Archief

Wilma van den Akker (1960) was een aantal jaren redacteur van Meander, waarvoor zij o.a. de rubriek ‘Dichters’ coördineerde. In 2008 verscheen in de Windroosserie van Uitgeverij Holland haar dichtbundel Nageljongenstraat. Haar literaire activiteiten groeiden zo sterk, dat ze deels met het werk voor Meander stopte. Nu is zij alleen nog recensente en schrijft zij voor De Klassiekers regelmatig een poëzieanalyse.

Wilma van de Akker Ooit In deze zee van wol laat ik me leiden door die kleine kapitein die keffer die bevelen geeft braaf golf ik mee van rechts naar links en terug naar rechts het lam rukt ongeduldig aan mijn spenen Ik, die beter weet sta niet aan wal maar midden tussen slaapwekkend blatende weigenoten De draden in mijn brein breien onzichtbaar een averechts patroon Ooit word ik ram of schaapshond ik blijf niet meegaan met de eb en vloed van scheepswol

Alida Winter Tegentonen Draak op je rug doezel je in een eiland van kruid. Walrussen doen kunsten met een krukje. Jij droomt niet op of om. Je zoemt en ik zit naast je. Ik lees een boek over meisje in tableau vivant, een man met camelia. Duif komt dichterbij. Draak knipoogt. Ik lees. Jij geeuwt. Straks vertrekt onze trein.

Alida Winter, pseudoniem van Masja Kooiman (Dordrecht, 1971), studeerde literatuurwetenschap en is vanaf het begin van de jaren negentig actief op verschillende poëziepodia. Ze maakte deel uit van een voorleestheater dat eigen werk voordroeg in Tilburg, Amsterdam en Nijmegen. Ze was te horen tijdens de Nacht van het Boek, Paradox en het Dub-festival in Tilburg.

In Bloedkrans profileert Albert Hagenaars zich nadrukkelijk als een reiziger, en wel in dubbel opzicht. Enerzijds is hij de levensreiziger die verslag doet van het eigen leven, beginnend bij de geboorte en eindigend bij het bereiken van wat als zijn bestemming kan worden beschouwd. Anderzijds is hij de wereldreiziger, die inmiddels een vast adres in Indonesië heeft en door de beide Amerika's, het Midden-Oosten en Azië trekt. De reislust en bijbehorende onderdompeling in de diversiteit van andere culturen komt volop in Bloedkrans tot uiting.

Bert van Weenen stelt bij zijn lectuur van Overkomst dringend gewenst, de door Wim Brands samengestelde bloemlezing uit de gedichten van Jan Emmens, de vraag wat deze poëzie zo indringend maakt, dat je er hoe dan ook mee rond blijft lopen. Volgens Brands had Elly de Waard misschien het antwoord: "Jan was een briljante man, hij wist ongelooflijk veel maar dacht tegelijkertijd dat het allemaal niet waar was, dat hij ontmaskerd zou worden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij afgrondelijke tegenstellingen in zich herbergde."

De gedichten in Het is fijn om van pluche te zijn van Philip Hoorne zijn volgens Yves Joris zo 'light' dat hij ze soufflégedichten durft te noemen. Licht verteerbaar, maar je hebt dadelijk weer honger. Hem bekruipt bij dit 'New age stoofvlees' voortdurend het gevoel 'dat kan ik ook'. Een recensent op de culinaire toer.

In Bernlefs Voorgoed. Gedichten 1960-2010. Een keuze verraden de aan de vluchtigheid ontsnapte gedichten een wereld van vragen, twijfels, observaties, stemmingen, af- en overwegingen. Deze poëzie is gerijpt door de tijd. Ze vloeit uit de pen van een dichter die alert is op alles wat aan verandering onderhevig is. Aanleiding voor deze uitgave: Bernlef werd 75 jaar en viert vijftig jaar gelauwerd dichterschap. Het in de werkelijkheidservaring traceren van het onnavolgbare ogenblik is daarin voor Johan Reijmerink een doorlopende lijn.

Ondanks de decemberdrukte bleek Gerrit Komrij bereid om een aantal vragen van Sander de Vaan te beantwoorden. Een gesprek over vrijheid, schijterigheid, 'mannetje Middelkoop', de kinderachtige wereld van de kinderpoëzie, de bloemlezer als zelfmoordenaar en nog veel meer.

Wouter Godijn geeft in Hoe H.H. de wereld redde voorrang aan ironisering en relativisme boven visie en urgentie. Door Godijns gevoel voor absurdisme is deze poëzie beslist geen droge kost, maar het probleem is dat de grollen zozeer de overhand nemen, dat de gedichten inhoudelijk nauwelijks interessant zijn. Het maakt niet uit hoe ernstig de thema's zijn, of Godijn maakt er een grapje van.

Op 11 juli overleed Rutger Kopland. De afgelopen tien jaar gaf hij bijna geen interviews. In 2007 maakte hij voor Meander een uitzondering. Sander de Vaan interviewde hem.        

Hoewel De muziek van het huis van Cor Gout het type poëzie biedt waarvoor Levity Peters een zwak heeft, werd hij door deze bundel te weinig verrast. Elk gedicht opnieuw hoopte hij dat de dichter boven de anekdotische inhoud zou uitstijgen, dat hij dieper zou graven en dat hij echt zou gaan zingen, niet slechts inventariseren.

Levity Peters proeft in David Trochs buiten westen een gemis aan urgentie. Vaak moest hij denken aan het uitwerken van schrijfoefeningen. Troch kan schrijven, maar in deze bundel verrast hij niet.

In Route naar beter verleden van Herman Naber is geen gróót dichter aan het woord, maar wel een onvergeetbare. Die stem uit duizenden, zo eigenzinnig, zo in elk gedicht herkenbaar op zijn volstrekt eigen, ludieke wijze, maakt het een lust om deze bundel te lezen. Elk gedicht van Herman Naber is de getuigenis van een mens die elk moment intens leefde.

Nee, een meesterwerk is John Schoorls Bukshag niet, concludeert Roel Weerheijm. Het is een fijne bundel observaties en mooie vondsten achter alledaagse dingen, met enkele sterke taalvondsten.

Nafiss Nia geeft in De momenten wachten ons voorbij een overstelpende hoeveelheid waarnemingen, ervaringen, gedachten en denkbeelden op de ogenschijnlijk willekeurige manier waarmee ze doorgaans worden verwerkt. Zij zet die met virtuoze vanzelfsprekendheid buitengewoon helder neer, in een prachtige, nergens geforceerde ritmische ordening, waarin geen woord teveel is. Een bundel om te koesteren, concludeert Levity Peters.

Altijd al benieuwd geweest hoe Nederlandse poëzie er uitziet in het Amhaars, Armeens, Tamil, Guarani, Tamazight, Farsi etc.? Een haven voor alle woorden bevat vertalingen in 31 talen van gedichten van Jana Beranová. Daarnaast zijn er vertalingen door Beranová zelf van gedichten van deelnemers aan het gerenommeerde Rotterdamse Poetry International Festival. Het boek is een eerbewijs aan een dichteres die cultureel altijd veel voor haar stad betekend heeft.

Arie van der Ent vertaalde Brieven aan Rusland van de Russisch-Canadese schrijver Bachyt Kenzjejev, in 1950 geboren in Moskou, opgeleid als scheikundige en in 1982 geëmigreerd naar het Westen. Hij dicht zowel in het Russisch als in het Engels en was in 2011 te gast op het Poetry International Festival. De kern van de bundel wordt gevormd door twaalf zogenaamde Zendbrieven, gericht aan dichters uit de kennissenkring. Ze werden eind jaren tachtig van de vorige eeuw geschreven, maar Kenzjejev dagtekende 'Montreal, 1889' en dat verschil van honderd jaar geeft hem de vrijheid twee tijdvakken ineen te laten vloeien, de late negentiende eeuw, en de tijd van de Val van de Muur, van perestro

In Landschap met reizigers heeft de van oorsprong Poolse dichteres E. Wicha-Wauben 45 beeldgedichten verzameld die samen een imaginaire tentoonstelling vormen van zeventiende-eeuwse Hollandse meesters. De bundel stelt het zonder reproducties, dus om de vermeende autonomie van de gedichten door te prikken zal de lezer zelf op zoek moeten gaan naar de afbeeldingen. Een bezwaar is dat allerminst.