Archief

Nathalie van Meurs Witte Was Onze witte was hing uit te waaien naast de zandbak en de glijbaan ik koesterde de schelpfiguurtjes die jij maakte, alleen om mij gerust te stellen, dat zelfs zand geen vaste gedaante heeft en ik zat daar toen mijn gezicht nog vormen moest mijn oogopslag al vast lag in jong gespannen vel op het vissersstoeltje dat mijn lichaam droeg maar later een poot zou missen en ik wist: deze tenen zullen maar eenmaal mijn evenwicht zijn

Paul Claes en Chris van de Poel vertaalden onder de titel Treurnissen. Mijmeringen onder wisselende hemel dertig prozagedichten die Marcel Proust als twintiger in diverse bladen schreef en verzamelde als Regrets. 'In zijn vroege werk zien we hoe de schrijver geduldig zijn stijl perfectioneert, zoals een pianist loopjes en toonladders speelt om zich te oefenen voor zijn publieke optreden', schrijven de vertalers in hun nawoord. Maar wat geniet je van toonladders wanneer je de sonate kent?

In De sleutel. Vijfentwintig gedichten van Noord en Zuid ontsloten demonstreert Paul Claes aan de hand van gedichten die de hele tijdspanne van de Nederlandse literatuur omvatten (van Hendrik van Veldeke tot Christine D'haen) dat ontoegankelijke, 'gesloten' teksten wat hem betreft niet bestaan.

Tijdens Poetry International 2014 speelde Trio Scordatura de wereldpremière van Samuel Vriezens compositie ‘Vincent, Homesick for the Land of Pictures’, naar een gedicht van festivaldichter Peter Gizzi. Peter Gizzi droeg het gedicht zelf voor. Samuel en Peter beleefden veel plezier aan dit programmaonderdeel en vertellen Meander meer over hun werkwijze en bevindingen.

De Liefde, jazeker is de nogal uitdagende titel van de nieuwste bundel van Ivo van Strijtem. Die durft! dacht ik, al voor ik een gedicht gelezen had. Alsof we in een polemiek verwikkeld zijn en onze twijfel dient te worden gepareerd, worden we op de omslag al geconfronteerd met een voor de dichter voldongen feit. 'De Liefde', jazeker en Liefde met een hoofdletter. De titel dwingt ons de invalshoek van de dichter te volgen. Hij lijkt geen andere lezing toe te laten, dan dat het over liefde en niets dan De Liefde gaat.

Maarten van der Graaff Het zijn deze trends om zich te ontdoen van geloof in vergadering van diepe aarde om zich te ontdooien naar het lot van de dobbelsteen zal worden gecodeerd staat u mij toe een laatste keer te denken aan het nageslacht opdat dit niet significant verpietert met startersnonchalance Wij schrijven Apocalyps. Ze zeggen dat binnenkort de regering valt of in ieder geval ontspant. Nooit vertrouwd raken met iemand. Nooit een hand geven. Honderdduizend metaforen voor het leven als toekomstige pausen beijveren zich. Het zijn deze trends: huiduitslag, onverteerbare dagen.

Maarten van der Graaff (1987) studeerde religiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht en is redacteur en medeoprichter van het online tijdschrift Samplekanon. Hij publiceerde poëzie en proza in De Revisor, Het Liegend Konijn, DW&B, De Brakke Grond en nY. In 2013 verscheen zijn poëziedebuut 'Vluchtautogedichten' bij uitgeverij Atlas Contact en in 2014 werd zijn bundel onderscheiden met de C. Buddingh Prijs. Maarten van der Graaff is te zien en te beluisteren tijdens het 'Read My World Internationaal literatuur festival' in Amsterdam op 12, 13 en 14 september.

Kate Schlingemann onder de walnoot de hele middag onder de boom gelegen onze buiken volgegeten onze hoofden leeg gedacht over de ruimte om ons heen waarin het uitdijt steeds maar uitdijt of wij hier straks nog zouden liggen terwijl wij krompen in het gras onze lichamen raakten nog uitelkaar en steeds maar verder dat het goed was dat er zoveel lege doppen lagen in één had onze wereld nooit gepast

Kate Schlingemann schrijft prentenboeken, dierenverhalen, jeugdgedichten en apps. Aan Meander vertelt ze dat ze haar woorden wikt en weegt en verklapt een nieuwtje.

De laatste bundel van Roland Jooris heeft als titel Sculpturen, telt zevenentachtig gedichten en is een met poëziespecialist Bart Van der Straeten samengestelde keuze uit al zijn poëzie. De bloemlezing eindigt met tien nieuwe, nog ongepubliceerde gedichten en wordt ingeleid door Carl De Streycker.

Uitgeverij Nadorst brengt L'impossibilité d’être van kO nOrderisk als bibliofiele uitgave, een leporello in een oplage van slechts 25 exemplaren. Het bundeltje telt tien gedichten, waaronder twee langere. Ze doen verlangen naar een ruimere selectie.

Een poëziebundel uitgeven bij een Amerikaanse uitgeverij, velen kunnen er slechts van dromen. Dichter Philip Meersman slaagt er met This is Belgian chocolate in om deze Amerikaanse droom te verwezenlijken. De bundel dient alleen nog de waarschuwing mee te krijgen: ‘lectuur van deze bundel kan uw kijk op poëzie voor altijd veranderen’.

Dingeman Kuilman heeft zijn gedichten van de afgelopen vijfentwintig jaar laten aanspoelen op de pagina’s van de bundel Wrakgenoten. De ondertitel luidt ‘Verklaarde gedichten’. Dat moeten we letterlijk nemen: in de afdeling ‘Aantekeningen’ wordt ieder gedicht van een context voorzien. Maar door het toevoegen van eigen verklaringen wordt een aantrekkelijk gedicht soms slechter en een slecht gedicht nooit beter.

De poëzie van Bart Van der Straeten in zijn debuutbundel Onbalans is van de soort die volledige aandacht vraagt, die eist dat je je inspant om er zin en betekenis aan te geven, maar die je tevens in onzekerheid laat.

Met de bundel ‘Celinspecties’ won Ester Naomi Perquin in 2013 de VSB-poëzieprijs. Bettine Siertsema helpt de lezer een kijkje te nemen achter de vergrendelde deuren.

In de vertaling door Hans Dekkers & René Huigen verscheen bij Karaat Preludes voor Memnon van de Amerikaanse dichter Conrad Aiken ( !889-1973). Indrukwekkende poëzie, authentiek en overtuigend.

Met Er is niets te zien en dat moet je zien heeft Thomas Eyskens niet het zoveelste boek geschreven over een van Vlaanderens bekendste dichters. Zijn enthousiasme en heldere aanpak in combinatie met veel (onbekend) fotowerk bieden niet alleen een inkijk in een minder bekende periode uit het leven van Herman de Coninck, door de Mechelse stadswandeling maak je er bovendien een geslaagd poëtische uitstapje van.

Watou, het kleine dorpje aan de Schreve, organiseert deze zomer voor de zesde maal haar kunstenfestival. Gedurende twee maanden nestelen kunst en poëzie zich in de waaiende tarwe- en maisvelden. Kunst beroert hier de gemoederen. Die-hardkunstliefhebbers hekelen het gebrek aan samenhang en kritische reflectie, terwijl anderen een bezoek aan Watou een goede gelegenheid vinden om een culturele en een culinaire ervaring te combineren.

De conclusie lijkt gerechtvaardigd, dat Max de Jong uitsluitend door de niet aflatende inzet van Geert van Oorschot, die hem op alle mogelijke manieren ondersteunde, in de literaire wereld bekend is gebleven. Sublieme gedichten schreef hij niet en zijn essays zijn op z’n zachtst gezegd nogal tijdgebonden. Heet van de naald en andere gedichten is vooral een interessant boek naast de boeiende biografie die Nico Keuning aan deze tragische held wijdde. Dat deze nieuwste druk een facsimile bevat van het complete gedicht ‘Heet van de naald’, maakt aanschaf ervan bijna verplicht. Dichter kun je niet bij deze schrijnende autobiografische tekst komen.

In Varen vandaan laat Joep Kuiper de lezer alle hoeken van de wereld zien. Reizen is een kernthema van deze woordspelige geest met kwajongenstrekken.

bezonken, de nieuwe bundel van Albertina Soepboer is mooi, maar weerbarstig. Na iedere lezing dring je verder haar wereld binnen, maar echt kenbaar wordt die nooit. Wat zij beschrijft, de wisselwerking tussen verleden, heden en toekomst, láát zich ook niet geheel kennen, hoogstens aanduiden. Zij gebruikt daarvoor bijzondere beelden van de veranderlijke Waddenzee en het weidse, soms desolate Friese kustlandschap.

Taal is een wonder, waarin dingen kunnen die praktisch niet kunnen. Dat maakt taal een beetje een wereld op zichzelf: een wereld apart van de ‘echte’ wereld. In zeker opzicht zijn onze gedachten (onze woorden) meer ons thuisland dan de wereld zelf. Ook Sylvie Marie loopt in haar nieuwe bundel Altijd een raam tegen de grens tussen die beide aan.

Volgens de rugtekst zou Het gebroken woord van Adam Foulds een magistrale bespiegeling zijn over volwassen worden in tijden van geweld, waarin de pijn en dilemma's heel tastbaar worden gemaakt. Hoe kan het dat de gerenommeerde vertalers het inferieure van deze 'poëzie niet gezien hebben? De bundek komt regelrecht uit het sentimentele hart van de bouquetreeks.