Archief

Irene Wiersma Huizen met ogen Als huizen geen ogen hebben, waarom die in mijn buurt dan wel? Ramen bekokstoven snode plannen, luisteren af, kijken op van mijn ontbijtkeuze: waarom altijd bruin? Zonnebaden mag ik niet, zo’n wit, groot, bijna bloot vrouwenlichaam daar voelen ze zich toch wat ongemakkelijk bij. Ik ben de kwaadste niet, dus zit ik binnen met de zwarte, zware gordijnen gesloten en de sloten ook voor de zekerheid, want als huizen ogen hebben, waarom dan ook geen voeten? Verder verzamel ik moed en spaar ik vanwege die bekroonde middenweg voor nieuwe namen en luxaflex voor de ramen. Als huizen geen ogen hebben, waarom die in mijn buurt da

In Geheugen voor landschap zijn in 1979 verschenen vierde bundel, schreef Ad Zuiderent in het gedicht 'Na de watersnood': 'Nu ben ik drieëndertig (Christus ging toen dood/ en had zijn zegje al gezegd). Wie staat model/ voor wat ik maken moet van wie ik worden zal?' In We konden alle kanten op is hij, in leeftijd inmiddels verdubbeld, toe aan een antwoord op die vraag.

Shujing Zhulian (China, 1981, pseudoniem van Chen Huan) Serveerster A Ik kom met man B dit restaurant binnen serveerster A je staat nog steeds op dezelfde plek je pakt een lepel, pakt die soms ook niet, net als de vorige keer je bekijkt graag de gasten je herinnert je mijn tas herinnert je hoe ik tegenover mensen sta je bent nog jong maar in je gezicht geen enkel blijk van liefde je kijkt naar mijn tas ik kan hem alleen maar voortdurend open doen kan je misschien alleen maar dat onthouden – hoe hij zonder reden steeds open wordt gedaan? Vertaling: Annelous Stiggelbout

In In het westen, de laatste trans geselt Robert Anker de lezer en het is een groot leesgenot het te mogen ondergaan, of hij nu de politieke verhuftering aan de orde stelt, de rol van de liefde of de zin van het bestaan in het licht van de persoonlijke dood. De variatie in versvormen en taal draagt daaraan bij. Haast zakelijke prozagedichten staan naast sterk ritmische, gedragen retoriek, sommige disputen zijn als toneelscène opgebouwd, compleet met regieaanwijzingen en luid klinkt daar ook ineens in plat Haags de beschimpende stem van het volk.

Wim Kleisen bespreekt het gedicht 'Het lied van het morgenlicht' van Hans Andreus. Licht is het grondthema in de poëzie van Andreus. Ondanks zijn depressieve perioden komt hij steeds weer uit bij het licht. Zijn poëzie is ervan vervuld. 

Vincent van Meenen Moeder Vader 1 in welk huis zal ik mijn verdwalen beginnen is hier een dak dat mij kan dienen als de gedraaide driehoek van uw schoot dit huis is stuk en wild door mij alleen bewogen moeder vader dood bent u in mij verweven en ken ik u niet langer in leven bent u een kind dat ik ontmoet en bij de polsen houd om van uw gruwel niet te spreken in dit huis kan ik u zoeken zonder u te zien er hangen spiegels stof spint rond en naar beneden binnen ben ik dag en huis en nacht zie verschrikt door het oog van de wereld uw tamme kleuren blinken in mijn vacht

Vincent van Meenen (1989) studeert Woordkunst aan het Conservatorium van Antwerpen. Hij publiceerde onder meer poëzie op de website van de Contrabas. Recent won hij een poetry slam tijdens het Kunstenfestival Watou, wat hem de titel 'Gevonden Dichter van 2011' opleverde. Daarnaast is Vincent van Meenen redacteur van Karkas.

Onlangs verscheen bij uitgeverij De Geus Werkboek, een bloemlezing van de beste gedichten van Jana Beranová. Sander de Vaan had een mailgesprek met haar over dit boek en haar werk voor Amnesty International. De titel van je verzamelbundel wekt de suggestie dat jer er lang aan hebt gewerkt. Klopt dat? De titel snijdt aan twee kanten. Ik wilde geen verzamelwerk maken van mijn reeds verschenen bundels, maar een leesboek. Een poëzieleesboek zonder chronologische volgorde, zodat er een nieuw boek zou ontstaan. Ik wilde oude en recente gedichten onverwachte verbanden laten aangaan.

Landdieren van Peter WJ Brouwer is een poëziebundel, waarin de gedichten over het geheel genomen wel wat op elkaar lijken, maar zeker genoeg diepte en gelaagdheid bezitten om te blijven boeien en verwachtingen voor een volgende bundel te wekken.

De betekenis van poëzie valt voor Sasha Popowycz (1981) moeilijk in woorden te vatten. Toch kan hij er wel iets over zeggen: 'In poëzie duikt de taal op in haar gedaante van saboteur: ze stuurt het verloop van de tijd in de war'. En daardoor ontstaan onvoorziene mogelijkheden voor de stem, het hoofd en de waarneming. Eerder publiceerde deze in Brussel gevestigde dichter al in Het Liegend Konijn, De Poëziekrant en De Brakke Hond. Hij treedt regelmatig op bij De Sprekende Ezels, een bekend open podium voor muziek en poëzie in Brussel. Daarnaast schrijft hij ultrakorte verhalen en vertaalt hij poëzie, zowel zelfstandig als met het Gentse Collectief van Poëzievertalers.

Sasha Popowycz BIO UNDERGROUND geen gedachte eerder een dans van silhouetten door een andere hand ingeweven in deze stolp opgevraagde geheimen worden uitgestald tekencombinaties die ooit van tel waren gefingeerde namen van gevingerde fantomen wat eikelkapjes uit een doos achter in de lade wellicht verlopen wachtwoorden tot het hart binnenwegen om een ontglippend gewicht wat voor te zijn alle omwegen die langs diepe lussen in de slaper sluipen naar een klok en nog te zwaar om grond te raken

Van de in het Westerkwartier geboren en getogen Melle Hijlkema kwam bij uitgeverij kleine Uil de bundel Liekover uit. Hoewel de gedichten geschreven zijn in het Gronings, d.w.z. het Nedersaksisch, zijn ze qua taal toch verrassend toegankelijk. Het is krachtige, aardse poëzie. Hijlkema is een Groninger die zich laat kennen.

In 1972 stelde Cees Buddingh' voor uitgever Bert Bakker Is deze ook goed meneer? De evergreens in de Nederlandse poëzie samen. In 1990 verscheen daarvan door C.J. Aarts en M.C. van Etten de opvolger, Domweg gelukkig, in de Dapperstraat. De bekendste gedichten uit de Nederlandse literatuur. En nog weer een dichtersgeneratie later maakten Menno Wigman en Rob Schouten met Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. De bekendste gedichten uit de Nederlandse literatuur de derde versie.

De Zuid-Afrikaanse dichters Marlise Joubert schreef met Splintervlerk haar zevende dichtbundel en meer dan ooit ging ze uit van persoonlijke ervaringen, in dit geval van ziekte en herstel. De bundel bevat verder o.a. liefdesgedichten en gedichten waarin zij ingaat op wat haar land maakt tot een 'hartzeerland'.

Fred de Haas verzorgde voor In de Knipscheer twee uitgaven met Antilliaanse poëzie: Hé Patu / Waggeleend van Elis Juliana en Wie ik ben / Ta ken mi ta van de schrijversgroep Simia Literario. Een kans je literaire grenzen te verleggen!

Een duobundel kan al snel wat artificieels hebben, zeker als de auteurs niet in alle opzichten gelijkwaardig zijn. Voor het bij De Harmonie uitgekomen In omgekeerde richting van Bernlef en Tentije geldt dat ze elkaar in alle opzichten versterken. De bundel verscheen eerder dit jaar in een bibliofiele editie bij de Atalanta Pers.

Taalonderzoeker Hugo Brandt Corstius stelde onder de titel Rijmlijm een bloemlezing samen met opmerkelijke voorbeelden van eindrijm, van ‘regelparen waar direct onder elkaar twee rijmende woorden staan’. Hij koos uit zijn eigen bibliotheek, uit ‘alle Nederlandse poëzie die ik bezit’.

In Scheren zonder spiegel zouden verborgen waarheden tussen de regels te vinden zijn. Dat lijkt een loze belofte. Het blijft bij wat dubbelzinnigheden. Een enkele regel roept een glimlach op.

Myrte Leffring (1973) is gezien haar opleiding en haar huidige professie gegrepen door uiteenlopende facetten van taal: ze studeerde vertaalwetenschap en is tegenwoordig actief als dichter en redacteur. Daarnaast geeft zij poëzieworkshops en treedt zij op in een eigen literair en muzikaal programma. Meander sprak met haar.

Myrte Leffring Val Een koorddanser was zij, op brede planken, ijzeren stangen de lianen in een oerwoud zonder kerken Avond aan avond zocht zij het gevaar in oversteken zonder kijken droeg zij haar tas soms aan de straatkant aan een schouder keek eens de dood recht in de ogen in de etalage van een grossier in zerken Vaak hoopte zij op groots en anders of anders dood en dat niemand het zou merken

Jeanine Hoedemakers beproeft met Pauwenveren en judaspenning een nieuw tussengenre, iets tussen de zelfstandige haiku en senryu en het autonome vrije vers in. Iets wat ze in het overgrote deel van de bundel succesvol doet.

Uitgeverij In de Knipscheer blijft een onvermoeibare pleitbezorger van de Caribische literatuur en dat levert regelmatig mooie uitgaven op. Kate Moss in Mahaai van dichter Hans Vaders en kunstenaar Herman van Bergen is er zo een. De bundel stort je midden in de andere wereld die Curaçao is en verloochent de Nederlandse wortels niet. Het levert een boeiende synthese op.

Jorge Luís Borges Buenos Aires En nu is deze stad een plattegrond waarop mijn feilen en vernedering staan, bij die deur zag ik de zon vaak ondergaan, daar het beeld waar ik vergeefs te wachten stond. Hier vind je wat ons allemaal verbindt en dat ook mij door het ongewis verleden en het wisselend heden is verschaft; hier smeden mijn passen hun onpeilbaar labyrint. Hier wacht de askleurige avondschemering de door de ochtend toegezegde vrucht; hier glijdt mijn schaduw met een licht gerucht de al even ijdele laatste schaduw in. Niet liefde, angst verbindt ons met elkaar; misschien houd ik daarom zoveel van haar. Uit: El otro, el mismo (1964)