van nature een buitenstaander. Wat hem onderscheidt van de oplettende lezer, is zijn d

André van der Veeke grossiert in zijn jongste bundel Poldergeest van de goede aanzetten, maar de uitwerking is vervolgens lang niet altijd bevredigend. De gevoelens zijn er, de goede bedoelingen zeker, maar niet de woorden die hen zouden moeten dekken.

In Nachtschade van Laura Mijnders staan te weinig parels om de bundel interessant te maken. De dichteres komt niet weg met het excuus dat poëzie eenvoud is. Haar poëzie zal nog flink moeten rijpen.

Lies Van Gasse noemde De benen van de hemel, de nieuwe bundel van Peter Theunynck, geen dichtbundel maar een papieren, geletterd bos. En ja, in elk gedicht ritselt wel ergens een twijg of blad of duikt een landschap op waarin bomen, struiken en bloemen een prominente rol spelen. Naast bomen spelen bommen een belangrijke rol: in het werk van Theunynck is de oorlog ook nooit ver weg. In het tweede deel van de bundel, dat de passende titel Flanders Fields meekreeg, neemt hij de lezer mee naar het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. De Westhoek en zijn protagonisten vormen naast bomen een tweede rode draad in deze bundel.

Andy Peetermans is in het dagelijks leven student. Na het behalen van zijn masterdiploma Italiaans en Latijn, aangevuld met een semester Portugees, is hij nu bezig met een verkorte bachelor Grieks. Hij schrijft poëzie in het Nederlands, Latijn en Esperanto.

Andy Peetermans korpoj raciaj korporaciaj mensogas al mondo kolegoj si mem oni dungas ilin kaj nomas homrimedoj * redelijke lichamen in ondernemingen bedriegen wereld collega's zichzelf men werft ze aan en noemt ze menselijk kapitaal

Deze zachte witte kamer is het debuut van Runa Svetlikova.
De bundel bestaat uit zeven korte afdelingen, waarvan er enkele verrassend goed zijn. Onderling hebben ze een sterke samenhang, wat onder meer blijkt uit terugkerende titels.

Hoewel Lévi Weemoedt (Isaäk Jacobus van Wijk, 1948) ook een verdienstelijk prozaïst is (o.a. Bedroefd maar dankbaar, De ziekte van Lodesteijn, Acte van verlating) is hij vooral bekend als dichter van pretentieloze, tragikomische verzen vol zelfspot. Bij de verschijning van Met enige vertraging juicht de uitgever: 'Goddank, hij heeft zich niet vernieuwd en zijn stem klinkt somberder dan ooit!'

Maud Verhauwaert is in Wij zijn evenwijdig goed in het stellen van niet eerder gestelde vragen. Haar verwondering over het bestaan wordt bijna vanzelfsprekend de verwondering van de lezer. Nog lang nadat ik de bundel had uitgelezen zat ik verstild uit het raam te kijken, mij vooral bewust van de ontzaglijke, onvoorstelbare hoeveelheid leven die mij ontgaat. En van de rijkdom van poëzie die probeert om ons iets daarvan bewust te maken, die dat voor ons oproept.

Vier jaar na de dood van Harry Mulisch (oktober 2010) brengt Frieda Mulisch (1974), de tweede dochter, een dichtbundel uit waarin zij zich volgens de tekst achterop 'volledig bloot' geeft en dichtend 'het gesprek' aangaat met haar vader; 'behalve verwerking vooral een eerbetoon'. Nooit vergat ik jou verdient vanwege de authenticiteit en integriteit ervan alle respect.

Herlinda Vekemans (1961) studeerde Germaanse filologie in Leuven en in Hull, Engeland. Haar gedichten werden o.a. gepubliceerd in De Brakke Hond, De Revisor, DWB, Het Liegend Konijn en de Poëziekrant. Bij het Poeziecentrum verschenen drie dichtbundels: versneden (2005), Buiging (2006) en Schrikdraad (2011). Herlinda werkt nu aan een bundel rond het werk van de Franse componist, organist en pianist Olivier Messiaen. Daaruit alvast drie gedichten in Meander.

Herlinda Vekemans Ark in Spitsbergen 120 meter diep binnen in de berg 130 meter ver van de stijgende zeespiegel met het oog onbewogen op de horizon van de tijd beschermd in de palm van de aarde dicht aan gods borst slapen de zaden