Archief

Jane Leusink Medea ben ik kleindochter van Helios die er mocht zijn met zonnevlekjes licht en schaduw op haar gebruinde huid, ligt hier voor u ter inzage geen Medea ben ik als vleugels van gezworen woorden scheuren als taal geschoren schapen baart, in wisselend perspectief een ravage aan kapotte liefde wie zegt hier dat het minder kon alleen verdriet dat klein is trekt zich de buren aan wie zegt hier dat ik akkoord kon gaan ja Jason jou krab en schrap ik uit mijn vuile lijf! als ik had kunnen kiezen had ik die dubbelstengelige krokus gewoon aan de rand van de sneeuw laten staan, nu sloeg jij in mij het gat waaruit dít stroomt, alle seinen staan op rood er is geen stopp

Esther Naomi Perquin Mens blijft staan Waren we nuttiger dingen geweest, onze buiken groenblauwe globes, onze harten de motors (eenzaam, knalroze) onze handen door goden omwikkeld met plakband, aan draden tot grotere dingen bewogen en waren we draagbaar geweest (handvat aan de bovenkant) vraag dan hoeveel keer beter, hoeveel keer meer - waren we eenmaal doorzichtig geweest, de lijnen kwijt, we hadden het beter begrepen. We hechtten tot nu toe geloof aan een mond en twee ogen maar dit heeft geen gezicht, heeft geen gezicht nodig. Het is hoe het kijkt en laat je hier achter. Niemand verplaatst je in wat je betekent, geen mens laat je opstaan en zweven, we zijn ons beperkt

Baudelaire RECUEILLEMENT Sois sage, ô ma Douleur, et tiens-toi plus tranquille. Tu réclamais le Soir; il descend; le voici : Une atmosphère obscure enveloppe la ville, Aux uns portant la paix, aux autres le souci. Pendant que des mortels la multitude vile, Sous le fouet du Plaisir, ce bourreau sans merci, Va cueillir des remords dans la fête servile, Ma Douleur, donne-moi la main; viens par ici, Loin d’eux. Vois se pencher les défuntes Années, Sur les balcons du ciel, en robes surannées; Surgir du fond des eaux le Regret souriant; Le Soleil moribond s’endormir sous une arche, Et, comme un long linceul traînant à l’Orient, Entends, ma chère, entends la do

Peter Helsen (1974, Leuven) heeft een vriendin, Muriel, en twee kinderen, Jip en Pina. Hij werkt aan de KULeuven en publiceerde voorlopig alleen nog maar op Dichttalent. Frouke Arns, die een zomeraflevering van Meander verzorgde, maakte ons echter attent op zijn bestaan. Daarom een interview!

Peter Helsen Derde brief aan M M : Je aaide bruine beren toen je niet meer was dan een kleuter die kon tellen tot je zomerknieën, altijd gehavend, zoals je leven daarna, beter was je een boot geweest. Of een vis. Wie toen, al was het langs honderden hoofden, schouders, armen heen, je blik vasthield, speelde met zijn/haar geluk. Maar mij ontbreekt het niet langer meer aan jou, je bent net genoeg. Maar ook zoveel meer. Je blonde hart is. Redding en troost.

Ester Naomi Perquin (Utrecht, 1980) groeide op in Zierikzee en woont op dit moment in Rotterdam. Zij volgde de opleiding Poëzie aan de Schrijversvakschool in Amsterdam waar zij in 2006 afstudeerde. Ze publiceerde gedichten in De Tweede Ronde en Tirade en is op dit moment redacteur van dit laatstgenoemde tijdschrift. In 2007 debuteerde ze met de bundel Servetten halfstok. Voor deze bundel ontving ze de debuutprijs van Het Liegend Konijn. In 2008 verscheen haar tweede bundel Namens de ander. Voor de bundels samen ontving ze de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs 2009.

'Wat een formidabele bundel', zegt Joop Leibbrand over Wie wij schuilen van Sasja Janssen. 'Listig stelt zij de Drostespiegeltjes zo op, dat de reflecties je gevangen houden.'

Het dichterschap van Kees Engelhart wordt gekenmerkt door een enorme productie. Bij het lezen van Blanke verzen bekruipt Bouke Vlierhuis echter sterk het gevoel dat een leger heteroniemen uit de grond stampen, drie bundels tegelijk uitgeven en daartoe een uitgeverij opzetten, wel een beetje veel is.

Op de cd Met het moment in rust zingt Jack W. Beneker gedichten van C.O. Jellema. Gerben Wynia, literair erfgenaam van Jellema, liet noteren: 'Ik ben onder de indruk. Wat jammer dat Jellema dit niet meemaakt: zijn teksten zijn zo toegewijd op muziek gezet.'

In Bianca Boers Vliegen en andere vogels maakt de poëzie over het geheel genomen een speelse indruk en dat bevalt Ivan Sacharov zeer. Hij leest gedichten die niet alleen een kans geven om het hart te luchten, maar ook het hoofd.

Drie jaar terug verklaarde Marnix Speybroeck nog dat de publicatie van een bundel voor hem niet langer een must was; een uitgever zou niet zitten te wachten op een 'wonderkind' van zestig.' Nu is er Naai mij maar dicht en die bundel is wat Joop Leibbrand betreft een aangename verrassing.

Mark Boog Naast iedere wieg Naast iedere wieg een fee. Moeder wringt. Vader knarst. De fee zegt: ‘Nou ja, we zien wel. Ik wil mijn voorspelling later graag preciezer formuleren.’ Aan de lianen die het licht ons toewerpt, zwaaien wezentjes van wezenlijk onbegrepen aard: wild, vrolijk, angstaanjagend ook. En geen zonsondergang om tegemoet te rijden, geen dagboek om in te lezen. De uren volgen zich genummerd op. Sterrenstof! Een kamer vol van sterrenstof! Wij hebben geleerd ons op ons gemak te voelen, thuis te zijn, dat wil zeggen: nergens heen te kunnen.

Yella Arnouts GOUDVISJES We zitten bij koffie en koekjes aan tafel. Het huis hinkt nog na van het kijken naar later, zij en ik samen op foto’s van toen. In een huis vol spelende kinderen draaide zij de roulette, we liepen kakelend onder haar strohoed vandaan. Haar ogen als lommer voor broeierige kippen. Nu in de schaduw van haar gezicht de ogen vernauwen, flitsen nog ritmen van gisteren als goudvisjes schuw- lachend weg, trekt haar lichaam al in naderend later. Ik draai om ons gissen van toen, drink met haar koffie, eet haar koekjes, kom niet aan haar toe.

Yella Arnouts (Antwerpen, 1959) is een dichter die aanleiding tot schrijven vindt in het detail, in een flard uit het voorbije. Tijdens het schrijven neemt de taal het echter van haar over. Ook op de podia is ze geen onbekende. Meander sprak met haar.

Mark Boog (Utrecht, 1970) schrijft gedichten en romans. Voor zijn debuutbundel Alsof er iets gebeurt (2000) won hij de C. Buddingh'-Prijs. Daarna publiceerde hij zijn eerste roman De vuistslag (2001). In de hierop volgende jaren volgden dichtbundels en romans elkaar in hoog tempo op. In 2006 ontving hij voor zijn dichtbundel De encyclopedie van de grote woorden de VSB Poëzieprijs, en in 2007 verscheen een eigen keuze uit zijn werk in de verzamelbundel Het eigen oor. In dat jaar was ook de gedichtendagbundel van zijn hand. Zijn nieuwste werk is de twee afdelingen tellende bundel Er moet sprake zijn van een misverstand (2010).

Bert Lema Moeder en zoon Moeder ontzet haar jongen toont buik en billen heel de tuin druipt van juli wat zal er van hem worden in dit duister midden in de dag beesten aan zijn oren groeien onbehoorlijk ze zoemen een boodschap die hij op goed geluk verstaat zo geraakt hij uitverkoren vertolker van gewassen die golven bij nacht maar laat die aanspraak varen wordt een vent met vrouw en kind beperkt zijn droefenis tot soms

Bert Lema ( 1969) publiceerde de dichtbundels Traag is uw verbazing (2007) en Weerstaan (2008) bij uitgeverij Ampersand & Tilde. Zijn compacte, spirituele poëzie verscheen in de tijdschriften De Brakke Hond, Tortuca, Bunker Hill, blue-turns-grey.nl en Krakatau.

Inge Boulonois bespreekt het gedicht 'Eiland' van Willem van Toorn (Amsterdam, 1935) die wel vaker over eilanden dicht. De dichter, wiens familie uit het rivierengebied van de Betuwe komt, maakt zich zorgen over de aantasting van zulke gebieden. 

Met de kennis van het leven van Gerrit Achterberg is ‘Het meisje en de trom’ misschien een ongemakkelijk gedicht. Geladen, agressief, erotisch. Wilma van den Akker belicht de verschillende aspecten, waarbij ook slachtoffer en dader aan bod komen.

Joris Lenstra laat de wereld zichzelf zijn laat de wereld zichzelf zijn trek haar je niet aan alleen in je hoofd een eiland van gedachten in het koninkrijk van de sferen geef je je pen de sporen laat je je stem gaan hoor je er een woord dat opspringt, van binnenuit, en je als een zilvervis verrast schrijf het op in het zielzand laat dit genoeg zijn

Johan Reijmerink las Garderobe, een nieuwe bloemlezing uit de bundels van Luuk Gruwez. Hij schrijft: 'In al de verkenningen die Gruwez tot nu toe nauwgezet en gevarieerd uitvoerde, voert zijn vergankelijkheidbesef voor mij de boventoon. Een duik in zijn garderobe raad ik een ieder aan, hij is mij [...] goed bevallen. Het levert verrassende spiegelbeelden van herkenning op.'

Over Doodsbloei van Pieter Boskma is al veel - en lovend! - geschreven. Joop Leibbrand voegt er nog een uitvoerige bespreking aan toe. 'Wie het eerdere dichtwerk van Boskma overziet, kan niet anders concluderen dan dat al het voorgaande beschouwd kan worden als één grote voorbereiding op deze voorlopige (?) apotheose van zijn dichterschap.'

Jan de Bruyn Doorheen de geschiedenis Misschien is men wijzer geworden. Niet uit rijmdwang, maar omwille van oud ijzer dat werd omgeploegd en opgehoest, aan paardenhoeven herinnerde en zadeltassen van Moravische makelij, toen er nog kras doorheen de geschiedenis werd gewalst en niemand zich daar iets aan gelegen liet liggen of zijn hart vasthield. Zomers vlees was gekuipt voor de winter. (Men herinnert zich dansfeesten, de geur van herfstasters en zware wijn die magen en lippen paars kleurden.) Langs de wegen sliepen manschappen met hellebaarden, waar men behoedzaam omheen liep, terwijl men een kruis sloeg en door een windvlaag wegtuimelde in de ruimte.

Jan de Bruyn (1959) publiceerde onlangs in Het Liegend Konijn, een van de belangwekkendste poëzietijdschriften in het Nederlands taalgebied. Zijn publicatie kwam in die zin uit de lucht vallen, dat De Bruyn een relatief onbekende figuur in de poëziewereld is. Tijd om deze dichter van sprookjes nader te introduceren. Hoe kwam je publicatie in Het Liegend Konijn tot stand? Tijdens de zomer verschenen een aantal van mijn gedichten in De Brakke Hond en Gierik/NVT. Ik beschikte over voldoende materiaal en dacht dat de tijd rijp was om ook Het Liegend Konijn aan te schrijven. Meestal moet je geduld hebben voor je uitsluitsel krijgt, maar tot m