Archief

Jan Aelberts 48624000 We zijn arme jongens in het keelgat van het Nederlands, kreupele honden in losse tongformaties, soldaten van het vlakke ruggeland geschapen naar het voorbeeld van een laatste wapenfeit: de poëzie. Taalverrader van het eerste half uur dat loopgraven vult en onze blikken met afvalligheid. De soldaat strekt het been vol nicotine teer en kogelgaten, modder larven en het trillen van het beven drukt een landmijn de kop in. Bij de derde stuiptrekking zal het raak zijn en slaan alleen zijn woorden terug: godverdomme jongens, zie me hier nu staan.

Jan Aelberts (°1985, Genk) houdt zich bezig met zowel proza als poëzie. Hij maakte daarmee al furore in wedstrijden als Write Now! en De Brandende Pen. Verder schrijft hij columns voor Club Propaganda en is hij lid van het Gentse dichterscollectief Balein, en van Kraai, een 'literair agentschap'. Kortom, een jonge, beloftevolle duizendpoot.

Gênant, onderbroekenlol, flauw. Zomaar wat woorden uit de recensie van Jan Pollet over de bundel Dwaalwegen van Bernlef. 'Indien dit manuscript anoniem op de redacteurstafel van de uitgeverij was beland dan had elke redacteur de publicatie ervan verijdeld.'

'Met preken heeft deze recensent weinig ervaring, maar met gedichten des te meer. Op grond daarvan zegt hij: warm aanbevolen, deze bundel.' Joop Leibbrand vermaakt zich zeker met het boek Symbolen worden tot cimbalen. De honderd mooiste Nederlandse gedichten over geloof en inspiratie van Abeltje Hoogenkamp. 'Al is het alleen maar om te lezen hoe zij het felle, beschimpende 'Simili modo' van Hugo Claus tot een heel vroom gedicht weet te transformeren.'

Poëet en prediker tegelijk zijn kan wel, zo bewijst Barack Obama. H.C. ten Berge gaat te veel achterover leunen, vindt Maarten Hamelink. Hij bespreekt de bundel Hollandse sermoenen. Hierin kiest de dichter de preek als voertuig voor zijn poëzie.

De dichteres/vertaalster Hilde Keteleer is hoofd van het Writers-in-Prison-Comité van de Vlaamse PEN en probeert, net als haar Nederlandse collega's onder leiding van Job Degenaar, overal ter wereld auteurs bij te staan die vanwege hun publicaties vervolgd worden. Sander de Vaan sprak met haar over dit belangrijke en - anno 2008 helaas nog altijd broodnodige - vrijwilligerswerk.

Peter W.J. Brouwer, Anna de Bruyckere, Ellen Deckwitz, Maarten Inghels, Ingeborg Klarenberg en Lieke Marsman zijn genomineerd voor de Meander Dichtersprijs 2009.

Patrick Lateurs 'Mirjam' is zeker geen kerstgedicht, maar de identificatie van de titelfiguur brengt wel mee dat de bespreking van dit gedicht door Lambert Wierenga best past in deze periode. 

Het is duidelijk dat de huidige tijdgeest wil dat wij ons culturele erfgoed afbakenen en in 'canons' bewaren. Met het schitterend uitgegeven Lyriek van de Lage Landen (met meer dan honderd afbeeldingen rijk geïllustreerd) beantwoordt Paul Claes de oproep daartoe voor de poëzie, die hij een kompas wilde geven voor de eenentwintigste eeuw, een ijkpunt voor onderwijs, kritiek en cultuur.

'Eindelijk een bundel puur met poëzie!' vindt Ivan Sacharov van Tuig van Johanna Geels. De dichteres zoekt contact. Haar gedichten geTUIGen daarvan.

De gedichten van Renée van Riessen in haar vierde bundel Krekels in de keuken tillen Johan Reijmerink op uit zijn dagelijkse beslommeringen. 'Inspiratie onder handbereik.'

Nederlandse lezers zullen wellicht nooit van Hugo Schiltz gehoord hebben maar in Vlaanderen is hij een bekendheid. Maar niet als dichter. Schiltz (1927 - 2006) was namelijk een vooraanstaand Vlaams politicus. Vanaf de jaren vijftig was hij onder andere parlementslid, voorzitter van de Volksunie, minister van Financiën, senator en uiteindelijk minister van staat. Bouke Vlierhuis vraagt zich af of hij met Het gesloten schrijn te maken heeft met een biografisch-historisch document, een vergeten kunstwerk of een posthume hommage.

Billy Collins geldt als een van de meest interessante Noord-Amerikaanse dichters van dit moment. Op verzoek van Meander koos Chris Coolsma een aantal gedichten, die hij samen met Marijke Oomen vertaalde. Sander de Vaan schreef een korte introductie.

Gerard Scharn vals! je speelt viool zeg je en voelt je zigeunerin je speelt met verve zwarte ogen en wat Roma pop ben je ooit vaginaal gevisiteerd door geile douaniers en teruggestuurd naar waar je niet welkom bent draag jij ook het lood van een kampverleden hoor je nog het dichtslaan van de deuren van de veewagons?

Billy Collins Introduction to Poetry I ask them to take a poem and hold it up to the light like a color slide or press an ear against its hive. I say drop a mouse into a poem and watch him probe his way out, or walk inside the poem's room and feel the walls for a light switch. I want them to water-ski across the surface of a poem waving at the author's name on the shore. But all they want to do is tie the poem to a chair with rope and torture a confession out of it. They begin beating it with a hose to find out what it really means. Inleiding in de poëzie Ik vraag hen een gedicht te nemen en het tegen het licht te houden als een kleurendia of

Daniel Bras als je meemaakt wat ik heb meegemaakt als je een vinger uitsteekt en je krijgt er een hand voor terug als je lichaam gewend is geraakt en je niet langer opmerkt wanneer zij van je af is gegleden alsof er een knik in de tijd is geduwd en deze alsmaar een en hetzelfde uur aangeeft het uur waarop elke zenuw door de poriën van je huid lijkt te zijn gestoken alsof haar aanwezigheid is verstomd en jij jezelf hebt vergeven niet naar haar op zoek te zijn gegaan

Gerard Scharn (Gemert, 1946) publiceerde poëzie in Lava, Plebs en Dighter en verdiende zijn strepen op podia als de Prinsentuin en Onbederf’lijk Vers. Hij doet ook af en toe een slam aan. Beroepsmatig heeft hij enkele jaren gevaren bij de marine, waarna hij diverse jobs had. Uiteindelijk studeerde hij af als jurist aan de Universiteit van Tilburg.

Daniel Bras: "Ik zou mijn poëzie niet willen omschrijven. Wat ik over mijn poëzie kan zeggen is dat ze sluimert. Het is als een rookwolk boven een huis in een eenzame vlakte. Het is een paard dat met een deken op zijn rug naast een besneeuwde schuur staat."

Als in de derde akte van Bizets opera Carmen het boerenmeisje Micaëla in een wilde bergstreek de schuilplaats van de smokkelaars heeft gevonden waar ook Don José verblijft, zingt zij haar mooie aria 'Je dis que rien ne m'épouvante'. Gesteld dat Tonnus Oosterhoff een operaliefhebber is, is het een aantrekkelijke gedachte te veronderstellen dat hij tijdens het schrijven aan zijn gedicht 'De moy je m'épouvante' luidkeels heeft meegezongen, of tenminste de melodie heeft meegeneuried. Het zal wel niet. In ieder geval schrok Jeroen Dera er niet voor terug van dit gedicht een analyse te schrijven. Een boeiende tekst.

Ter gelegenheid van de op 29 november gehouden Nationale Stadsdichtersdag (de vierde inmiddels, en opnieuw in Lelystad) verscheen onder de wat oubollige titel Verzen van verbondenheid een door Gerard Beense samengestelde bloemlezing van 125 gedichten van 45 stadsdichters, onder wie ook enkele Belgische.

Al was Marja als dichter nooit helemáál weg, dankzij de bloemlezing die Coen Peppelenbos en Nick ter Wal samenstelden, kan hij weer een generatie mee.

Willemien Mensinga (1955) schreef haar eerste gedicht in 2004. Na korte tijd al werd de poëzie van de Groningse opgemerkt. Ze werd diverse keren genomineerd en won verschillende prijzen, waaronder de Simon Michaël Coninckxsprijs van Sint-Truiden. Publicaties van haar zijn te vinden in onder andere Noachs Kat, Krakatau, Dighter en Lava. In 2006 gaf ze in eigen beheer een bundel uit, Vaste grond.

Willemien Mensinga Buitenstebinnen de zon stak verdoofde mijn lichaam draaide zijn as benen en armen zakten op het gras ik zag dat het licht veranderd was de omgeving krulde vreemd op als een oude foto langs een vaart trok een man aan touwen een sjofele schuit kromde zijn lijf een opstapplaats dacht ik later en ik werd zijn enige passagier schreef brieven die bewogen een reisverhaal op schaal het water rook, verbrande turf jeneverflessen en dronkenmanliederen handen zochten er het harde brood ik sloot de ogen, voelde de zon om het veen verlangen schuilde

Marc Tritsmans Kakofonie Leg toch even, als je durft, je oor te luisteren bij deze kakofonie van miljoenen door elkaar heenschreeuwende moleculen, overal en uit alle tijden lukraak vandaan gegeten, gedronken, geademd. En ondertussen alweer bezig met afscheid te nemen op weg naar een ander lichaam, een riool, een boomblad, een rivier. Vertel mij hoe het kan dat zich in deze chaos een kern, een zwaartepunt bevindt waarrond alles wentelt, wemelt als een sterrenstelsel. Dat door anderen wordt herkend. En hoe elk van ons dit zootje ongeregeld hardnekkig en met bedrieglijke kalmte bij elkander houdt.