Archief

In de tweetalige bundel Fluisteringen van liefde, smart en spreeuwen(Murmurations of Love, Grief and Starlings) verbindt Julia Blackburn gedichten over het overlijden van haar man, de kunstenaar Herman Makkink, met kleurenfoto’s van massale groepen spreeuwen. Er gaat een dwingende symboliek van uit.

Hoe maak je een dada-gedicht? Tristan Tzara wist het. Nanne Nauta (Permutaties) weet het ook en dan heet het 'flarf'. Met dank aan de computer en aan het programma Excel.

Op 28 januari a.s. wordt de winnaar van de VSB Poëzieprijs 2015 bekendgemaakt . Sander de Vaan spr@k met de juryvoorzitter en hoofdredacteur van NRC Handelsblad, Peter Vandermeersch.

Taal heeft een bestaan op zich, los van communicatie, en dat is wat Anneke Brassinga, de winnares van de P.C. Hooftprijs 2015, keer op keer demonstreert in haar nieuwe bundel Het wederkerige. De autonomie van taal is er een belangrijk motief in.

Maarten Buser sloot aan de Radbouduniversiteit te Nijmegen zijn masterstudie Nederlandse letterkunde af met de scriptie ‘Sinds 11 september ligt een Arabier slecht in de markt’. Het leverde de stof voor de klassieker van deze maand.

Het lezen van een debuut voelt een beetje als landen op een vreemde planeet. Je doet als lezer stappen op onbekend terrein en moet nog wennen aan de ‘zwaartekracht van de woorden’. In 'Wachtkamers', het debuut van Saskia Stehouwer, gaat het mogelijk over een zoektocht naar eigen identiteit; de bundel, die een transitie lijkt weer te geven, is in zijn totaliteit een reis waarin de reiziger verandert.

Plato riep Sappho van Lesbos uit tot tiende muze. Had het te maken met het feit dat zij de eerste vrouw was die haar persoonlijke gevoelens in verzen uitdrukte? Als Plato haar niet bewonderd had, zou iemand hier in het westen zich dan om de fragmenten van het werk van deze dichteres bekommerd hebben?
Het fragmentarische van 'Eros ontwortelt mijn hart' maakt het modern. Wij hebben allang aanvaard dat het afgeronde, het complete, het volmaakte dat de poëzie heel lang getracht heeft voor te stellen, een illusie is.

Bommelkenners Dick de Boer en Klaas Driebergen verzamelden voor 'Nu is de moen gevangen' alle gedichten ooit door Marten Toonder geschreven: de verzen uit de Bommelverhalen, maar ook in het archief van het Letterkundig Museum ontdekte ongepubliceerde gedichten. Ze zorgden voor een fijnmazige indeling, voorzagen het geheel rijkelijk van toelichtingen, illustraties en achtergrondinformatie en namen ook tal van originele manuscripten van Toonder op. Het resultaat is een kostelijk boek, dat zeker bij degenen die met de Bommelstrips zijn opgegroeid tot tal van aha-erlebnissen zal leiden.

Bart FM Droog is volgens de Nederlandse Poëzie Encyclopedie dichter, bloemlezer en encyclopedist. Van die encyclopedie is hij de bedenker, oprichter en eerste uitvoerder. Hij houdt ervan de zaken op een rijtje te zetten. Dat geldt ook voor dingen die volgens hem niet deugen. Zo is hij nu onder andere bezig met een dossier over de activiteiten van Chrétien Breukers.

Job Degenaar schreef gedichten bij foto's die meer dan honderd jaar geleden door de Noorse amateurfotograaf Thorleif Cooke in Amerika genomen werden. 'Thorleif. Beeld en poëzie' is het weinig opzienbarende maar toch aantrekkelijke resultaat.

A.P.E. Veraar Stockholm-syndroom Spreek mij aan op straat Vertel mij een verhaal over een zielige hond die nooit wordt uitgelaten Geef mij snoep Geef mij nog meer snoep en verzeker me dan dat er nog veel meer snoep is Ik zal zonder morren plaatsnemen achter de geblindeerde ramen van je gehuurde bestelbus en als we eindelijk bij je vrijstaande huis met geluiddichte kelder zijn aangekomen laten we dan samen geheimen maken En dan beloof ik je dat ik nooit iemand zal vertellen over je verzameling opgezette dieren

A.P. E. Veraar (1985) won in 2013 het Hendrik de Vries-stipendium en debuteerde op 13 december 2014 met de dichtbundel Zinkgaten bij uitgeverij Passage. Het eerste exemplaar van de bundel kreeg ze uitgereikt door wethouder Paul de Rook tijdens het cultureel festival Wildvang in het CBK te Groningen. Ze is columnist bij Glasnost, een lokaal radioprogramma en magazine. Op een zonnige ochtend in winter 2014 ontmoet ik Leonie (A.P.E) Veraar in het lichte koffiecafé Doppio aan de Brugstraat in hartje Groningen. Vlak voordat de dichteres op retraite gaat naar Engeland heeft ze tijd om onder het genot van een cappuccino een aantal vragen te beantwoorden.

Wie aan de nieuwe bundel van Peter du Gardijn Wat huid is (2014) begint, wordt niet direct een houvast geboden. Dat ligt in eerste instantie aan de abrupte opeenvolging van uiteenlopende beelden, de stijlwisselingen, de ironische tot cynische ondertoon, de soms wat hoekige wendingen in formulering en/of de associatieve sprongen. Bij eerste lezing lijken de gedichten fragmentarisch te zijn opgebouwd, is er een schijnbaar gebrek aan muzikaliteit en staan de in beeld gebrachte situaties ogenschijnlijk los van elkaar, maar gaandeweg manifesteert zich de samenhang binnen de gedichten en wordt die geopend.

Ter gelegenheid van de 150ste geboortedag van Herman Gorter verscheen in de essayreeks van uitgeverij Huis Clos een uitgave van Een dag in 't jaar, bezorgd en toegelicht door Johan Sonnenschein.
Gorter (1864-1927) schreef Een dag in ’t jaar in 1889, direct na Mei en voor de bundel Verzen (1890), maar heeft het nooit willen publiceren. Sonnenschein zocht uit waarom.

Indrukwekkend, de bundel Met terugwerkende kracht van Yannick Dangre. Imponerend. Dit is poëzie die moeiteloos uit het brein van de dichter lijkt te zijn voortgekomen, met vlekkeloos gemak. Het is alsof de adem van de dichter door de regels heen stroomt, je opneemt in zijn gevoelsstroom, je meeneemt, steeds dieper de ontgoocheling in waar de bundel over handelt.

In Vangst nodigt Onno Kosters zijn lezers uit om de bundel steeds opnieuw te bezoeken en dat moet ook wel. Sommige gedichten geven zich door de vele verwijzingen naar literatuur, non-fictie, popmuziek, film en eigen werk niet makkelijk prijs, maar de doorzetter wordt ruimschoots beloond, want Kosters vierde is een heel goede bundel.