Archief

In een van de allereerste Klassiekers besprak Rik Wouters 'Melopee' van Paul van Ostaijen. 130 afleveringen later is hij terug met een gedegen bespreking van een gedicht van de in Nederland volstrekt onbekende Brabantse dichter Andries Dhoeve (1908 -1993), die ook schreef als Joost van de Venne en Johan Vercammen, zoals hij voor de burgerlijke stand heette. Een eerbewijs van de huidige dorpsdichter van Galmaarden voor een gewaardeerde plaatsgenoot.

Geert van Istendaels Sociale zekerheid en andere gedichten roept bij Wil Fraikin gemengde gevoelens op. Het begin van de bundel, waar Van Istendael zich sterk toont in het kleine en het anekdotische, is overtuigend. De langere, programmatische gedichten zijn wijdlopig, op het prekerige af en soms geschreven in haast vooroorlogs sociaal-democratisch jargon.

Trijntje Gosker woont in Zwolle. Ze is contactpersoon van het Zwols dichterscollectief en heel actief in het Filosofisch Café Zwolle. Maar ook in het literaire leven van onze andere noordelijke provincies kom je haar regelmatig tegen.

Anthony Callens Als een vulkaan verzen spuwt Als een vulkaan verzen spuwt klinkt het dan verzoenend ? Als de Taag buiten haar oevers treedt heeft zij genoeg van de zee ? Evengoed is het verleidelijk zijn zelfvoldane lach als reddingsboei te werpen naar een drenkeling of de molecules van het water van trappen te voorzien, even broos, even weerlegbaar als het doodvonnis van verse sneeuw. Zwijg, Taag. Genoeg, vulkaan.

Anthony Callens (1974) is een geboren West-Vlaming, maar woont en werkt in Brussel. Hij heeft nog niet eerder gepubliceerd, maar was in 2005 laureaat van de poëziewedstrijd Zot van de Zenne en de gedichtenwedstrijd van de gemeente Elsene. Van deze wedstrijden verschenen gelegenheidsbundels. Zijn eerste creatieve stappen zette hij in de schilderkunst. Pas later is hij ook poëzie gaan schrijven.

Trijntje Gosker ik voed mij met de dagelijkse sleur van uw beschimmeld brood met kaas en in een porseleinen schaal uw stukgevallen dromen verscheurde brieven, oude nota’s en dat afgeschreven boek waar u geen uitgever mee blij kon maken die ladderrijke kous die tien geknipte nagels dat leverworstje met de kleur van goud al wat ik wegvoer uit uw leven en meeneem naar de afvalberg stort ik in het totaal van mensenlevens zodat het terugkeert in een brood, een schaal

Toen Gerrit Komrij in 2000 de eerste Dichter des Vaderlands werd, initieerde hij de Sandwichreeks. Twintig bundels verschenen er, waarvan tien van debutanten, negen van vergeten dichters uit het verleden en als sluitstuk één deeltje, Bombast en larie, met 'de 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur'. Onder de titel Clubsandwich heeft Van Gennep in twee banden alle delen nu nogmaals uitgebracht. Bouke Vlierhuis ploegde ze door, las ook het latere werk van de debutanten en zag zich bevestigd in zijn voorkeur voor Hoorne, Belleman, Solvanger, Thies en Inghels als vijf bijzondere dichters en voor Helène Gelèns als een waar fenomeen.

Wil Fraikin boog zich over het foto- en gedichtenboek Anatomie van het slik, een project van Onno Kosters en Dick Groot. De grafisch vormgever van uitgeverij De Weideblik verdient volgens hem een lintje, maar over foto's en gedichten is hij minder te spreken.

'Een schitterend uitgegeven bundel', zegt Maarten Hamelink over Eva Gerlachs Het gedicht gebeurt nu 1979-2009. Een bloemlezing met een bereik van drie decennia leent zich voor een analyse van de groei en ontwikkeling die de dichter doormaakt. Wat opvalt? Toon, stemgeluid en techniek lijken eigenlijk nergens drastisch te veranderen. Weinig verandert er ook aan de thematiek. Het persoonlijke, de binnenkamer is keer op keer wat Gerlach drijft.

Op verzoek van Meander presenteert Roald van Elswijk opnieuw een interessante dichter uit Scandinavië: Tone Hødnebø. Van Elswijk (1974) studeerde Scandinavistiek en Oudgermaans in Groningen en werkt aan een proefschrift over de receptie van 19-eeuwse Scandinavische literatuur in de Nederlanden. In 2007 publiceerde hij samen met K. Middel de bloemlezing Moordliederen. Moderne IJslandse poëzie en een jaar later een bundel met acht Faerøerse dichters, Windvlinders.

Tone Hødnebø Zangzwaan ingenaaid in slaap en de hele wereld wil in je wonen een stad met gebouwen, molenwieken, bomen en mensen Je hoort de jubel van allen die zich een weg naar binnen eten Je bloedt in een majesteitelijk duister, maar de eeuw breekt aan en je wordt weer democratisch, slaapt op een plat bed, belt iemand op, wordt vermoord, weggereden, gedumpt in zee vertaald uit het Noors door Roald van Elswijk

Joris Lenstra studeerde literatuurwetenschappen. Na een verblijf in Londen, woont en werkt hij nu in Rotterdam. Hij is liefhebber en vertaler van poëten als Walt Whitman, Allen Ginsberg, Dylan Thomas en Hart Crane. Hij is voorzitter van Nadorst, een stichting die kunstzinnige en literaire activiteiten organiseert in Rotterdam en onder de naam Uitgeverij Nadorst literatuur uitgeeft. In het verleden heeft hij de essayreeks ‘Lees maar…’ voor Meander geschreven. Daarnaast was hij in 2007 de initiatiefnemer van het poëziepodium Ongehoord!, dat als stichting zelfstandig verder is gegaan. Op dit podium treedt steeds een dichter van Meander op.

Jan de Bruyn (1959) publiceerde onlangs in Het Liegend Konijn, een van de belangwekkendste poëzietijdschriften in het Nederlands taalgebied. Zijn publicatie kwam in die zin uit de lucht vallen, dat De Bruyn een relatief onbekende figuur in de poëziewereld is. Tijd om deze dichter van sprookjes nader te introduceren. Hoe kwam je publicatie in Het Liegend Konijn tot stand? Tijdens de zomer verschenen een aantal van mijn gedichten in De Brakke Hond en Gierik/NVT. Ik beschikte over voldoende materiaal en dacht dat de tijd rijp was om ook Het Liegend Konijn aan te schrijven. Meestal moet je geduld hebben voor je uitsluitsel krijgt, maar tot m

Jan de Bruyn Doorheen de geschiedenis Misschien is men wijzer geworden. Niet uit rijmdwang, maar omwille van oud ijzer dat werd omgeploegd en opgehoest, aan paardenhoeven herinnerde en zadeltassen van Moravische makelij, toen er nog kras doorheen de geschiedenis werd gewalst en niemand zich daar iets aan gelegen liet liggen of zijn hart vasthield. Zomers vlees was gekuipt voor de winter. (Men herinnert zich dansfeesten, de geur van herfstasters en zware wijn die magen en lippen paars kleurden.) Langs de wegen sliepen manschappen met hellebaarden, waar men behoedzaam omheen liep, terwijl men een kruis sloeg en door een windvlaag wegtuimelde in de ruimte.

Over Doodsbloei van Pieter Boskma is al veel - en lovend! - geschreven. Joop Leibbrand voegt er nog een uitvoerige bespreking aan toe. 'Wie het eerdere dichtwerk van Boskma overziet, kan niet anders concluderen dan dat al het voorgaande beschouwd kan worden als één grote voorbereiding op deze voorlopige (?) apotheose van zijn dichterschap.'

Johan Reijmerink las Garderobe, een nieuwe bloemlezing uit de bundels van Luuk Gruwez. Hij schrijft: 'In al de verkenningen die Gruwez tot nu toe nauwgezet en gevarieerd uitvoerde, voert zijn vergankelijkheidbesef voor mij de boventoon. Een duik in zijn garderobe raad ik een ieder aan, hij is mij [...] goed bevallen. Het levert verrassende spiegelbeelden van herkenning op.'

Joris Lenstra laat de wereld zichzelf zijn laat de wereld zichzelf zijn trek haar je niet aan alleen in je hoofd een eiland van gedachten in het koninkrijk van de sferen geef je je pen de sporen laat je je stem gaan hoor je er een woord dat opspringt, van binnenuit, en je als een zilvervis verrast schrijf het op in het zielzand laat dit genoeg zijn

Met de kennis van het leven van Gerrit Achterberg is ‘Het meisje en de trom’ misschien een ongemakkelijk gedicht. Geladen, agressief, erotisch. Wilma van den Akker belicht de verschillende aspecten, waarbij ook slachtoffer en dader aan bod komen.

Inge Boulonois bespreekt het gedicht 'Eiland' van Willem van Toorn (Amsterdam, 1935) die wel vaker over eilanden dicht. De dichter, wiens familie uit het rivierengebied van de Betuwe komt, maakt zich zorgen over de aantasting van zulke gebieden.