Archief

'Hij is een van de allerbeste dichters die we hebben. Hij onderscheidt zich namelijk van andere 'moeilijke' dichters door zijn heldere, dagelijkse taalgebruik. In zijn meanderende, altijd logisch beginnende en pas later ontsporende zinnen zit altijd het gevoel van waarheid. Ze geven je het idee dat je ze, de volgende keer dat je ze leest, wél zult begrijpen. En dat is precies waarom je ze niet onmiddellijk moet willen overlezen. Nee, bij Wijnberg moet je dóórlezen, het overkoepelende verhaal proberen te zien of de muziek van de taal proberen te horen.' Bouke Vlierhuis toont zich onder de indruk van Nachoem M. Wijnbergs De divan van Ghalib.

Poëzie is voor Y.M. Dangre in de eerste plaats een scheppingsproces. Hij zegt daarover: 'Dichters zijn alchemisten, op zoek naar het goud van de schoonheid. Daarbij bewegen ze zich op het snijvlak van individualiteit en universaliteit. Een gedicht moet ten diepste van de dichter zelf zijn, maar dan op zo'n manier dat de ander er ook wat aan heeft. De lezer moet verrast worden door originaliteit.'

Halverwege het vorige decennium publiceerde Meander zes gedichten en een verhaal van Astrid Dewancker (1949). Onlangs stuurde de dichteres recent werk in. Tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Nog niet zo lang geleden verscheen bij Uitgeverij De Contrabas De zon, het smalle bed, mijn lichaam, de nieuwste, prachtig vormgegeven bundel van Jabik Veenbaas. Sander de Vaan had een e-mailgesprek met deze opmerkelijke dichter over huismussen, lichtblauwe bikini’s, ecce homo en nog veel meer.

Astrid Dewancker een manier van zwijgen soms wil ik mezelf te buiten gaan in breken en in snijden als mijn hand een naakt wijnglas omklemt reik ik naar scherven aan jou doodgaan kan ik niet jij die al mijn monden zingt en met je ogen draait als je oude Château La Tour proeft dit is geen mime met de kiezen op elkaar dit is woordloos voor de hand liggen liefhebben is een manier van zwijgen

Y.M. Dangre Twee meisjes zo zacht Op een bank zit mijn schaduw en zijn rug Gekromd in de zonneslag van een droom, ik kijk Naar de schaduwjurkjes van de wind en leg mij Languit in het geritsel van twee meisjes Die schommelen in mijn losgewaaid verdriet. Hun gezichtjes laaien op, zingend groeien ze Het gebladerte van mijn ogen vol en blozen De traag uitgezaaide dagen van mijn geheugen groen Tevoorschijn. Ze gieten mijn eetbare nerven Van oude liefde vol. Twee meisjes zo zacht van aarde, zo lenig In mijn vuurschors gekropen dat ik bijna barst Van hun onderzeese honing en mijn huid Terstond het licht, de dubbele plantengroei Van hun adem aanneemt.

'Nee, het was niet moeilijker dan wanneer er negatief of lauwtjes op mijn debuut was gereageerd', zegt Thomas Möhlmann over het schrijven van zijn tweede bundel Kranen open. 'Ik geloof dat het me er juist eerder van overtuigde dat ik blijkbaar toch niet helemaal gek was. Of anders in elk geval niet in mijn eentje.'

Thomas Möhlmann Nooit stil Als een zebrapad dat van geen ophouden weet een uitnodiging zonder datum of plaats alsof wanneer hij stilstaat ik ook stil zal staan maar hij staat nooit stil een grote omtrekkende beweging een stad zonder centrum een opeenhoping van centra een verzamelpunt voor rukwinden een genadeloze machine van mogelijkheden een voetganger omringd door stoeptegels stoplichten op groen wachtende auto’s voorrangverlenende fietskoeriers en nergens een bankje om eens genoeglijk op in te storten alsof er kortom iets moois aan staat te komen en iedereen gewoon de goede kant op moet we zullen winnen als we maar willen en vooral alsof ik iets voor hem in pe

Daan de Ligt Haagse gaten wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd met zwijgen de leegte nam bezit van hun bestaan wat komen zou, is nimmer aangekomen eens zouden nieuwe stammen hier ontstijgen de telgen van wat ooit is heengegaan het wachten is op de beloofde bomen

Daan de Ligt (1953) publiceerde vier dichtbundels en was tot voor kort stadsdichter van AD Haagsche Courant. Zes jaar lang schreef hij wekelijks een gedicht over zijn geboortestad Den Haag. 'Poëzie is te elitair geworden', vindt hij. 'Dat zie je ook terug in de verkoopcijfers van dichtbundels. Ik wil juist een publiek bereiken dat niet al te vaak met gedichten in aanraking komt. Dan is de krant een ideaal podium.'

In zijn beoordeling van Rivierklei van Ed Bruinvis is Ivan Sacharov duidelijk ambivalent. Enerzijds laakt hij de conventionele, al te eenvoudige vorm van de gedichten, anderzijds onderkent hij proeven van prachtig taalgebruik.

Floor Buschenhenke, prominent aanwezig in de Meanderbloemlezing Nog een lente, bewijst in Eiland op sterk water meer dan een belofte te zijn. Bouke Vlierhuis las een dichteres met een duidelijk eigen geluid, wier gedichten vaak kleine, absurde vertellinkjes zijn die met iedere regel verder afdwalen.

'In deze bundel komen we een gedreven dichter tegen, iemand die wordt voortgedreven door een passie die verder reikt dan hij zelf telkens weer vermoedt. Zijn poëzie heeft iets overweldigends, maar ook iets alledaags in de situaties, beelden en woorden die hij opvoert. Hamel weet de tijdgeest in rake bewoordingen en beelden op te roepen. De snelheid, de onrust, de wendbaarheid, dat alles zit volop in deze bundel.' Aldus Johan Reijmerink over Nu je het vraagt van Micha Hamel.

Joris Lenstra bespreekt 'Het geluk' van Mark Boog. Mark Boog (1970) debuteerde in 2000 met Alsof er iets gebeurt, een bundel waarvoor hij de C. Buddingh'-prijs kreeg. Hij schrijft mooie, ingetogen gedichten, waarin geen woord te veel staat. Als onderwerp kiest hij graag het onbehaaglijke in huiselijke setting. Het gedicht ‘Geluk’ is hierop geen uitzondering. 

Jeanine Hoedemakers Arme stilte geluid tekent haar schetst haar zo zij zich uit haar rust getild voelt en wij zeggen sorry meer dan sorry want wij waren het wij gooiden de ramen en deuren van de taal open en trillen nu na in onze sponningen sorry weer we zetten haar terug in haar schoenen wrijven haar de enkels strelen haar het hoofd geven klopjes op de rug van haar hand met de goedheid van schuld en zij zegt amen zo gebedziek is ze dat we haar het toonbeeld noemen van geloof of van geduld of van aanvaarden en we roemen haar landing haar geruisloze landing waarin enkel het piepen van iets piepends nog klinkt

Jeanine Hoedemakers: 'Als twintiger had ik het een poos nodig om dingen van me af te schrijven. Toen al had ik geleerd dat het best over jezelf mag gaan, als het maar origineel verwoord en deelbaar is. Inmiddels ben ik een streng criticus en laat mijn muze niet met zich sollen. Is het te veel ‘gottegot, die Jeanine’, dan schrap ik het hele vers'.

Joris Miedema eindigde bij de laatste twintig dichters van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd, een wedstrijd waaraan ook bekende dichters meededen en die hij achter zich liet. 'Haal de naam en het oeuvre van een schrijver weg en zijn referentiekader verdwijnt. Wat overblijft is een jury met een persoonlijke smaak. Dan zijn verrassingen altijd mogelijk', aldus Miedema.

Taco Schreij en Joost van Zoest organiseren het poëziefestival Huis van de Poëzie. Sanne den Adel had een interview met hen over gepuzzel met de programmering, dichters in de cel, liefdesverklaringen van dronken bezoeksters, en de jas van Campert.

Joris Miedema Ophoepelen je hoorde de stilte aan mijn vader knagen net zo lang tot hij een gat werd met verjaardagen moest je altijd oppassen dat je niet in hem stapte je wist precies waar hij was want als er ergens een deur open stond dan tochtte hij moeder had een hoepel om hem heen gebonden zodat we konden zien waar hij niet meer was

Ivan Sacharov las Het is niet anders van Chrétien Breukers en ging op zoek naar diens poëtica. Hij stelt een aangeboren neiging tot ambivalentie vast, die alles te maken lijkt te hebben met de stijl van zijn poëzie en zijn verhouding tot het geloof (en andere autoriteiten).

Ron Hoeks Onze eigen Big Rip Laat mij toch afgezaagd hier liggen, verworpen uit een tuin die ooit bruiste, zie jij niet dat het uitspansel nooit meer zwart is? Ik aarzel je uitgestoken hand te aanvaarden, mij nog éénmaal op te richten, maar vooruit, laat ons nog een paar tellen ruggelings naar het einde van de schepping kijken, dertien miljard jaar is aan het verdampen – misschien dat ik nog heel even mee kijk tot de zon uitgaat

Charlene Winne stond begin februari op het grote podium van de Dag van het Woord in Harelbeke. Juryleden Willy Spillebeen, Herman Leenders en Maarten De Pourcq vonden haar inzending voor de jaarlijkse poëziewedstrijd de beste. Bekende laureaten als Bernard Dewulf, Peter Verhelst en Frank Pollet gingen haar voor. Meanderredacteur Sylvie Marie was erbij en stelde het nieuwe talent enkele vragen.