Archief

Roelof ten Napel (1993) schrijft, studeert wiskunde aan de Universiteit Utrecht, won Kunstbende en was Write Now!-finalist. Onlangs heeft hij een contract aangeboden gekregen bij literair agentschap Sebes & Van Gelderen. Momenteel werkt hij aan een roman.

Roelof ten Napel POËTICA (III) zoals alle geruchten moet je ze betwijfelen, afwachten tot het beweerde wordt bevestigd in wat het zegt het zijn echo's aan de verkeerde kant van het spreekwoord en je moet maar één ding doen: houd het in gedachten tot het bezweerde zich vestigt in het echt

Angelo di Berardino People are strange Door smalle deuren zijn wij gegaan, op trappen van cellofaan, wij leefden dit leven met vingers van vrede. Kwamen wij u tegen, dan kende u ons niet, wij droegen bloemen, de rug gekromd, het hoofd rechtop. Niets zijn wij geweest en alles, en in het diepste van uw aarde heb ik dit gezien. Een schoft van een mens, zijn heimelijk kruipen. Ik hoorde moeders kreunen, zag de monnik branden, de angst in de ogen van mannen. Te vroeg hebben wij de bloemen afgelegd, de woede in lagen van ons afgepeld. Zo hebben wij ons doorgegeven, de leugen hersteld, huizen gebouwd, kinderen gebaard. Wie we geweest zijn, wat we voor u waren, nooit minder

Aan de bundel De Vadergedichten van Angelo di Berardino (Mechelen, België) werd in de rubriek recensies onlangs ruimschoots aandacht besteed. Deze Vlaamse dichter van Italiaanse afkomst, die naar eigen zeggen een aantal jaren geleden is uitgeweken naar Frankrijk en voor wie de landen Italië en Griekenland als volgende op zijn verhuislijst staan, publiceerde eerder in de tijdschriften Dietsche Warande & Belfort, Yang, Poëziekrant, 't Kofschip, Dimensie, Janus en Vlaanderen. Momenteel werkt hij aan een nieuwe gedichtenbundel over songs van vroeger en wat ze vandaag de dag betekenen.

In Buiten slapen van Gilles Boeuf hebben alle gedichten dezelfde ingetogen, beschrijvende schrijfstijl; ze gaan, in meer of mindere mate, over de weidsheid van de natuur en over de essenties van het leven.

In de Perpetuareeks van Athenaeum - Polak & Van Gennep verscheen als deel 57 een mooie Nederlandstalige uitgave van het literaire werk van Arthur Rimbaud: 'Gedichten', 'Een seizoen in de hel' en 'Illuminations', de prozagedichten. De vertaling is van Paul Claes, die in een nawoord kort op de verschillende delen ingaat en een chronologisch overzicht van Rimbauds turbulente leven toevoegt.

De algemene indruk van de gedichten in radio waterval van Leo Hermens is er één van lichtheid. Je kunt bijna niet anders dan ze met een glimlach lezen. Moeiteloos brengen ze taalplezier en pure speelsheid over. Ondanks hun soms ogenschijnlijke absurditeit, vertellen zij hoe we doorgaans met allerlei nietszeggendheden de vervelende kanten van het leven op een veilige afstand proberen te houden, buiten de taal, buiten het denken. Naast het talent waarmee Leo Hermens schittert, is het zijn openheid naar de wereld, zijn ongebreidelde, veelzijdige interesse waaraan wij deze speelse, humorvolle bundel danken.

De gedichten in Traliewoud van Jürgen Smit zijn als indringende zwarte verticalen op het wit. De zuinig geplaatste woorden zeggen precies genoeg om het wit daarnaast en daartussen te laten spreken. Raak.

Karin Doornik bespreekt 'Ontvlugting' van de Zuid-Afrikaanse dichter Ingrid Jonker. Ingrid Jonker verklaarde in een interview op 22 juni 1956 dat dit gedicht haar van al haar gedichten het liefst was. De vertaling van Gerrit Komrij vind je in de bespreking. 

De bundel Dolhuis van Lucas Hirsch bestaat uit 35 genummerde gedichten, sommige weer bestaand uit meerdere delen, die in vijf cycli zijn verdeeld naar de vijf stadia van rouwverwerking die de bekende psychiater Elisabeth Kübler-Ross onderscheidt: ‘Ontkenning’, ‘Protest’, ‘Onderhandelen & Vechten’, ‘Depressie’ en ‘Aanvaarding’. Heeft Hirsch slecht nieuws te delen? Moeten lezers zich voorbereiden op rouwverwerking? De meeste gedichten in deze bundel schreeuwen de pretentie uit urgente dingen te zeggen over allerlei maatschappelijke misstanden.

In Venetiaanse gedichten van Maria de Groot ademen de gedichten een koele distantie die soms aan Ida Gerhardt doen denken, en daaruit maakt zich keer op keer ontroering los. Hoogtepunt van de bundel is het 36-delige 'Magnificat', dat een gedrevenheid ademt die je zelden tegenkomt

Bij Eenvoudige Gedichten van Eelke van Es krijg je de indruk dat de gedichten vaak bij toeval hun vorm hebben gekregen. Van Es rent achter elke inval aan, verrast door het bijzondere karakter van de ingeving die in zijn ondoorgrondelijkheid wel garant moet staan voor betoverende poëzie. Maar het is riskant wanneer een dichter die de taal niet zo beheerst dat hij ermee kan spelen, en zich van richting noch doel bewust is, tóch probeert om lichte poëzie te schrijven.

In Een huis verlaten dicht Jos Versteegen over een zoon die voorwerpen van zijn overleden ouders opruimt. Hiermee schetst hij een portret van een traditioneel Hollands ouderpaar, met eerbied voor beiden. Voorwerpen van de moeder drukken zorg en liefde uit, die van de vader kracht.

Van de Belgische dichter Germain Droogenbroodt verscheen in twee delen De mooiste Japanse haiku's met werk van Basho, Buson, Issa en Shiki. Levity Peters ging na wat hem zo in het genre aantrekt.

'Over het geheel genomen zijn Wiegs gedichten sterk onderhevig aan de emotionele en existentiële golfslag van zijn leven. Nu eens prikken en bijten ze, dan weer spreken ze van hoop en wanhoop en bedelven ze de vertwijfeling onder hoop uit verloren dagen.' Johan Reijmerink is onder de indruk geraakt van de af en toe panische ernst waarmee Rogi Wieg in Khazarenbloed zoekt naar een uitweg voor zijn overbewustheid van het leven zoals het zich aan hem voordoet.

Milou Voskuilen Conserveren Als een blind en eenzaam monster kroop de dood naar binnen, door de poriën van zijn huid. Ik streelde zijn hand alsof ik de dood wilde aaien. Ik bedacht me hoe ze de draadjes uit zijn lichaam zouden verwijderen. Hoe ze hem los zouden koppelen van de monitors. Hoe zijn lichaam, ooit zo sterk en warm, zou verdwijnen van de zaal. Het was het lichaam waar ik me door had laten verzwelgen, alsof ik door wilde dringen nog voorbij de huid. Ik had me in zijn lichaam willen nestelen, warm en verzadigd, als een dier in zijn winterslaap. Ik bedacht me dat ik als ik hem in de toekomst wilde strelen ik vingerafdrukken op de foto's achter zou laten

Milou Voskuilen (1989) studeerde een aantal jaar Toegepaste Psychologie maar heeft de afgelopen periode veel geschreven. Ze werkt momenteel aan een roman en is door research voor het verhaal in aanraking gekomen met poëzie. Ze zegt: 'Voor mij is het schrijven van poëzie een manier om een verhaal in slechts korte scènes te vertellen.' De toon van haar poëzie wisselt, maar haar voorkeur gaat uit naar rauwe en schrijnende poëzie. Ze heeft als voorbeelden: Sylvia Plath, Sharon Olds, Jim Morrison. Omdat ze veelal Engelstalige poëzie leest, is ze sinds kort ook begonnen met het schrijven van Engelstalige gedichten. In de toekomst zou ze graag een roman uit willen geven, voorlopig experiment

Kira Wuck Als het regent op zondag regent het bij ons anders dan bij anderen de lucht is droger en de kat laat zich niet aaien Vroeger hadden we een kijkgat in de schutting daarachter gebeurde het Vanuit de achtertuin zie je waar de vaat zich opstapelt wat de afstand is tussen geliefden als ze elkaar net niet raken Intimiteit is erachter komen dat je met iemand naar hetzelfde punt staart zoals naar mijn ouders die voor de zoveelste keer de muren witten

Kira Wuck (1978), dochter van een Finse moeder en Indonesische vader, stond in de belangstelling als winnaar van het NK Poetry Slam 2011 en van de Festina Lente Poëzieslag. Ze studeerde aan de Schrijversvakschool Amsterdam af op poëzie en scenario. Donderdag 27 september presenteerde ze haar eerste dichtbundel Finse meisjes.

Al staat de Surinaamse dichter Michaël Slory met Torent een man hoog met zijn poëzie duidelijk in een orale traditie, de gedichten zijn niet neergezet in brede, epische streken. Slory is in de eerste plaats een taalkunstenaar die de bijzondere facetten van de werkelijkheid die hij waarneemt, bijslijpt tot juweeltjes. Ieder gedicht een geschenk, zo zal hij het bedoelen.

Rawie schrijft in De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag poëzie die gespeend is van originaliteit, geen moment nieuwsgierig maakt, niet uitdaagt. Er valt voor de lezer niets in te ontdekken. Maar er valt niet te ontkennen, dat van de beste gedichten een verleidelijke aantrekkingskracht uitgaat, omdat ze het vermogen hebben je in ieder geval voor de duur ervan mee te nemen en je van een bepaald inzicht te doordringen. De vele gemeenplaatsen en clichés gaan eigenlijk pas irriteren bij het lezen en herlezen van de bundel als geheel.

Hoe de wereld zich zou openen, de titel van de nieuwe bundel van Kees Klok, riep bij Levity Peters verwachtingen op. Hij was nieuwsgierig hoe hij het zou doen, de wereld, 'zich openen'. Het gedicht met die naam zegt aan het slot: 'We hoorden van later en van geduld/ en hoe de wereld zich zou openen// als we maar eenmaal echt schrijven konden.' Toch denkt hij dat het een misvatting is dat schrijven de wereld kan openen. Dat er eigenlijk had moeten staan: 'als we maar eenmaal echt lezen konden'. Het waarnemen van de wereld is immers ook een soort van lezen. Daarna pas komt het omzetten van die werkelijkheid in taal. Met schrijven open je geen werelden, je maakt er nieuwe mee. En