Archief

Ellen Deckwitz won de Meander Dichtersprijs 2009. Sander de Vaan had een mailonderhoud met de winnares over haar achtergrond, schrijven, de Bløf-truc, gevaarlijke trekkers en nog veel meer.

Anke Leenders kom maar neem jij je bagage mee lieve schat haal ik een metertje rekverband kunnen we samen hand in hand hart en zieltjes ingepakt pakketjes gooien in de Waal dat water draagt veel verder weg mondt uiteindelijk zelfs in zee en spoelt het in Zaltbommel aan daar brak je vast nog nooit

De eerste aanleiding tot schrijven was voor Anke Leenders (1970) het overlijden van haar jongste zoon. Pas zeven jaar later resulteerde dat in gedichten. Die zijn in 2004 bij uitgeverij Kontrast verschenen in de bundel als kus op de wonden. In 2006 kwam de tweede bundel uit: een beetje meer. Ze publiceert onder meer in Krakatau, Opspraak Magazine, Op Ruwe Planken en poëziepuntgl.

'Ook in zijn nieuwste werk omdat ik ziek werk voert Bart Meuleman het onvermogen van de mens om naar de overkant te raken als verzelfstandigd gegeven op', zo schrijft Emily Kocken. 'Hij is een dichter die beheerst theatraal met een prachtige directheid vol koele drift de felle angst van de mens voor het leven onder woorden weet te brengen.'

‘Achter de uitbundig roze omslag van Welkom van Willem Jan Otten gaat een wereld schuil waarin de mens een reiziger is die zijn eigen welkom zoekt. Geen vakantie met zongarantie, maar een besef van gewild te zijn. Een bundel om te koesteren’, vindt Maarten Hamelink.

'In zijn bundel Lagerwal is Luuk Gruwez verrassend in zijn beelden, kleurrijk in zijn woordkeuze en fris van toon. Het opent je ogen voor het ongewone in het gewone', zo vindt Johan Reijmerink

Miroslav Holub (1923-1998) geldt als een van de godfathers van de Europese poëzie. De vorig jaar verschenen, door Jana Beranová samengestelde bloemlezing De geboorte van Sisyphus vormt dan ook een enorme verrijking voor ons taalgebied. Meander sprak met de vertaalster over een bijzonder man én dichter.

Frouke Arns kent haar talen: ze werd tweetalig opgevoed - Nederlands en Duits - en studeerde Engelse Taal- en Letterkunde in Nijmegen. De wereld kent ze ook: na haar middelbare schooltijd woonde ze in Israël en daarnaast reisde ze rond in Azië. Het resulteert in stilistisch speelse poëzie, waarin de lezer rondtrekt in Arns' wereld.

Frouke Arns vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt bij de bakker vandaag dacht ik aan Zátopek, kleine schildpad uit mijn jeugd met wie ik sprak over parfum van 58 rozenblaadjes geraapt op het pad achter de Nu Nog de eerste borsten in de klas, weer niet gekozen bij gym. veel zei hij niet, knipperde traag met leren leden, knikte wijs tegen het stille huis en mij. was het de tijgerbol, of de eeuwenoude blik in de ogen van het kind in de rij waardoor ik dacht aan de minuscule halfronde hapjes die hij met zijn mummelmondje uit het blaadje nam van het klavertje vier, geluk dat ik wilde delen.

Carl de Strycker wij schrijven maar blijven vreemden van elkaar elk woord mist het gevaar van een warme hand en geen letter is een gebaar waar- mee je omarmt wij schrijven elkaar dichterbij maar blijven alleen en alleen in taal naast mekaar op bruggen staan

Miroslav Holub zondag De marathonlopers hebben de bocht bereikt: zondag, de dag van trieste liedjes bij de spoorbrug en de wolken. Jouw ogen, in het zenit – dat te zeggen zonder je lijf te gebruiken is als hardlopen zonder de aarde te raken. Dertig jaar geleden kwam hier een transport langs, open wagons beladen met silhouetten, hoofden en schouders geknipt uit het zwarte papier van horror. Die mensen hielden van iemand, maar de trein komt leeg terug, elke zondag, alleen wat haarspelden en sintels op de bodem. Wie weet hoe de aarde te raken, wie weet hoe de aarde niet te raken. We kunnen alleen nog geloven in het bestaan van de marathonfinish binnen twee uur en veer

Carl de Strycker kocht ooit een boekje, Dichter worden in een uur, en ging aan de slag. Hij schreef honderden gedichten, puur als oefening, iedere dag minstens twee. Meer nog dan de inhoud interesseerde hem de technische kant van het gedichten schrijven: de klank, het ritme. ‘Dat is overigens nog steeds zo’, vertelt hij.

'De laatste lemming van Hans Wap is een aangename, onderhoudende bundel.' Joop Leibbrand opent zijn recensie met deze waardering voor gedichten die wellicht meer pretenderen te zijn dan de dichter de lezer wil doen geloven.

Charl-Pierre Naudé is een van de vele Zuid-Afrikaanse dichters die volgens Joop Leibbrand aandacht verdient. 'Naudés sien jy die hemelliggame laat de noodzaak van het vertalen van Afrikaanse poëzie niet onweersproken.'

Ivan Sacharov krijgt een craquelégevoel bij het lezen van de bundel Man in het landschap van Marc Tritsmans. 'Soms mist hij de flexibiliteit om zijn gedachten in één vorm bij elkaar te houden.'

David Troch bedacht voor een oude dag 1. ouderdomsoefening als ik baad, oefent mijn huid op ouderdom. elke vingertop, elke rimpel spoort oude dagen aan om toe te komen en te blijven. voor- alsnog, ze gaan op kousenvoeten in kraaienpoten liggen om hels drukkende slapen. nu niet de ogen sluiten, nu ademloos blijven tot het badschuim volledig verdwijnt.

In december verscheen van David Troch de nieuweling laat[avond]taal, een bundel vol oude mensen, dorpscafés, zakdoeken, ontbijttafels, slaapkamers, kerkhoven, dure auto’s en een Hollywoodactrice die bij de dichter in bed belandt. Meandermedewerker Elly Woltjes voelde de Vlaming aan de tand.

Rouke van der Hoek is organisatieadviseur bij een maatschap die onder andere overheden ondersteunt bij complexe besluitvormingsprocessen. Af en toe komen onderwerpen uit de beroepspraktijk in zijn gedichten aan de orde: 'Ik ben met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de enige dichter die een vers heeft gewijd aan een Europese richtlijn: The Pressure Equipment Directive 97/23/EC.'

Rouke van der Hoek In het water kijken In een heldere vijver in Transsylvanië aan de voet van een Draculaburcht zag ik een salamander uit de diepte omhoogkomen, majesteitelijk traag, een bel lucht happen en met een nonchalante beweging weer naar de bodem zakken. Dinosaurus en ruimtewandelaar tegelijk: een mens in een salamanderpak verlaat het zonnestelsel omdat de centrale ster sterft. Reiziger tussen wier, torren, sterrennevels, spiegeling van de Draculaburcht. Steeds beter besef je dat wat je ziet niet de waterwereld hier beneden is of het ijle heelal boven, maar de toekomst van wie zich daartussen bevindt.

'Cannes' van M. Vasalis - betoogt Wim Kleisen in zijn bespreking - is vormtechnisch een ongelofelijk knap gedicht over een bijzonder moment dat je terugwerpt op wie je werkelijk bent.

Amusant, ontroerend en soms gruwelijk. Bouke Vlierhuis is onder de indruk van de nieuwe bundel van Antoine de Kom, de lieve geur van zijn of haar. 'Altijd kun je er iets nieuws in vinden.'