Archief

Volgens Jan van Gulik legt Anouk Smies in de bundel ‘mijn cloud, die de uwe’ is, de ongenuanceerdheid van de wereld binnen de data bloot: ‘Een origineel inzicht in de invloed van technologische ontwikkeling op het mens-zijn. Associaties volgen kort op elkaar, waardoor de lezer in het brein van de mediaverslaafde kijkt.’

‘Ik herhaal u’, schrijft Louis Couperus, ’ik heb van die vreemde, historiesche bevliegingen en dweperijen’. Hans Franse kan daar wel iets bij denken, als hij iets leest, wil hij het ook zien en zichzelf ter plekke overtuigen dat het inderdaad zo wonderschoon of bijzonder is. En dan rijdt hij erheen. Zo komen we vandaag in Siena.

Een dichter die zinnen weeft als ‘je zou kunnen zeggen thuis is / een lichaam zonder armen’, doet ons nadenken en herinneren, ‘een verheldering van het niets / wat je tijdelijk bewoont’. De woorden confronteren ons, hebben urgentie, ‘we helen er muziek en wonden mee / benen verstrengeld in benen / als ik de woorden aan je lichaam rijg’.

Met haar bundel ‘wilde dood’ won Marwin Vos De Grote Poëzieprijs 2023. Volgens Kamiel Choi maakt de inhoud van de bundel ‘een indrukwekkend universum voelbaar, waarin het zwaartekrachtcentrum de zelfdoding is.’ Tevens concludeert hij: ‘Het is ingewikkelde poëzie voor scherpe lezers die geboeid zijn door het verband tussen rouw en taal.’

Een interview van Hans Puper met Jozef Deleu (1937), onder andere dichter, prozaïst en samensteller van bloemlezingen. Daarnaast is hij stichter en redacteur van 'Het Liegend Konijn'. In 2019 verscheen 'Ondoorgrond', zijn verzamelde gedichten van 1963 tot 2019. Daarna verschenen nog twee bundels miniaturen: 'geluiden voor de laatste dag' (2021) en 'het paard van mijn vader' (2023).

Vera Steenput debuteert met de bundel ‘Sterke schoenen’. Herbert Mouwen vindt het een sterk debuut: ‘Het is een zorgvuldig samengestelde bundel met toegankelijke gedichten, die geschreven zijn met een vlotte pen in een helder taalgebruik. De lezer moet echter op zijn hoede zijn, want zoals bij veel dichtbundels het geval is, geldt ook hier: schijn bedriegt.’

Een regel als ‘volgens een vreemd soort logica / draaien schuld en schaamte om / elkaar heen’ geeft aan hoe serieus deze dichter de mens en de wereld beziet en toch zitten er streepjes licht in deze poëzie. ‘in dit soort intergetijdengelegenheden / vergeet ik zonder voorkennis /-de juiste aanspreektitels’ dicht ze. En dat is misschien wel goed.

Jeroen van Wijk bespreekt de bundel ‘Waarom het leven in een witte jas sneller gaat’ van Erik Solvanger: ‘Zowel inhoudelijk als technisch zit deze bundel knap in elkaar. De diepere laag over trauma en verwerking is uitstekend opgebouwd en weet met overtuiging een ontroerend, maar hoopvol gevoel los te brengen.’

Meander heeft een zomerstop van 24 juli tot en met 13 augustus 2023. We wensen u een prachtige zomer!

Lang leve de taal en al haar paradoxen. Waarom moedigen we elkaar aan om iets letterlijk op te vatten? Het gebruik van ‘letterlijk’ lijkt te maken te hebben met voorschrijven hoe het moet en/of onderschatten van het bevattingsvermogen van de toehoorder. De oproep van columnist Willem Tjebbe Oostenbrink zou zijn: beperk het gebruik van ‘letterlijk’; geef onze verbeeldingskracht de ruimte.

Wanneer een dichter schrijft een gistfabriek te willen zijn, heeft ze meteen onze aandacht. Enkele mooie beelden doen de rest. Een regel als ‘mijn mond in de juiste kleur geverfd’ bijvoorbeeld, warboel die slechts schijn is en dan het zicht vanuit de trein. In het tweede gedicht zijn we onnozel en zot en wijst de dichter ons op verzuim.

Onno-Sven Tromp bespreekt de nieuwste bundel van Lilian Zielstra: ‘’De meeste gedichten in ‘Mijn dochter draagt een steen’ zijn te karakteriseren als zacht en lieflijk, maar aan die eigenschappen gaat deze bundel bijna ten onder. Het zijn gedichten waaraan je je geen buil kunt vallen. Door zulke poëzie word je als lezer langzaam in slaap gewiegd.’’

Boris Kanen wil geen ‘dichtende dokter’ genoemd worden maar hij is het wel. Zowel in de zorg als in de poëzie draait het voor hem om het maken van verbinding, van mens tot mens. ‘Het menselijke lot’ met al zijn hoogte- en dieptepunten, met al zijn paradoxen, fascineert hem. Poëzie begint bij hem bij het ontspannen maar aandachtig waarnemen.

Een longread vandaag van Hans Franse over ons middeleeuwse meesterwerk: ‘Van den Vos Reynaerde’, het episch dierengedicht dat internationaal bekendheid geniet. In zijn omvangrijke boek ‘De Reynaert’ ontrafelt Frits Oostrom de geheimen van deze klassieker.

De laatste zomerse gedichten voor onze zomerstop. Met slippers, mango’s en muggen, stof tussen onze tenen, een olifant, het stuiteren van een bal en een strandwei van papier. Werk van Bert Voeten, Sandra Roobaert en Hans Faverey.

Ter gelegenheid van de toekenning van de Martinus Nijhoff Vertaalprijs aan Ton Naaijkens zijn er zeven gedichten gebundeld onder de titel ‘Zeven omhelzingen’ van de Oostenrijkse Friederike Mayröcker. Hettie Marzak spreekt over hartstochtelijke en eigenzinnige gedichten.

Soms is het Nederlands een geheimtaal, vooral als je het spreekt in een ander land. Hans Franse over de vertaling van 'Het Umbrisch Getijdenboek' en het voorlezen daaruit in het Nederlands omdat het Italiaans te mooi is om het niet maximaal te laten klinken. Hoe er vervolgens allerlei kontakten ontstaan en net als in Nederland op de meest eenzame plaatsen.

Mooie doordachte gedichten van Frederik De Cock met wat melancholie maar zonder sentimentaliteit, hier en daar een verrassende wending en wat lichte humor. Mooi ook de manier waarop natuur en mens met elkaar verweven wordt. Heerlijk dat er een woord in voorkomt dat we niet vaak tegenkomen, 'grondelend'. De regel luidt: ‘zo lig ik daar – zijdelings gedraaid /grondelend in gedachten’.

Ivan Sacharov vindt de bundel ‘weier’ van Tijs van Bragt ideaal om mee op vakantie te nemen. Hij voelt zich als lezer serieus genomen. De dichter is een natuurmens, maar schrijft hij wel alleen over de natuur?

Bij het vertrek van recensent Johan Reijmerink. Graag zou hij zien dat de lezers door zijn recensies enig inzicht in de opbouw en inhoud van de bundel hebben gekregen. Een gedicht hoeft niet geheel doorgrond te worden, maar het moet zoveel herkenning en verwondering opleveren dat je erdoor aan het denken wordt gezet en het jouw werkelijkheid intensiveert.

Die nieuwe bundel Jan Lauwereyns is getiteld: ‘Zombie zoekt zielgeno(o)t’. Deze is uiteraard van de dood doortrokken. De inhoud kan Æde de Jong helaas niet bekoren. Hij spreekt van matige poëzie in fletse regels.