Archief

Dirk Kroon (1946) publiceert poëzie sinds 1968, toen hij debuteerde met Materiaal voor morgen. Inmiddels staat de teller op achttien bundels, waarvan de laatste twee verschenen bij uitgeverij Liverse. Kroon is al heel veel jaren ook een verdienstelijk schrijver óver poëzie en zijn nieuwe uitgever bood hem de gelegenheid met Is het werkelijk? een bundel samen te stellen uit de bijdragen die hij in de loop der tijd aan diverse tijdschriften leverde.

Hester Knibbe werd geboren in Harderwijk (1946) en woont sinds 1972 in Rotterdam. Ze beheerde als klinisch-farmaceutisch analiste lange tijd het laboratorium van een ziekenhuisapotheek. In 1982 debuteerde ze als dichter met de bundel Tussen gebaren en woorden. In de jaren daarna publiceerde ze nog tien dichtbundels waarvan Antidood (1999) met de Herman Gorterprijs onderscheiden werd. In 2001 ontving zij de Anna Blaman prijs voor haar gehele oeuvre, in 2009 werd haar de A. Roland Holstprijs toegekend, ook een oeuvreprijs, en begin 2015 werd haar nieuwste bundel Archaïsch de dieren bekroond met de VSB Poëzieprijs.

Ter gelegenheid van de honderdvijftigste geboortedag van W.B. Yeats werd op 19 en 20 juni 2015 aan de Universiteit Utrecht het symposium Yeats in Europe georganiseerd. Het evenement vormde voor de leden van het Utrechts Stadsdichtersgilde de aanleiding om met eigen werk een dialoog aan te gaan met de in 1939 overleden Ierse dichter. Terrible beauty | Barre schoonheid: Het Utrechts Stadsdichtersgilde ontmoet W.B. Yeats is een bloemlezing van het oeuvre van de Nobelprijswinnaar en de reacties daarop van de Utrechtse stadsdichters.

Het eindigt zomaar ergens, de debuutbundel van Eric de Rooij, bevat twee soorten gedichten die sterk van karakter verschillen. De afdelingen ‘Knekelmuziek (in G-D-A-Es)' en ‘Vier Siciliaanse gedichten’ zijn opgedragen aan mensen voor wie hij bewondering heeft, zoals Rimbaud, Kavafis, Couperus, Warren, Reve, Bassani, Stefan Zweig. De overige drie cycli doen direct en persoonlijk aan en daarin is De Rooij op zijn best.

Met de in eigen beheer uitgebrachte bundel Als ik win verlies ik mijn reputatie als verliezer toont Rinske Kegel ons een verzameling van haar genomineerde gedichten uit de afgelopen jaren. Ze schuift ons aarzelend haar prijstrofeeën in beeld. Kegel heeft de gedichten min of meer in een lijn gezet met bepaalde ontwikkelingsmomenten in het leven van een jonge vrouw. In die zin valt er in deze kleine bundel enige inhoudelijke samenhang vast te stellen

Eric van Loo, in het dagelijks leven werkzaam als neuropsycholoog, bespreekt ‘De laatste bevindingen’ van dichter-psychiater Rutger Kopland. Een buitengewoon actueel gedicht, dat subtiel kanttekeningen plaatst bij het opkomende neurodeterministische denken.

Marwin Vos putte voor haar gedichten in Oorlogspaarden tot in de buitenwijken uit het nieuws, de wetenschap, economie, astronomie en verhalen over overconsumptie... Na elk hoofdstuk worden de vrije verzen afgesloten met notities, die de eerdere gedichten van kanttekeningen voorzien. Omdat dit zelf bijna prozagedichten zijn, geven ze deze bundel een uniek karakter. Een bundel met een bijzondere politieke, actuele toets maar daarom niet makkelijk te duiden.

De nieuwe bundel van Thom Schreijer, Een feest van afzien, bevat uitsluitend gedichten van veertien regels – wat niet betekent dat het sonnetten zijn. Een groot aantal begint met de introductie van een man of vrouw: ‘Een man staat elke avond voor zijn raam’, ‘Een man loopt mee in een demonstratie’, ‘Een man zit op de rand van een vreemd bed’, ‘Een vrouw, gedreven fotografe, overziet het beeld’.

In 1972 verscheen Richard Foqués derde dichtbundel. Daarna bleef het bijna veertig jaar stil, tot in 2011 Te laat het landschap werd gepubliceerd. Sedert die terugkeer heeft Foqué nog drie bundels aan zijn oeuvre toegevoegd. In de nieuwste, Hier staan wij , treft de sobere, compacte taal en het picturale karakter van de verzen. Niet verwonderlijk voor een dichter die naam maakte als architect.

Schiferli legt in De man van vroeger iets bloot dat raadselachtig blijft: hoe de mens, bewust van het feit dat hij sterfelijk is, er naar streeft om gezien te worden, een naam te zijn, voort te leven in zijn werk. Al die moeite daarvoor! De zinloosheid ervan. De humor in deze poëzie heeft alles te maken met zijn heldere gevoel voor verhoudingen.

In Hoogste zomer laat de Co Woudsma, althans de díchter Woudsma, zich kennen als een gekweld man. Dat levert goede, soms heel sterke gedichten op, vooral omdat hij zijn stemming vaak op humoristische wijze weergeeft. De wereld is bij tijd en wijle onverdraaglijk, maar gelukkig is er een uitweg in de verbeelding. Woudsma schrijft schijnbaar zo eenvoudig, dat je de gedichten makkelijk te snel leest. Ze zijn echter vrijwel zonder uitzondering een nadere beschouwing waard.

Louis Couperus (1863-1923) leeft voort als een van onze grootste romanciers, maar hij had gedurende een groot deel van zijn literaire carrière ook de ambitie als dichter te slagen. Relatief lang voor de verschijning van zijn eerste grote romans publiceerde hij lyrisch werk: Een lent van vaerzen, 1884, Orchideeën, 1886. In 1895 verscheen als laatste bundel Williswinde.
Frans van der Linden maakt met ''O, gouden, stralenshelle fantazie!' Bloemlezing uit de poëzie van Louis Couperus' diens dichtwerk voor de moderne lezer toegankelijk.

Met haar Heerhugowaardse gedichten, de bundeling van de gedichten die zij van 2011 tot 2015 als stadsdichter schreef, toonde Inge Boulonois al aan als dichteres niet alleen veelzijdig te zijn, maar vooral ook veel oog te hebben voor vormgeving en lay-out.
In de even inventieve als originele manier waarop zij woord en beeld verbindt, draagt wat dit betreft ook haar onlangs verschenen bundel light verse Lichte en bonte gedichten een duidelijke eigen signatuur.

In de zomer van 2015 lijkt heel Vlaanderen in de ban van de moderne kunst. Kunst overspoelt stadskernen en stranden. Een kleine nederzetting blijft moedig weerstand bieden aan deze overvloed en maakt het leven van de bezoekers aangenaam. Het Kunstenfestival Watou 2015 zet voor de zevende maal zijn deuren open. Yves Joris bezocht voor u deze tentoonstelling en kreeg het niet alleen warm van de zon, die op die dag een nieuw warmterecord brak.

Laurens Hoevenaren, winnaar van de Turing Gedichtenwedstrijd 2014, schrijft poëzie die lekker weg leest. Maar net als bij eten gaan lekker en goed niet altijd samen.

Martin Carrette vond –terecht– dat Guido Gezelle niet mag ontbreken in de reeks klassiekers, ook al schreef Gezelle het hier besproken gedicht vóór 1880.

Stefaan van den Bremt toont zich in zijn nieuwste bundel Kromzang een belezen dichter die niet geheimzinnig doet over de bronnen die hem inspireren, of dat nu een lied van Bertolt Brecht of een tekst van Octavio Paz is. Zijn oriëntatie reikt over verschillende taalgebieden en literaturen heen.

Trappen van Sebastiene Postma is een opmerkelijk debuut. De bundel bestaat uit 39 romeins genummerde gedichten, die tezamen een Engelse poëziegeschiedenis vormen en tevens persoonlijk gekleurde overdenkingen zijn over romantisch dichterschap, zowel in literair-historische zin – het accent ligt op de negentiende eeuw – als in het algemeen. Het is een zeer hechte bundel.
De persoonlijke symboliek is nadrukkelijk aanwezig, ook in de vorm. Net als de symbolisten aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw lijkt Postma daarin een manier te zoeken om het onzegbare zegbaar te maken.

Op vrijdag 17, zaterdag 18 en zondag 19 juli vindt in Groningen weer het jaarlijkse festival Dichters in de Prinsentuin plaats. Uit de tientallen dichters die op zullen treden kozen de samenstellers acht kleurrijke personen die in Meander worden uitgelicht.

De Russisch-Joodse dichter Joseph Brodsky (1940-1996) werd geboren in Sint-Petersburg, toen nog Leningrad. In 1964 werd hij, tijdens het eerste openbare proces tegen een schrijver in de Sovjet-Unie, veroordeeld tot vijf jaar dwangarbeid. Zijn strafperiode duurde uiteindelijk anderhalf jaar. In 1972 emigreerde hij naar Amerika en in 1987 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur. Brodsky keerde niet meer terug naar Rusland, stierf in 1996 in New York aan een hartinfarct en werd begraven in Venetië. De unieke positie in de wereldliteratuur die hij bij zijn overlijden innam, is in de afgelopen bijna twintig jaar alleen maar versterkt.
Kees Verheul stelde met Strohalmen voor de le