Archief

Jelmer van Lenteren Mama Niets dan kracht ontglipt mij bij het dragen van jouw haar. Een Albert Heijntas dient als doodskist voor jouw krullen. Toen het uitviel zei je soms: "Geen haar op mijn hoofd dat denkt aan blijven." Nu lig je daar broos en kaal. Je wilde altijd al weg. Je wilde naar de dierentuin. Naar een andere stad. Of gewoon een blokje om. En als je was waar je was wilde je daar vandaan. Jij kon nergens zijn. Alleen maar naar ergens anders onderweg. Maar weg willen is wat anders dan weg moeten. Ik bedek met mijn handen je hoofd. Ze worden een pruik. Ik houd een spiegel bij. Je glimlacht nog een laatste maal. Je zwakke blik is nog een vragende. Je wilt dat ik

Vera De Brauwer: 'Mijn eigen gedichten moeten zo open zijn dat een lezer zich erin kan spiegelen, zonder dat ze per se multi-interpretabel zijn. Ik wil geen draadjes raffia aanreiken en de lezer een matje laten vlechten. Ik wil een eigen matje tonen waarvan de lezer de kleuren en het patroon herkent.'

Komend najaar bestaat Meander vijftien jaar. Internet - dat wil zeggen openbaar toegankelijk internet - bestaat niet veel langer. Internet heeft vast de literatuur veranderd, maar op welke manier? En wat kunnen we de komende jaren nog verwachten? We vroegen het aan Louis Stiller. De journalist, schrijver, hoofdredacteur en uitgever houdt zich al lang bezig met e-literatuur.

Frans Kuipers schreef met Wolkenherdersliederen opnieuw een overrompelende bundel. Rijk, warmbloedig, geëngageerd, van de eerste tot de laatste bladzijde het waard om te delen. Een feest om te lezen.

Ivan Sacharov gaat uitvoerig in op Gerrit Komrij's De 21ste eeuw in 185 gedichten, vergelijkt deze met de Meanderbundel Nog een lente en doet zijn best de criteria van de samenstellers te achterhalen. Het niveau van beide bundels is gelijkwaardig, maar misschien kiest Komrij net wat 'schalkser'. Zou het een kwestie van de verhouding mannen - vrouwen in de bundels zijn?

Wilma van den Akker is danig onder de indruk van 'Magnetic resonance imaging scanner' van Floor Buschenhenke: Zelden krijg ik gedichten onder ogen die zo knap zijn opgebouwd en zoveel hoofd- en zijingangen bieden.

'Pim te Bokkel is een veelzijdig en ambitieus dichter. Hij wil in zijn gedichten de wereld niet alleen bekijken en beter leren begrijpen, maar laat ook zien dat hij iets teweeg kan brengen, dat hij de wereld van de lezer kan veranderen. Als hij in dit tempo doorgaat zijn dichtkunst te perfectioneren staat ons van hem een indrukwekkend oeuvre te wachten.' Bouke Vlierhuis in de slotalinea van zijn lovende bespreking van het recent verschenen De dingen de dingen de dans en de dingen.

Ann Van Dessel is zo'n dichter die overal opduikt zodra je haar naam kent. Haar jongste overwinning was er een bij Creatief Schrijven. Die leverde haar een wapperend banier op aan het universiteitsgebouw in Gent: haar gedicht 'Mijn STAD' in druk op 6x20 meter. Hoog niveau, hoog te lezen, hoog tijd voor Meander om eens bij haar aan te kloppen.

Onlangs verscheen bij uitgeverij Rainbow Essentials Leef!, een speciaal door Amnesty International bezorgde bundel met wereldpoëzie over belangwekkende gebeurtenisen in het menselijk bestaan. Samensteller Daan Bronkhorst selecteerde ruim honderd gedichten die belangrijke gebeurtenissen uit ons leven behelzen, waaronder geboorte, dood, eerste en laatste liefde, momenten van geluk en verlangen. Zelf vertaalde hij onder meer een gedicht van Barack Obama, waarmee maar weer eens aangetoond wordt dat politiek en poëzie prima samen kunnen gaan. Meander publiceert acht gedichten uit de bundel die in de betere boekhandel in Nederland en België verkrijgbaar is.

Kees Klok Haar gids Jawel, wanneer iemand ook maar even een volkslied suggereerde kroop ze achter de piano volksliederen niets dan volksliederen jarenlang had ze het Franse geoefend, het Nederlandse, het Griekse en met wat aarzeling het Russische al leken ze altijd verdacht veel op elkaar. Het kwam door Wim, zei ze, Wim had het haar geleerd hij zond de noten vanuit het hiernamaals avond aan avond of na maandenlange stilte. Dan probeerde ze haar eigen liederen volksliederen met het karakter van landen die nog moesten worden ontdekt. Ja, ze zou op reis gaan om te ontdekken wat het ook kosten mocht, wanneer Wim het zei, tot haar kwam en haar zou leiden, daar moesten we n

Barack Obama Ondergronds Onder water grotten, holen vol met apen die vijgen eten. Stappend op de vijgen die de apen eten, knerpen ze. De apen brullen, ontbloten hun tanden, dansen, tuimelen in het kolkend water, muffe, natte vachten glinsteren in het blauw. Vertaling: Daan Bronkhorst

Ann van Dessel ooit was ik de eerste die op kamertemperatuur de kast beklom. zolang ik rook naar verre landen streelden de handen die mij vonden de zomer uit mijn huid. verhard van heimwee naar zee en zand gaf ik mijn kleuren op. ik werd een mak soort kamerplant die nooit om water vroeg en zwijgzaam het stof van maanden droeg. door een ander strand te vondeling gelegd, bloedde elke zomer een nieuwe steen dood naast mij. de handen luisteren al lang niet meer naar de zeeën die wij zingen. de kast kreunt onder het gewicht van ons keihard zwijgen.

Kees Klok vertaalt poëzie en publiceert behalve poëzie en proza ook op het terrein van de geschiedenis. Het is al weer enkele jaren geleden dat Meander gedichten van hem publiceerde. Tijd voor een paar nieuwe dus.

Zijn poëzie kenmerkt zich door een soort dubbele ironie, waarin de beschrijving van voornamelijk kleine gebeurtenissen ertoe dient grote, melancholische gevoelens op te roepen, die vervolgens door stijl en woordkeuze haast laconiek geridiculariseerd worden, maar zodanig dat er toch altijd een herkenbare kern overblijft waarin Korteweg zich blootgeeft - om vervolgens met dezelfde vaart al het openhartige en confidentiële toch weer licht bespottelijk te maken.' Joop Leibbrand over Ouderen zijn het gelukkigst van Anton Korteweg.

Op 6 mei verschijnt de bundel Zijn overhemden op jouw huid van Jos Versteegen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. In Meander alvast drie gedichten hieruit.

'Je hebt als dichter vakbekwaamheid nodig om woorden je wil op te leggen. Maar om iets werkelijk bijzonders neer te kunnen zetten, heb je ook iets nodig dat je - met een ouderwets woord - inspiratie zou kunnen noemen', aldus Krijn Peter Hesselink. Maarten Gulden had een gesprek met deze podiumdichter over orakeltaal in een oude doos, broer Sieger Baljon, en de donkere kanten van het bestaan.

Van Anne Toulet (1962) verschenen gedichten in de tijdschriften Debutant en Opspraak, in volume 8 van de bundel 1001 liefdes van Creatief Schrijven, en in de Trouwbundel dicht in de buurt met de 100 beste van Noord-Holland. Op het web verschenen publicaties in Meander, Krakatau, Opspraak en De Contrabas. Twee jaar geleden debuteerde de Vlaamse bij uitgeverij Schakel in Utrecht met de bundel met mijn ogen dicht.

Anne Toulet naakter kan ik niet ik heb mijn woorden afgelegd ze zwerven over de vloer ja, daar naast die vuile sokken de punten, met of zonder komma's vind je onder het bed wellicht tussen stof van vroeger vrijen en een verdwaalde zondagskrant ik draag nu enkel nog mezelf en spreek mijn taal in stilte zodat jij slechts de echo hoort van een verkleed verleden

Jos Versteegen Iets moois voor films De hennen zaten ’s ochtends nog bijeengekropen aan de wand, er lag een sneeuw van bruine veren. Hij zag de rattenpoot waarop de klem was dichtgeslagen, ’s nachts, achter een scherm van kippengaas. Het dier dat zich had losgevreten. De buurman luistert, roert zijn koffie, stoot sigaretten uit een pakje. De lucifers, de rook, het lachen. Hij trok de kaken los, viste de rattenpoot uit mest en zaagsel en wierp hem buiten van zich af, een boemerang van vlees en bloed, verdwenen in een struik maar door de grote hond teruggehaald. Het was om zes uur in de morgen. Ze drinken bier – de flessen sissen – en eten peperkoek met boter. D

Krijn Peter Hesselink Lotgenoten Een knikker ligt op straat, ik buk, het is zo’n grote, tientallen gewoontjes had ik er vroeger voor over om zo’n knikker op mijn handpalm rond te mogen laten rollen Een zwarte man loopt naar de tram, sportschoenen een beige pantalon, een overhemd een pet van gangsterrapper 50 Cent en op die pet twee plastic duivelhoorntjes en in zijn hand een plastic drietand om in zondig vlees te prikken, de tram rijdt voor zijn neus de straat uit, hij heeft geen weet van wat hij heeft gemist, de vork hangt langs zijn lijf, nog even en de tanden boren zich in het gebarsten asfalt Hoe lang kan iemand zo verloren blijven tot iemand hem de hand reikt,

Thom Schrijer schreef met Langs binnenpaden een dikke bundel. Te dik, vindt Bouke Vlierhuis, die nochtans constateert dat in dit overvolle boek wel een sterke bundel verstopt zit.

De informatie achter in Sierlijke golven krullen van plezier, de achtste bundel van de Curaçaose dichter Walter Palm, wekt hoge verwachtingen. Joop Leibbrand vindt dat ze niet worden waargemaakt.

Federico García Lorca geldt als Spanje’s bekendste dichter aller tijden. Deze dichter werd kort na het begin van de Spaanse burgeroorlog gedood, een moord die menig Spanjaard nog altijd bezighoudt. Anno 2010 gaat het ons, poezieliefhebbers, vooral om zijn literaire nalatenschap. Onlangs verscheen bij uitgeverij Atheneum – Polak & Van Gennip zijn Verzamelde gedichten, in een magnifieke vertaling van Bart Vonck.

Geert Jan Beeckman GASSTATION Dit is wat je kan zien: kwam de laatste man langs met zolen van stof en grind tot hij zweeg stierf er ook een auto zwart in de woestijn en sindsdien gaat het gat van het land over de grondwet van stilte of wat nog op oude tijden ontstaat wind waait alles het verleden in. Wij die door de zon Hopper zien weten wat voor de hypnose kiest: de bel als lichtjaar door de lucht het werkelijke wachten in zo goed als echt buiten zien.