Archief

Herbert Mouwen bespreekt een sleutelgedicht van de Vlaamse dichter Gery Florizoone. 'Drie knotwilgen' is een persoonlijk, poëticaal gedicht, dat minimaal vanuit vier perspectieven is te benaderen. Het is de toegang tot het poëtisch oeuvre van Gery Florizoone. 

Georges van Damme Willy Hij schrijft “zandt en cement 9,50 €” en vervoegt de daguren daaronder alsof ook zand werkt of tegenwerkt. Want vloeken om de onwil strijkt hij met de regel glad en legt met haast de klinkers als het geld voor zaterdagse hoeren. Ik verzand met boek op dit terras in stevige verbetenheid en effen binnenin de dag die wringt en oprispt en voel de ergernissen onder de stenen vloeren.

Georges Van Damme (Lokeren, 1955) werkt al meer dan 30 jaar in het onderwijs. Hij begon ooit als leraar en is inmiddels werkzaam als coördinerend directeur van een scholengemeenschap. In zijn vrije tijd houdt hij zich bezig met amateurtheater en het schrijven van poëzie. Ook is hij medestichter van de Marnixring Lokeren.

Lize Spit (1988) studeerde scenario aan het RITS in Brussel. Sinds vorig jaar volgt ze les aan de Schrijversacademie in Antwerpen. Ze ontving VAF-subsidies voor het schrijven van een langspeelfilm en won dit jaar de voorronde Leuven van Write Now!. In de Volkskrant werd ze door Simone van Saarloos 'het literaire talent' van nu genoemd.

Lize Spit vette jaren Merkel zegt dat het tien jaar duren zal voor we weer terug zijn bij hoe goed het vroeger was zoals we te vroeg aangekomen altijd nog een blokje rond zullen rijden wat blijven treuzelen in andermans gang mijn zusje die al heeft ze een schaar langzaam het lint rond haar pakje ontknoopt het beste aan kaas blijven de onbelegde hoekjes brood

Er zijn duizenden perfect geschreven gedichten die het hart niet raken, maar onder de woorden van deze gedichten, die soms onnauwkeurig en misgeschoten zijn, soms onmachtig of prematuur losgelaten, word je boven alles de liefde gewaar voor een dierbare, die - als voor de dichter zijn vader - Onze Grote Dierbare zou kunnen zijn. Levity Peters over De Vadergedichten van Angelo Di Berardino.

In Fred Papenhove's Zweep je beste been voor maakt de verwevenheid van dichter en kind de poëzie uitermate boeiend. Onbevangen eerlijkheid en ongrijpbaarheid gaan hand in hand met als extra een onopvallend maar superieur vakmanschap. Deze bundel, waarin geen zin verkeerd ligt, confronteert het verlangen om onbevangen jezelf te zijn met het leven in een wereld die van conventies aan elkaar hangt.

Uit de ruim tweehonderd gedichten van de verzamelbundel Handkussen van de tijd rijst het beeld op van een consistent dichterschap. Niet altijd even bevlogen, maar ambachtelijk sterk, vaardig en degelijk, steeds zintuiglijk en picturaal gericht. Job Degenaar toont zich vooral een goed observator. En scherp waarnemen leidt tot scherpe beelden.

In Het wilde kind van René Puthaar komen veel kinderen voor en hij laat ook die van hemzelf aan het woord. Toch is dit beslist geen kinderachtige bundel. Pas na goed lezen en herlezen dringt de betekenis van zijn gedichten door. Puthaar beschrijft de werking van de tijd en de scheiding van het zichtbare en onzichtbare. Het woord als troost, maar ook als veroorzaker van een scheiding tussen het benoembare en het onbenoembare. Want in de taal bestaat het onbenoembare niet. Of toch?

'Het venijnig gebroed' is een dichterscollectief van vijf dertigers. Met hun gezamenlijke bundel Opgezet spel presenteren zij zich als jonge honden: gretig, enthousiast en hier en daar wat onbesuisd. De groep straalt geestdrift uit, de bundel is fijn en vermakelijk te noemen, maar vernieuwend is hun werk niet.

Joop Leibbrand bespreekt 'Verdeeld' van Eva Gerlach, een gedicht dat naar zijn mening een bijzondere plaats inneemt in haar oeuvre.

In deze aflevering staat een gedicht centraal dat vermoedelijk een van de weinige gedichten is waaruit bijna iedere Nederlandstalige met enige relevante schoolopleiding een regel zal kunnen citeren. Neerlandicus Wim Kleisen las het gedicht nog eens zorgvuldig en ondernam het waagstuk het te bespreken.

In Landschap met reizigers heeft de van oorsprong Poolse dichteres E. Wicha-Wauben 45 beeldgedichten verzameld die samen een imaginaire tentoonstelling vormen van zeventiende-eeuwse Hollandse meesters. De bundel stelt het zonder reproducties, dus om de vermeende autonomie van de gedichten door te prikken zal de lezer zelf op zoek moeten gaan naar de afbeeldingen. Een bezwaar is dat allerminst.

Arie van der Ent vertaalde Brieven aan Rusland van de Russisch-Canadese schrijver Bachyt Kenzjejev, in 1950 geboren in Moskou, opgeleid als scheikundige en in 1982 geëmigreerd naar het Westen. Hij dicht zowel in het Russisch als in het Engels en was in 2011 te gast op het Poetry International Festival. De kern van de bundel wordt gevormd door twaalf zogenaamde Zendbrieven, gericht aan dichters uit de kennissenkring. Ze werden eind jaren tachtig van de vorige eeuw geschreven, maar Kenzjejev dagtekende 'Montreal, 1889' en dat verschil van honderd jaar geeft hem de vrijheid twee tijdvakken ineen te laten vloeien, de late negentiende eeuw, en de tijd van de Val van de Muur, van perestro

Altijd al benieuwd geweest hoe Nederlandse poëzie er uitziet in het Amhaars, Armeens, Tamil, Guarani, Tamazight, Farsi etc.? Een haven voor alle woorden bevat vertalingen in 31 talen van gedichten van Jana Beranová. Daarnaast zijn er vertalingen door Beranová zelf van gedichten van deelnemers aan het gerenommeerde Rotterdamse Poetry International Festival. Het boek is een eerbewijs aan een dichteres die cultureel altijd veel voor haar stad betekend heeft.

Nafiss Nia geeft in De momenten wachten ons voorbij een overstelpende hoeveelheid waarnemingen, ervaringen, gedachten en denkbeelden op de ogenschijnlijk willekeurige manier waarmee ze doorgaans worden verwerkt. Zij zet die met virtuoze vanzelfsprekendheid buitengewoon helder neer, in een prachtige, nergens geforceerde ritmische ordening, waarin geen woord teveel is. Een bundel om te koesteren, concludeert Levity Peters.

Nee, een meesterwerk is John Schoorls Bukshag niet, concludeert Roel Weerheijm. Het is een fijne bundel observaties en mooie vondsten achter alledaagse dingen, met enkele sterke taalvondsten.

In Route naar beter verleden van Herman Naber is geen gróót dichter aan het woord, maar wel een onvergeetbare. Die stem uit duizenden, zo eigenzinnig, zo in elk gedicht herkenbaar op zijn volstrekt eigen, ludieke wijze, maakt het een lust om deze bundel te lezen. Elk gedicht van Herman Naber is de getuigenis van een mens die elk moment intens leefde.

Levity Peters proeft in David Trochs buiten westen een gemis aan urgentie. Vaak moest hij denken aan het uitwerken van schrijfoefeningen. Troch kan schrijven, maar in deze bundel verrast hij niet.

Hoewel De muziek van het huis van Cor Gout het type poëzie biedt waarvoor Levity Peters een zwak heeft, werd hij door deze bundel te weinig verrast. Elk gedicht opnieuw hoopte hij dat de dichter boven de anekdotische inhoud zou uitstijgen, dat hij dieper zou graven en dat hij echt zou gaan zingen, niet slechts inventariseren.