Archief

Corné van ’t Wout (1976) uit Boskoop treedt naar buiten met zijn poëzie, na – bij benadering – zijn eerste poëtisch lustrum te hebben gevierd. Meander maakte kennis met een dichter over spannings- en 'emotievelden', kikkers uit de lucht vangen en het beginnen van een gedicht.

Annette van den Bosch maakte vanaf 2002 deel uit van de redactie van Meander. Zij schreef recensies en interviews. Ook maakte zij een begin met ‘Mals groen’, een rubriek voor aanstormend dichttalent. Toen zij in 2004 bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag ging werken, stopte haar werk voor Meander. Zij bleef nog wel tot 2007 adviseur van de Stichting Literaire Activiteiten Zeist en was daar voorzitter van de jury bij de Poetry Slam.

Annette van den Bosch Zoveel weten we al Waar het daalt en stroomt en bruist, waar het paadjes vindt vol ongerijmd van stotteren en treuzelen. Waar het kolkt in grindverschuiving sidderend neerkomt, opspringt. Hoe dit plaatsvindt. Zo ongeveer. Waar de komma de tijd omklemt en de uren loslaat op de wereld. Hoe het drupt. Daar. Zomaar, ligt het verborgen op het mos te sluimeren tot we komen. Aandachtig kijken. Naar dit, dit vreemde.

Van Ellen Deckwitz die twee jaar geleden nog de Meander Dichtersprijs won, verschijnt eindelijk haar langverwachte debuut. 'De Steen Vreest Mij' verschijnt deze maand bij Nijgh en Van Ditmar. Meander brengt u een voorpublicatie van maar liefst vijf gedichten.

Ellen Deckwitz ONZE MOEDER I Onze moeder kan een voetstuk op (één teug), ze drinkt al jaren onder de tafel. Van flessenbodems schrapen we gedachtenis af. We zetten ze bij, de vaasjes waarop blank fluiteschuim bloesemt en soms druipt het, soms knipoogt de fles soms kruipen er wolken voor de zin. Slokken die de dag van het gelaat vijlen. Wat doet iemand als wij op een plek als enfin. Onze moeder dus die kan een voetstuk op. Nu hop, straks ziet ze dat we het aankunnen. Klappen we voor ouders die niet willen dat er over hen wordt gedroomd, knip zegt het glas en de kamer gaat uit.

In deze nieuwe aflevering komt voor de tweede keer Judith Herzberg aan bod. Besprak eerder (in nummer 78 van 24 januari 2006) Inge Boulonois 'Een kinderspiegel', nu buigt Bettine Siertsema zich over 'Mozes', dat een verrassende wending blijkt te bevatten.

Atze van Wieren schrijft poëzie die je verstaat en waar je een verstandhouding mee krijgt, omdat er duidelijk een herkenbare levensvisie aan ten grondslag ligt. Knap is hoe in Bedevaart ieder gedicht probeert het punt te beheersen waarop ratio en emotie in evenwicht zijn.

Patty Scholten schreef met De ziel is een pannenkoek een autobiografie in sonnetten. Ze beheerst de vorm prima, maar het is allemaal een beetje te glad en 'makkelijk', hier en daar wat flauw. Toch zitten er volgens Wilma van den Akker wel degelijk krenten in de pap, zoals het beeld van moeders piano als schuilhut. Inhoudelijk gaan de meeste sonnetten over moeizame liefdes, voor één foute man in het bijzonder.

Sander de Vaan Plunder Diem Opeens een flits dat dit het is. Gefrons in het hotel om de hoek: Zelfs geen tandenborstel mee, meneer? Schilfernaakt doorwoelt hij dui- zend lakens, droomt spiegels vol met weggeworpen blikken. Door honderd brillen ziet hij uit over de stad, hoe ramen doven. In bad weken tachtig levens los. Gapend sloft hij door naar het ontbijt de tv-pop die hem ook hier verblijdt met platte aardse rampen. Daar krult de rekening: één nacht. Hij lacht – men moest eens weten.

Anne Broeksma IJstijd Toen ik vroeg in welke tijd je het liefst en waarom, riep je: ‘ijstijd.’ ‘De grote of de kleine?' ‘Doe maar de grote.’ Of je wel wist dat zelfs de mammoetjagers hier niet kwamen, dat er geen begroeiing was op mossen, gras en poolwilg na en een bloempje dat uitbundig bloeide, dwars door stenen, zand en sneeuw: de dryas octopetala. En dat je toen zei dat je gewoon met rust gelaten wilde worden. Dagenlang niemand tegenkomen, niemand die iets van je wil. Ik wenste je veel kou toe, deed mijn jas aan en mijn wanten. Later kwam ik je nog één keer tegen. Je lag dood naast een wak, er groeiden bloemen uit je ogen.

Anne Broeksma (1987) studeert Nederlandse literatuur in Utrecht. Ze schrijft sinds haar 15e gedichten, deed al vele dichtpodia aan waaronder Onbederf’lijk Vers en Dichters in de Prinsentuin en won enkele poetry slams. Onlangs stond ze in de top 100-bundel van de Turing nationale gedichtenwedstrijd. In Utrecht organiseert ze vanuit het Poëziecircus iedere tweede woensdag van de maand de literaire talkshow Slok op Utrecht, met nieuws, dichters en muziek.

Sander de Vaan (Amsterdam, 1963) is eindredacteur van Meander Magazine en oprichter van de Rubriek Wereldpoëzie. Hij publiceerde onder meer poëzie in Hollands Maandblad, De Brakke Hond en Hard Gras. In 2010 debuteerde hij met de gedichtenbundel Plunder de dag (De Witte Uitgeverij, Leiden).

Uit alles blijkt in Vrouwkje Tuinmans Wat ik met de sleutel moet haar oog voor detail, de kleine dingen die er in het leven toe doen. Het is een komen en gaan van mensen en gebeurtenissen. Tuinman is met haar omzwervingen op locatie voortdurend op zoek naar begrenzingen, omheiningen, inperkingen om maar tot een vaststelling van die andere realiteit te kunnen komen, over het ‘daar’.

Jaren geleden zette dichteres en beeldend kunstenares Lies Van Gasse haar eerste stapjes in de literaire wereld door nu eens een los gedicht, dan weer een los verhaal te publiceren op onder meer Meander. In 2005 was ze één van de tien finalisten in Meanders Jongerenwedstrijd. Nu, nog 'n vijftal jaren later is ze al aan haar derde boek toe. Brak de Waterdrager is een bundel in drie stromen.

Lies van Gasse Hier naderde taal. Al wat je werd was een strijdperk van laten en vragen. De einder sloop. Ongewapend ging men ter kanonnade. Hier ging men schelpen rapen in het slib, men plooide zich naar putten en holtes. Ook was men kort, welvarend en ver voorbij de stad. Hier lag de tijd in een pot met gaten die men naar beneden droeg. Een mannenstem klonk schril. Ik hield ervan wanneer je zweeg.

Peter van Galen EEN MOOI STUKJE DROMEN er gaat niets boven dromen waarin je van planeten glijdt achtervolgd over hekken klautert en je moet die vis te pakken krijgen maar verdomd hij is zo glibberig dan een climax als een wervelwind vlak voordat je wakker schrikt ik ben gek op zulke dromen daarom heb ik er zoveel vannacht kon ik weer eens uit stilstand leviteren geruisloos gleed ik zonder gene over alle plekken van mijn jeugd en ook van jaren later ergens in een soort kasteel probeerde ik me vast te grijpen aan een duizelend plafond want zoals u wellicht weet ik sterf van hoogtevrees

‘Op een dag wil ik een Groot Dichter zijn, met een pennenstreek die nooit faalt, alleen het allerhoogste voortbrengt,’ zei Peter van Galen in een interview in Meander. We zijn inmiddels een aantal jaren verder en publiceren drie van zijn nieuwe gedichten.

Jeroen Dera bespreekt 'Krijglist va La Pucelle', een recent gedicht van Jacques Hamelink. Nog geen 'klassieker' in de zin dat het gedicht de tijd al heeft overleefd, maar wel wat onderwerpkeuze betreft. De mythe dat Hamelink ontoegankelijk zou zijn wordt door Dera - voor dit gedicht althans - met overtuiging ontkracht.

Melktanden van Martijn den Ouden kan bij Marijntje Gerling zeker op waardering rekenen. Maar, schrijft zij, de lezer behoeft wel een volwassen gebit om af en toe even te kunnen doorbijten.

Eind vorig jaar verscheen bij uitgeverij Meulenhoff de fraaie bundel Een verhaal over het lichaam, van de Amerikaan Robert Hass (1941, San Francisco). Dichter/vertaler H.C. Ten Berge selecteerde voor dit boek gedichten uit vijf dichtbundels van Hass en leverde aldus een meer dan geslaagd visitekaartje af van deze in ons taalgebied nog relatief onbekende auteur. Sander de Vaan had een kort mailgesprek met Ten Berge en koos een zestal teksten uit.

Roel Weerheijm Adam en Eva Een pasgewassen ochtend hangt te drogen aan de hemel. Mijn hand verkent je lichaam als een slang. Er is geen appel te bekennen, geen vijgenblad ligt in de weg. Maar bij elke aanraking wijk je van me vandaan, je bent een lichaam van mist. Ik wil je bevriezen maar er is vannacht teveel zomer in mijn slaap zodat je als regen op me neerklettert, geen vijgenblad om onder te schuilen, geen appel voor de dorst. Alleen een slang om dood te trappen.

Erik Spil (1977) publiceerde een aantal keren op papier, in tijdschriften als Krakatau en Opspraak, maar hoofdzakelijk her en der op internet. Ook stonden er ooit twee van zijn gedichten in de vergeten bundel Poetry alive. Na negen jaar staat hij weer in Meander.